Του Γιώργου Κ. Τριανταφυλλίδη, Λέκτορα της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Εφαρμόζοντας η ΚΥA 39624/2209/E103 της 25/9/2009 την πρόσφατη (μετά το 2002) λογική Verheugen της ΕΕ δημιουργεί ένα «νομικό» πλαίσιο για άκρατη εξορυκτική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Οπου βρείτε μέταλλο βγάλτε το….αλλά με τις καλύτερα διατιθέμενες τεχνικές!! Επιτρέποντας λοιπόν να εκτελούνται επεμβάσεις οπουδήποτε, χαρακτηρίζοντας τους χώρους εξόρυξης «κοιλότητες» και αποδεχόμενη οριακές περιεκτικότητες κυανιόντων σε «λίμνες» ανοίγει τη χωρίς όρια αδειοδότηση μονάδων για παραγωγή χρυσού με τη μέθοδο της κυάνωσης.
Επιτρέπει μάλιστα (δεν υπάρχει βαθύτερη….περιβαλλοντική εσχατιά!!!!) την απόρριψη κυανιούχων πολφών μέσα στις κοιλότητες απλά με τη γνωμάτευση της εταιρίας ότι τα….τοιχώματα της εκσκαφής….είναι στεγανά και τα εξορυκτικά απόβλητα ………σταθερά!!!!!!!
Ετσι, ειδικά στη Μακεδονία και τη Θράκη, βουνά ολόκληρα κυριολεκτικά, όπου υπάρχει χρυσός σε περιεκτικότητα 1 γραμμαρίου στον τόνο πετρώματος, θα χαρακτηρίζονται «κοιτάσματα» χρυσού. Θα επέρχεται εξόρυξη των βουνών, άλεσή τους και εκχύλιση σε υδατικά μπάνια με 200 ppm κυανιούχου νατρίου με τελικό προιόν το χρυσό. Εκατομμύρια τόνοι γης (για 1 τόνο χρυσού 1.000.000 τόνοι πετρώματος) θα χαρακτηρίζονται απόβλητο και θα απορρίπτονται στις «λίμνες» τέλματος.
Ποτάμια καθαρού νερού (βρόχινου ή άντλησης από υπόγειους υδροφορείς) θα δέχονται το κυανιούχο νάτριο για να καταστούν φορέας εκχύλισης του χρυσού. Οι επεμβάσεις (σε πρώτο, αρχικό στάδιο) θα φθάνουν μέχρι τα 400 έως 500 m βάθος. Μέχρι εκεί όπου σήμερα αποδεδειγμένα σ’ όλες τις πεδινές εκτάσεις της χώρας εμφανίζεται κατά την άντληση το θαλασσινό νερό. Δηλαδή μέχρι εκεί όπου για τον άνθρωπο τελειώνει η ζωή!!!!!!!!
Και η κεντρική περιβαλλοντική τους προσέγγιση: Αφού πάρουμε αυτό που ζητάμε από το πέτρωμα το επαναφέρουμε στην αρχική του θέση (δηλαδή μέσα στην «κοιλότητα»), άρα πρακτικά δεν υπάρχει περιβαλλοντικό πρόβλημα
Στέκομαι επί 10 χρόνια στην κριτική της διεργασίας αυτής και τη χαρακτήρισα «μη βιώσιμη» στις εκδηλώσεις της Helleco 2003 του ΤΕΕ. Από τότε βρέθηκα σε πάρα πολλές εκδηλώσεις ανάδειξης των καταστροφικών της συνεπειών και τις ανέλυσα, όσο τουλάχιστον καλύτερα μπορούσα. Σήμερα αισθάνομαι περισσότερο ώριμος να εκφέρω ένα συνολικό πλαίσιο κριτικής μήπως και το αφουγκραθούν οι πολιτικοί της χώρας. Αυτοί που επί 25 χρόνια βγάζουν νόμους και στηρίζουν τέτοιες δράσεις αλλά ΔΕΝ κατόρθωσαν να στήσουν μία μονάδα να δουλέψει λόγω της ποικίλης αντίδρασης τοπικών φορέων αλλά και των καταδικαστικών αποφάσεων του ΣτΕ σε σχετικές αποφάσεις τους.
Γιγαντιαίες λοιπόν επεμβάσεις στα οικοσυστήματα στη Μακεδονία και Θράκη, κυάνωση και παραγωγή χρυσού. Βρείτε χρυσό και πάρτε τον και πετάξτε τα κυανιούχα κατάλοιπα όπου βρείτε τρύπα ανοικτή στη γη (Verheugen!!!!!).
Σκεφθείτε όμως για λίγο και το οικοσύστημα. Αντλούμε νερό και ποτίζουμε τα χωράφια ή απλά το πίνουμε. Το νερό, εκτός από απλή ένωση υδρογόνου και οξυγόνου, περιέχει μία ποικιλία μικροοργανισμών, απαραίτητων για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας. Περιέχει και ιόντα μετάλλων τα οποία προέρχονται από εκχύλιση των πετρωμάτων μέσα στα ρήγματα των γεωλογικών σχηματισμών του υποβάθρου όπου ζούμε. Και μέσα στα ρήγματα υπάρχει ανάλογη ζωή μικροοργανισμών. Το οργανικό λοιπόν περιεχόμενο των γεωλογικών σχηματισμών «καταλύει» (βοηθάει, ελέγχει, διευκολύνει) τις αντιδράσεις εκχύλισης ιόντων μετάλλων. Πρόκειται για μία υπέρλεπτη ισορροπία την οποία μόνον ο πλάστης μπορεί να ερμηνεύσει. Aυτή η διεργασία είναι η ζωή.
Και ερχόμαστε να εξορύξουμε το βουνό, να το αλέσουμε και να το περάσουμε αναδεύοντας επί 24 ώρες από το μπάνιο κυανίου. Μέσα στο μπάνιο σκοτώνονται ΟΛΟΙ οι μικροοργανισμοί. Το τελικό απόβλητο είναι απλά ένα νεκρό βουνό το οποίο δεν είναι σε θέση (και για τους χημικούς λόγους που θα αναλυθούν στο επόμενο άρθρο της «Αξιοπιστίας») πια να προσφέρει το «εφ’ ώ ετάχθη» στη φύση. Η «λίμνη τέλματος» είναι ο τάφος της φύσης. Και πάνω της θα επιστρωθεί χώμα, θα φυτευθούν δένδρα και σύντομα το οικοσύστημα θα επανέλθει. Δηλαδή ζωή πάνω στο θάνατο. Αυτό είναι η αποκατάσταση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τις εταιρίες στις λίμνες τέλματος.
Την ίδια ζημιά θα παθαίνει και το ζωντανό νερό μετά την κυάνωση. Με νεκρό το οργανικό του περιεχόμενο θα το πετούν στους αποδέκτες με μόνο κριτήριο την περιεκτικότητα σε κυανιόντα και κάποια μεταλλοιόντα. Και με το οργανικό του περιεχόμενο τι θα γίνει; Θα μπορέσει το οικοσύστημα να το επαναφέρει. Ποιά ποσότητα τέτοιου νερού μπορεί το οικοσύστημα να δεχθεί ώστε να το επαναφέρει και να το καταστήσει με την πάροδο του χρόνου χρήσιμο για την έμβια ζωή;
Διαλύστε σ’ έναν κουβά νερό κυανιούχο νάτριο 0,05% κατά βάρος και πετάξτε το σ’ ένα χωράφι όπου φυτρώνει χόρτο. Η βλάστηση θα καεί και δεν θα ξαναφυτρώσει τίποτε στο σημείο εκείνο.
Ένα παράδειγμα της καταλυτικής λειτουργίας των μικροοργανισμών στα πετρώματα (για ποικιλότητα μιλάμε όπως καταλαβαίνετε) είναι το φαινόμενο της όξινης απορροής μεταλλείων (ΟΑΜ). Στο Στρατώνι βράζει το νερό στις στοές με pH=3 και κάτω λόγω της ΟΑΜ. Οξειδώνονται οι πυρίτες (άρα απαιτούνται τρία συστατικά, πυρίτες, οξυγόνο και νερό) προς θειικό οξύ. Για να αρχίσει όμως η αντίδραση αυτή απαιτείται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που ανοίξουν οι στοές με εξόρυξη.
Πρόκειται για το διάστημα που η φύση απαιτεί για να αναπτύξει μέσα στις μικρορωγμές των πετρωμάτων τους κατάλληλους μικροοργανισμούς οι οποίοι καταλυτικά διευκολύνουν την αντίδραση οξείδωσης των πυριτών. Το διάστημα ονομάζεται περίοδος εκκόλαψης του φαινομένου (incubation period). Πρακτικά χρειάζονται ίσως και κάποια χρόνια για να αρχίσει η ΟΑΜ, θα τελειώσει όμως όταν τελειώσουν οι πυρίτες μέσα στο βουνό!!!!!!
Φαντασθείτε τις γλάστρες στα σπίτια σας. Τις ποτίζετε και ο βασιλικός ανθεί. Μία φορά, δύο….πέντε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξετε το χώμα. Ετσι είναι και οι επιφάνειες των λιμνών τέλματος. Αφού κάτω τους υπάρχει νεκρή φύση (δηλαδή η γλάστρα) και το νερό δεν επικοινωνεί, ψάχνουν την ώρα κάποιος να τους αλλάξει το χώμα ώστε να συνεχίσει η βλάστηση που φυτεύθηκε από τις εταιρίες να ζεί.
Ποιος θα το κάνει αυτό, μήπως οι εταιρείες; Που θα βρουν το χώμα και με ποιο κόστος θα απομακρύνουν το παλιό και θα βάλουν το καινούργιο; Και το παλιό που θα είναι και αυτό απαξιωμένο τι θα το κάνουν; Οι οξυές στη Μεγάλη Παναγιά (εννοώ στο δάσος στις Σκουριές) εν τω μεταξύ θα προλάβουν να ξαναφυτρώσουν;
Κάποιος λοιπόν (να μην επαναλαμβάνω το όνομά του κάθε φορά) μου ζήτησε να προβώ σε δημοσίευση σε διεθνές περιοδικό των θέσεων που διατυπώνω. Αυτά όμως που μόλις διαβάσετε είναι μία απλή επέκταση της θεωρίας του Δαρβίνου για την καταγωγή των ειδών. Ας διαβάσουν λίγο το βιβλίο αυτό, ερμηνεύει τη ζωή. Εγώ δεν θα τολμούσα να στείλω τέτοια δημοσίευση της δαρβινικής θεωρίας γιατί το περιεχόμενό της θα είναι παμπάλαιο, 150 ετών. Ισως μόνον οι βιολόγοι σήμερα θα μπορούσαν να με κρίνουν. Αυτοί θα έπρεπε να αδειοδοτήσουν τη διεργασία. Και όμως τα Υπουργεία μόνον αυτούς δεν ρώτησαν.
Πηγή: Στρατονίκη
Εφαρμόζοντας η ΚΥA 39624/2209/E103 της 25/9/2009 την πρόσφατη (μετά το 2002) λογική Verheugen της ΕΕ δημιουργεί ένα «νομικό» πλαίσιο για άκρατη εξορυκτική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Οπου βρείτε μέταλλο βγάλτε το….αλλά με τις καλύτερα διατιθέμενες τεχνικές!! Επιτρέποντας λοιπόν να εκτελούνται επεμβάσεις οπουδήποτε, χαρακτηρίζοντας τους χώρους εξόρυξης «κοιλότητες» και αποδεχόμενη οριακές περιεκτικότητες κυανιόντων σε «λίμνες» ανοίγει τη χωρίς όρια αδειοδότηση μονάδων για παραγωγή χρυσού με τη μέθοδο της κυάνωσης.
Επιτρέπει μάλιστα (δεν υπάρχει βαθύτερη….περιβαλλοντική εσχατιά!!!!) την απόρριψη κυανιούχων πολφών μέσα στις κοιλότητες απλά με τη γνωμάτευση της εταιρίας ότι τα….τοιχώματα της εκσκαφής….είναι στεγανά και τα εξορυκτικά απόβλητα ………σταθερά!!!!!!!
Ετσι, ειδικά στη Μακεδονία και τη Θράκη, βουνά ολόκληρα κυριολεκτικά, όπου υπάρχει χρυσός σε περιεκτικότητα 1 γραμμαρίου στον τόνο πετρώματος, θα χαρακτηρίζονται «κοιτάσματα» χρυσού. Θα επέρχεται εξόρυξη των βουνών, άλεσή τους και εκχύλιση σε υδατικά μπάνια με 200 ppm κυανιούχου νατρίου με τελικό προιόν το χρυσό. Εκατομμύρια τόνοι γης (για 1 τόνο χρυσού 1.000.000 τόνοι πετρώματος) θα χαρακτηρίζονται απόβλητο και θα απορρίπτονται στις «λίμνες» τέλματος.
Ποτάμια καθαρού νερού (βρόχινου ή άντλησης από υπόγειους υδροφορείς) θα δέχονται το κυανιούχο νάτριο για να καταστούν φορέας εκχύλισης του χρυσού. Οι επεμβάσεις (σε πρώτο, αρχικό στάδιο) θα φθάνουν μέχρι τα 400 έως 500 m βάθος. Μέχρι εκεί όπου σήμερα αποδεδειγμένα σ’ όλες τις πεδινές εκτάσεις της χώρας εμφανίζεται κατά την άντληση το θαλασσινό νερό. Δηλαδή μέχρι εκεί όπου για τον άνθρωπο τελειώνει η ζωή!!!!!!!!
Και η κεντρική περιβαλλοντική τους προσέγγιση: Αφού πάρουμε αυτό που ζητάμε από το πέτρωμα το επαναφέρουμε στην αρχική του θέση (δηλαδή μέσα στην «κοιλότητα»), άρα πρακτικά δεν υπάρχει περιβαλλοντικό πρόβλημα
Στέκομαι επί 10 χρόνια στην κριτική της διεργασίας αυτής και τη χαρακτήρισα «μη βιώσιμη» στις εκδηλώσεις της Helleco 2003 του ΤΕΕ. Από τότε βρέθηκα σε πάρα πολλές εκδηλώσεις ανάδειξης των καταστροφικών της συνεπειών και τις ανέλυσα, όσο τουλάχιστον καλύτερα μπορούσα. Σήμερα αισθάνομαι περισσότερο ώριμος να εκφέρω ένα συνολικό πλαίσιο κριτικής μήπως και το αφουγκραθούν οι πολιτικοί της χώρας. Αυτοί που επί 25 χρόνια βγάζουν νόμους και στηρίζουν τέτοιες δράσεις αλλά ΔΕΝ κατόρθωσαν να στήσουν μία μονάδα να δουλέψει λόγω της ποικίλης αντίδρασης τοπικών φορέων αλλά και των καταδικαστικών αποφάσεων του ΣτΕ σε σχετικές αποφάσεις τους.
Γιγαντιαίες λοιπόν επεμβάσεις στα οικοσυστήματα στη Μακεδονία και Θράκη, κυάνωση και παραγωγή χρυσού. Βρείτε χρυσό και πάρτε τον και πετάξτε τα κυανιούχα κατάλοιπα όπου βρείτε τρύπα ανοικτή στη γη (Verheugen!!!!!).
Σκεφθείτε όμως για λίγο και το οικοσύστημα. Αντλούμε νερό και ποτίζουμε τα χωράφια ή απλά το πίνουμε. Το νερό, εκτός από απλή ένωση υδρογόνου και οξυγόνου, περιέχει μία ποικιλία μικροοργανισμών, απαραίτητων για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας. Περιέχει και ιόντα μετάλλων τα οποία προέρχονται από εκχύλιση των πετρωμάτων μέσα στα ρήγματα των γεωλογικών σχηματισμών του υποβάθρου όπου ζούμε. Και μέσα στα ρήγματα υπάρχει ανάλογη ζωή μικροοργανισμών. Το οργανικό λοιπόν περιεχόμενο των γεωλογικών σχηματισμών «καταλύει» (βοηθάει, ελέγχει, διευκολύνει) τις αντιδράσεις εκχύλισης ιόντων μετάλλων. Πρόκειται για μία υπέρλεπτη ισορροπία την οποία μόνον ο πλάστης μπορεί να ερμηνεύσει. Aυτή η διεργασία είναι η ζωή.
Και ερχόμαστε να εξορύξουμε το βουνό, να το αλέσουμε και να το περάσουμε αναδεύοντας επί 24 ώρες από το μπάνιο κυανίου. Μέσα στο μπάνιο σκοτώνονται ΟΛΟΙ οι μικροοργανισμοί. Το τελικό απόβλητο είναι απλά ένα νεκρό βουνό το οποίο δεν είναι σε θέση (και για τους χημικούς λόγους που θα αναλυθούν στο επόμενο άρθρο της «Αξιοπιστίας») πια να προσφέρει το «εφ’ ώ ετάχθη» στη φύση. Η «λίμνη τέλματος» είναι ο τάφος της φύσης. Και πάνω της θα επιστρωθεί χώμα, θα φυτευθούν δένδρα και σύντομα το οικοσύστημα θα επανέλθει. Δηλαδή ζωή πάνω στο θάνατο. Αυτό είναι η αποκατάσταση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τις εταιρίες στις λίμνες τέλματος.
Την ίδια ζημιά θα παθαίνει και το ζωντανό νερό μετά την κυάνωση. Με νεκρό το οργανικό του περιεχόμενο θα το πετούν στους αποδέκτες με μόνο κριτήριο την περιεκτικότητα σε κυανιόντα και κάποια μεταλλοιόντα. Και με το οργανικό του περιεχόμενο τι θα γίνει; Θα μπορέσει το οικοσύστημα να το επαναφέρει. Ποιά ποσότητα τέτοιου νερού μπορεί το οικοσύστημα να δεχθεί ώστε να το επαναφέρει και να το καταστήσει με την πάροδο του χρόνου χρήσιμο για την έμβια ζωή;
Διαλύστε σ’ έναν κουβά νερό κυανιούχο νάτριο 0,05% κατά βάρος και πετάξτε το σ’ ένα χωράφι όπου φυτρώνει χόρτο. Η βλάστηση θα καεί και δεν θα ξαναφυτρώσει τίποτε στο σημείο εκείνο.
Ένα παράδειγμα της καταλυτικής λειτουργίας των μικροοργανισμών στα πετρώματα (για ποικιλότητα μιλάμε όπως καταλαβαίνετε) είναι το φαινόμενο της όξινης απορροής μεταλλείων (ΟΑΜ). Στο Στρατώνι βράζει το νερό στις στοές με pH=3 και κάτω λόγω της ΟΑΜ. Οξειδώνονται οι πυρίτες (άρα απαιτούνται τρία συστατικά, πυρίτες, οξυγόνο και νερό) προς θειικό οξύ. Για να αρχίσει όμως η αντίδραση αυτή απαιτείται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που ανοίξουν οι στοές με εξόρυξη.
Πρόκειται για το διάστημα που η φύση απαιτεί για να αναπτύξει μέσα στις μικρορωγμές των πετρωμάτων τους κατάλληλους μικροοργανισμούς οι οποίοι καταλυτικά διευκολύνουν την αντίδραση οξείδωσης των πυριτών. Το διάστημα ονομάζεται περίοδος εκκόλαψης του φαινομένου (incubation period). Πρακτικά χρειάζονται ίσως και κάποια χρόνια για να αρχίσει η ΟΑΜ, θα τελειώσει όμως όταν τελειώσουν οι πυρίτες μέσα στο βουνό!!!!!!
Φαντασθείτε τις γλάστρες στα σπίτια σας. Τις ποτίζετε και ο βασιλικός ανθεί. Μία φορά, δύο….πέντε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξετε το χώμα. Ετσι είναι και οι επιφάνειες των λιμνών τέλματος. Αφού κάτω τους υπάρχει νεκρή φύση (δηλαδή η γλάστρα) και το νερό δεν επικοινωνεί, ψάχνουν την ώρα κάποιος να τους αλλάξει το χώμα ώστε να συνεχίσει η βλάστηση που φυτεύθηκε από τις εταιρίες να ζεί.
Ποιος θα το κάνει αυτό, μήπως οι εταιρείες; Που θα βρουν το χώμα και με ποιο κόστος θα απομακρύνουν το παλιό και θα βάλουν το καινούργιο; Και το παλιό που θα είναι και αυτό απαξιωμένο τι θα το κάνουν; Οι οξυές στη Μεγάλη Παναγιά (εννοώ στο δάσος στις Σκουριές) εν τω μεταξύ θα προλάβουν να ξαναφυτρώσουν;
Κάποιος λοιπόν (να μην επαναλαμβάνω το όνομά του κάθε φορά) μου ζήτησε να προβώ σε δημοσίευση σε διεθνές περιοδικό των θέσεων που διατυπώνω. Αυτά όμως που μόλις διαβάσετε είναι μία απλή επέκταση της θεωρίας του Δαρβίνου για την καταγωγή των ειδών. Ας διαβάσουν λίγο το βιβλίο αυτό, ερμηνεύει τη ζωή. Εγώ δεν θα τολμούσα να στείλω τέτοια δημοσίευση της δαρβινικής θεωρίας γιατί το περιεχόμενό της θα είναι παμπάλαιο, 150 ετών. Ισως μόνον οι βιολόγοι σήμερα θα μπορούσαν να με κρίνουν. Αυτοί θα έπρεπε να αδειοδοτήσουν τη διεργασία. Και όμως τα Υπουργεία μόνον αυτούς δεν ρώτησαν.
Πηγή: Στρατονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου