Σύντομη Βιογραφία του Γεωργάκη Ολύμπιου

Συνοπτική Βιογραφία: Έλληνας αρματολός και αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στο Λιβάδι του Ολύμπου το 1772. Το πραγματικό του όνομα ήταν Καρταγκές. Αρχικά κατείχε το αρματολίκι του Ολύμπου και μετά τη ρήξη του με τον Αλή πασά πέρασε στη Σερβία και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα των Σέρβων. Το 1807 νίκησε τους Τούρκους στη μάχη του Στούβικ και συμμετείχε στη μάχη της Όστροβα.

Μετά τη μάχη οι Ρώσοι τον παρασημοφόρησαν και τον έκαναν συνταγματάρχη του ρώσικου στρατού. Το 1817 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και έδρασε στη Σερβία. Με την έναρξη της Επανάστασης στο Ιάσιο, διορίστηκε γενικός διοικητής των δυνάμεων του Δραγατσανίου. Μετά την αποτυχία του κινήματος οδήγησε τον Υψηλάντη στα αυστριακά σύνορα και αποσύρθηκε στα Καρπάθια. Οχυρώθηκε στη μονή Σέκου της Μολδαβίας και ανατινάχτηκε βάζοντας φωτιά στην πυριδιταποθήκη στις 23 Σεπτεμβρίου 1821.(πηγή: www.wikipedia.org)

Βιογραφία: Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, απόγονος της αρματολίτικης γενιάς των Λαζαίων, γιος του Νικολάου και της Νικολέτας, γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1772 στο Βλαχολίβαδο, στο σημερινό Λιβάδι.

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του τόπου του κοντά στους Ιωάννη Πέζαρο και Ιωνά Σπαρμιώτη. Ο ξεχωριστός του χαρακτήρας διαμορφώθηκε με βάση πολλούς παράγοντες. Ήταν οι έντονες ηρωικές παραδόσεις της οικογένειάς του καθώς και η αρχηγία της στο αρματολίκι που έστρεψαν τον Γεωργάκη προς την προσπάθεια απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος υπήρξε από τους πιο γενναίους έλληνες πολεμιστές. Διακρινόταν για το υψηλό φρόνημα, το μεγάλο ενθουσιασμό καθώς και για την πειστικότητα του λόγου του. Ήταν σοβαρός, ψύχραιμος, έξυπνος και ποτέ δεν φοβήθηκε τον θάνατο. Έχοντας βαθιά πίστη στην ελευθερία αφιερώθηκε στην πατρίδα του ολοκληρωτικά τόσο που τελικά θυσιάστηκε στη Μονή του Σέκου.Στα 1798 σε ηλικία 26 χρονών, ο Γεωργάκης κληρονόμησε το αρματολίκι του Ολύμπου και έτσι άρχισε για εκείνον μια μεγάλη πολεμική δραστηριότητα.

Στα 1799 αποχωρίστηκε την Ελλάδα κατευθυνόμενος προς την Σερβία όπου δεν σταμάτησε να αγωνίζεται εναντίον των Τούρκων. Εκεί μαζί με τον Σέρβο υπαρχηγό Πέτροβιτς και 120.000 στρατιώτες κατόρθωσε να διασώσει τον σέρβο επαναστάτη Καραγιώργη που καταδιώκονταν από τους Τούρκους. Στα 1802 ο Γεωργάκης, ο Βέλκο Πέτροβιτς και ο Καραγιώργης ίδρυσαν λόχο ενόπλων και στα 1803 ο πρώτος που είχε ήδη αναχωρήσει για το Βουκουρέστι, διορίστηκε αρχηγός του στρατού της Επανάστασης της Βλαχίας.

Στα 1805 στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο πήρε μέρος σαν λοχαγός ενώ, στη μάχη της Όστροβας στα 1806 κατέκτησε τον τίτλο του συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού.Στα 1807 που είχε ήδη σταλεί στην Ελλάδα, κήρυξε την επανάσταση στον Όλυμπο, η οποία ματαιώθηκε και ο Γεωργάκης επέστρεψε στην Βλαχία. Αργότερα όταν πήγε στη Σερβία παντρεύτηκε τη χήρα του Πέτροβιτς , Στάνα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Μετά τις συμπλοκές που ακολούθησαν κατέφυγε στην Αυστρία μαζί με τον Καραγιώργη. Στα 1814 μάλιστα παρακολούθησε το συνέδριο της Βιέννης, ύστερα από προτροπή του τσάρου της Ρωσίας.

Γύρω στα 1817 ο Γεωργάκης μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία. Η μύηση και του Καραγιώργη τον ίδιο χρόνο υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του. Αργότερα, όταν γνωρίστηκε με τον Ιωάννη Καρατζά διορίστηκε σωματοφύλακάς του και στη συνέχεια αρχιστράτηγος των στρατευμάτων στη Βλαχία.

Σφάλμα μεγάλο χαρακτηρίζεται από πολλούς η αφαίρεση της αρχιστρατηγίας του Δουναβικού στρατεύματος του Γεωργάκη, από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ο διορισμός αυτής στον Σάββα, ο οποίος αργότερα αποδείχτηκε προδότης του κινήματος. Έτσι αντιλαμβανόμενος ο Ολύμπιος τι ακριβώς συνέβαινε με τον Σάββα, πληροφόρησε τον Υψηλάντη, ο οποίος τον διέταξε να συνεργαστεί με τον Βλαδιμηρέσκου. Οι δύο συνεργάτες κατάφεραν και έπεισαν τον Υψηλάντη ώστε να ξεκινήσει η επανάσταση από την Μολδοβλαχία. Όμως αρχικός σκοπός του Βλαδιμηρέσκου, ήταν να χτυπήσει και το στρατό του Γεωργάκη καθώς και τον ίδιο σύμφωνα με τις εντολές που του έδινε ο Κεχαγιάμπεης.

Μόλις ο Γεωργάκης πληροφορήθηκε τι ακριβώς σκόπευε να κάνει ο Βλαδιμηρέσκου, κατευθύνθηκε προς το στρατόπεδο του δεύτερου. Στη συνέχεια τον οδήγησε μπροστά στον Υψηλάντη, ώστε να απολογηθεί και τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο. Αργότερα, στις 7 Ιουνίου του 1821, με τόλμη και φανατισμό πολέμησε στο Δραγατσάνι, όπου προσπάθησε να σώσει τη Σημαία και τα Λείψανα του ιερού Λόχου.

Ένας άριστος σχολιασμός για τον Γεωργάκη για τη μάχη εκείνη είναι ο εξής Κάθε τι που θα μπορούσε να προσφέρει ο ενθουσιασμός, η γενναιότητα, και το θάρρος το επετέλεσε την ημέρα εκείνη ο θρυλικός Γεωργάκης Ολύμπιος. Επίσης χαρακτηριστική είναι η φράση του προς τη γυναίκα του όταν αποχώρησε για το Κιμπουλούκ. Αν σκοτωθώ, τα αγόρια να τα δώσεις στην πατρίδα. Τα λόγια αυτά αποδεικνύουν την τόλμη και την αυτοθυσία του για την απελευθέρωση της πατρίδας. Ο Ολύμπιος δεν σταμάτησε να αγωνίζεται στην Μολδοβλαχία, όμως η αρρώστια του από τα τραύματα στη μάχη του Δραγανατσίου, τον οδήγησε στη μονή του Σέκου μαζί με τους άντρες του.

Οι καταδιώξεις των τούρκων ανάγκασαν τους περισσότερους στρατιώτες να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Μόνο ο Γεωργάκης δε φοβήθηκε και όταν οι τούρκοι μπήκαν στη Μονή αφού σκότωσαν όλους τους μοναχούς, κατευθύνθηκαν προς το κωδωνοστάσιο, όπου υπήρχε εκείνος. Τότε ανατίναξε το κωδωνοστάσιο και σκοτώθηκαν όχι μόνο οι τούρκοι αλλά και ο ίδιος με τους άντρες του. Έτσι ο Γεωργάκης θυσιάστηκε Υπέρ πίστεως και πατρίδας, η πράξη του οποίου αποτελεί παράδειγμα προς μίμησην.

Πηγή: Σύλλογος Λιβαδιωτών Αθηνών

Στάμος Χάψας

Καταγότανε από την Κασσάνδρα της Χαλκιδικής. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς γεννήθηκε. Η αυθαιρεσίες των Τούρκων κατακτητών, από πολύ νωρίς τον είχαν αναγκάσει να πάρει τα όπλα εναντίον τους. Με τα πρώτα μηνύματα του επαναστατικού κινήματος από τον Εμμανουήλ Παπά πρόθυμα δέχθηκε να εργασθεί για τον Ιερό Αγώνα.

Ήδη με την ως τότε δράση του είχε κερδίσει την εκτίμηση των συμπατριωτών του και των κατοίκων των Χασίκων χωριών της περιοχής Πολυγύρου και κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αρκετά ισχυρό στρατιωτικό σώμα, επικεφαλής του οποίου άρχισε συστηματικό αγώνα εναντίον των Τούρκων από τις αρχές Μαΐου του 1821. Οι επιτυχίες του ήταν πολλές. Σε λίγες μέρες ελευθερώνοντας το ένα πίσω από το άλλο τα χωριά της Χαλκιδικής και κυνηγώντας τους Τούρκους, έφθασε ως την περιοχή του Σέδες (σημερινή Θέρμη), μια ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη.

Μα εκεί που περίμεναν όλοι με μια συνδιασμένη ενέργεια και του στρατιώτικού σώματος του Εμμανουήλ Παπά την τελική επίθεση κατά της Θεσσαλονίκης και την απελευθέρωσή της, έφθασαν κατά τα μέσα Ιουνίου 1821 ισχυρές ενισχύσεις στους Τούρκους, που άλλαξαν τα πράγματα. Ο Μπαϊράμ πασας, που ετοιμάζονταν να προχωρήσει με πολυάριθμο στρατό στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, κτύπησε πρώτα το σώμα του Εμμανουήλ Παπά και το ανάγκασε να υποχωρήσει.

Μετά έπιτέθηκε στα παλικάρια του Χάψα που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τον όγκο των Τούρκων και πήραν τα βουνά. Μα ο ηρωικός τους αρχηγός δεν θέλησε να εγκαταλείψει τον αγώνα, έστω και άνισον. Κοντά στα Βασιλικά, αφού ανασύνταξε τις δυνάμεις του, έτρεξε να αντιμετωπίσει τον εχθρό, για να εμποδίσει την πορεία του προς το εσωτερικό της Χαλκιδικής. Με τα 200 παλικάρια του έπιτέθηκε στους Τούρκους, στους οποίους δημιούργησε μεγάλη φθορά. Στο τέλος της μάχης ο ηρωικός Καπετάνιος βρέθηκε σκοτωμένος κοντά στη μονή της Αγίας Αναστασίας, με 68 άλλους το ίδιο γενναίους αγωνιστές.

Ύστερα από τη μάχη, οι Τούρκοι, μπήκαν στα Βασιλικά, έκαψαν την κωμόπολη και από τους κατοίκους άλλους τους σκότωσαν και άλλους τους πήραν αιχμαλώτους.

Πηγή: dwdekatheon.org

Εμμανουήλ Παπάς

Γεννήθηκε γύρω στα 1772 στο χωριό Δοβίστα σημερινό Εμμανουήλ Παπάς, που βρίσκεται δύο ώρες μακριά από τις Σέρρες. Μορφώθηκε στο Ελληνικό σχολείο των Σερρών, που λειτουργούσε από το 1735 και αναδείχθηκε ένας από τους λογιότερους άνδρες της εποχής του σε όλη τη Σερραϊκή περιφέρεια. Η εξυπνάδα, οι ικανότητες και η τιμιότητά του τον ανέδειξαν μεγαλέμπορο με καταστήματα στη Βιέννη και στη Κωνσταντινούπολη και με περιουσία τεράστια, που έφθανε τις 300.000 τάλιρα δίστηλα.

Ασκούσε μεγάλη επιρροή οχι μόνο στους Έλληνες της περιφερείας των Σερρών αλλά και στους Τούρκους και στις Τουρκικές αρχές. Το 1819 ατομική του υπόθεση τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, ίσως από τον Φαρμάκη, και από τότε διέθεσε την περιουσία του, τα 5 από τα 6 παιδιά του και τον εαυτό του θυσία στην Πατρίδα και τον Ιερό σκοπό της.

Όταν τον Οκτώβριο του 1820 με επιστολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη παρακινήθηκε να αρχίσει τον ξεσηκωμό της περιφερείας του, δεν δίστασε. Πιστός στον όρκο που έδωσε στη Φιλική Εταιρεία, δέχθηκε να εκτελέσει τις εντολές που πήρε από τον Αρχηγό της. Αγόρασε όπλα και πολεμοφόδια, τα φόρτωσε στο καράβι του Χατζη Βιζβίζη και στις 23 Μαρτίου 1821 τράβηξε για τη χερσόνησο του Άθω, γιατί αρκετοί καλόγεροι της μονής Εσφιγμένου ήταν μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία και την προτίμησε για ορμητήριο για το λόγο ότι βάσει παλαιών προνομίων που είχαν φροντίσει να εξασφαλίσουν οι πονηροί καλόγεροι όταν παρέδωσαν τη χερσόνησο στο Σουλτάνο δεν επιτρεπόταν η είσοδος Τουρκικού στρατού σε αυτήν.

Άρχισε έπειτα συνεννοήσεις με τους οπλαρχηγούς του Ολύμπου και τους Πρόκριτους της Χαλκιδικής και της Μακεδονίας γενικότερα, για να αρχίσουν στρατολογία και να είναι έτοιμοι για συνδυασμένες ενέργειες. Εκείνο κυρίως που περίμενε ο Εμμανουήλ Παπάς, μάταια όμως, ήταν η προέλαση του Αλέξανδρου Υψηλάντη προς Νότον και η επέκταση του επαναστατικού κινήματος της Στερεάς Ελλάδος προς Βορράν, για να δημιουργηθεί έτσι αντιπερισπασμός στις Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις της Μακεδονίας και να μην είναι υποχρεωμένος να τις αντιμετωπίσει μόνος.

Η πρόσκληση του Εμμανουήλ Παπά βρήκε απήχηση σε ολόκληρη τη Χαλκιδική, όπου εκδηλώθηκαν αμέσως οι πρώτες επαναστατικές ενέργειες. Ο Εμμανουήλ Παπάς ανακηρύχθηκε Αρχιστράτηγος και Υπερασπιστής της Μακεδονίας. Η εξέγερση όμως ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί παρά τις συμφωνίες δεν κινήθηκαν ταυτόχρονα και οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου για να ξεσηκώσουν και άλλες περιοχές της Μακεδονίας. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Εμπού Λουμπούτ, τον πασά της Θεσσαλονίκης, να διαθέσει όλες τις στρατιωτικές του δυνάμεις εναντίον των επαναστατών της Χαλκιδικής.

Οι Έλληνες επειδή δέχθηκαν την πίεση κατά πολύ ανωτέρου αριθμητικά εχθρικού στρατού, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να περιορισθούν στη χερσόνησο της Κασσάνδρας, που για ασφάλεια έκοψαν το στόμιό της με χανδάκι. Η άμυνα όμως του Εμμανουήλ Παπά δεν κράτησε για πολύ γιατί οι Τούρκοι κατάφεραν να επιχωματώσουν το χανδάκι και να γίνουν κύριοι της Χερσονήσου. Τέλη Οκτωβρίου του 1821 ο θερμός πατριώτης με σφιγμένη την καρδιά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κασσάνδρα. Με το καράβι του Χατζή Βιζβίζη, το ίδιο που τον αποβίβαζε γεμάτο αισιοδοξία για τον αγώνα στη Χερσόνησο του Άθω πριν 7 μήνες, έφυγε αποκαρδιωμένος και πικραμένος από την προδοσία των καλογήρων του Όρους. Κατευθυνόταν προς την Ύδρα μα στο δρόμο από τη στενοχώρια του για την αποτυχία της επανάστασης, πέθανε. Τον έθαψαν με μεγάλες τιμές στην Ύδρα.

Ο Ι. Βασδραβέλης, που ειδικά ασχολήθηκε με το θέμα της επαναστάσεως της Μακεδονίας, γράφει στο βιβλίο του: Οι Μακεδόνες στους υπέρ ανεξαρτησίας αγώνες 1796 – 1832 : ... ο Εμμανουήλ Παπάς υπήρξεν εκ των αγνών και ιδεολόγων εκείνων Ελλήνων της αθανάτου γενεάς, εις τους οποίους ανήκει πάσα τιμή, έπαινος και Εθνικός σεβασμός. Ανήκει εις την χορείν εκείνη των ανδρών εκείνων, οίτινες έθεσαν τον πλούτον και την ευμάρειά των εις την διάθεσιν του αγωνιζομένου Έθνους και εν τέλει εθυσίασαν τη ζωή των, δια να αναστήσουν την δούλην Πατρίδα.

Με πίστιν και ενθουσιασμόν ο μέχρι της χθες φιλήσυχος αυτός έμπορος και τραπεζίτης ετέθη επικεφαλής της επαναστάσεως εις την γωνίαν αυτή της Ελλάδος και χωρίς πολεμικήν πείραν διοργάνωσε μιαν επαναστατικήν εστίαν σοβαράν, μαχόμενος και προκινδυνεύων επί οκτώ μήνας σχεδόν. Με τους ανδρείους πολεμιστάς της Χαλκιδικής Χερσονήσου και συντηρών οικονομικώς τον Αγώνα εξ ιδίων σχεδόν χρημάτων κατά το πλείστον έφθειρε και απησχόλησε σοβαράς εχθρικάς δυνάμεις προοριζομένας δια την καταστολήν της επαναστάσεως εν Στερεά και Πελοποννήσω...

Περισσότερα για την προδοσία των καλόγερων της Χερσονήσου του Άθω εδώ: http://www.freehellenes.org/keimena/tourkoi_klhros/main.htm

Πηγή: dwdekatheon.org

Η συμβολή της Μακεδονίας στον Αγώνα του 1821

Δε χωράει καμμιά αμφιβολία, ότι η εθνεγερσία του 1821 είχε χαρακτήρα πανελλήνιο. Όλοι οι Έλληνες, από το Δούναβη εως την Κύπρο, από τον Εύξεινο Πόντο και το εσωτερικό της Μικράς Ασίας ως τα νησιά του Ιονίου, ήταν παρόντες. Η μεγαλύτερη ή μικρότερη συμβολή των διαφόρων περιοχών στον Αγώνα εκείνον, εξαρτήθηκε από πολλούς παράγοντες και προπάντων από την απόσταση που τις χώριζε από την Ανατολή και το πλήθος του τουρκικού στρατού και των Τούρκων γενικά που ήταν εγκατεστημένοι σε αυτές.

Η επανάσταση της Μακεδονίας άρχισε στη Χαλκιδική ταυτόχρονα με την εξέγερση της Πελοποννήσου στις 23 Μαρτίου του 1821, με αρχηγό τον Εμμανουήλ Παπά. Μετά την καταστολή της εκεί συνεχίσθηκε στη Νάουσα και την περιοχή του Βερμίου με τους Ζαφειράκη, Καρατάσο και Γάτσο. Μα και εκεί δε μπόρεσε να ριζώσει γιατί οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν ήταν ανυπέρβλητες και κατά τα τέλη Μαΐου 1822 έσβησε.

Παρ' όλα αυτά η σημασία της προσφοράς της Μακεδονίας στην Ιερή προσπάθεια του Έθνους για την απελευθέρωσή του από την πολύχρονη σκλαβιά είναι ξεχωριστή. Δεν θα την κρίνουμε βέβαια από τα αποτελέσματα, όπως δεν κρίνουμε και τους αγώνες των Σουλιωτών π.χ. Από τον θλιβερό τους επίλογο. Στους 14 μήνες που κράτησε η επανάσταση στη Μακεδονία συνέβησαν τόσα και τέτοια γεγονότα, που αποδεικνύουν με ένα σωρό άλλα το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής των Μακεδόνων. Θρίαμβοι, ολοκαυτώματα, ηρωισμοί άφθαστοι ανδρών και γυναικών στη Χαλκιδική, στη Νάουσα, στο Βέρμιο, στον Όλυμπο.

Μα πέρα από τις ηρωικές πράξεις υπάρχει και ένα αναμφισβήτητο γεγονός: Με την εξέγερση της έφερε σοβαρό αντιπερισπασμό και σύγχυση στις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, που καθηλώθηκαν για ένα και περισσότερο χρόνο στη Μακεδονία. Σε αυτό το διάστημα οι καπετάνιοι της Στερεάς Ελλάδος και της Πελοποννήσου κατόρθωσαν να απλώσουν την επανάσταση, να καταλάβουν ορισμένα μεγάλα κέντρα και με τις πρώτες επιτυχίες τους να εξυψώσουν το ηθικό των Ελλήνων και να ριζώσουν στην ψυχή τους θάρρος και αυτοπεποίθηση για την τελική νίκη.

Η σύντομη ανασκόπηση του έργου των σημαντικότερων Μακεδόνων Αγωνιστών του 1821 που ακολουθεί, δείχνει καθαρά τι πρόσφερε και η Μακεδονία στα μεγάλα εκείνα χρόνια για την ανεξαρτησία της Ελλάδος.

Πηγή: dwdekatheon.org

Άνω-κάτω στο ΛΑΟΣ και εχθροπραξίες!

Η συμμετοχή του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Γιάννη Κουριαννίδη στην παρουσίαση βιβλίου του Κώστα Πλεύρη την περασμένη Κυριακή το πρωί, στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, εκνεύρισε κάποιους στο ΛΑΟΣ. Η απόπειρα του γραμματέα του κόμματος και βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη να αποτρέψει τον κ. Κουριαννίδη από τη συμμετοχή του στην εκδήλωση, έπεσε στο κενό, καθώς ο δημοτικός σύμβουλος δεν είναι από αυτούς που βαράνε προσοχές ή καταλαβαίνουν από νουθεσίες. Πήγε λοιπόν στην παρουσίαση και μίλησε, αγνοώντας τα όσα διέρρεαν κάποιοι για «διαγραφή» του.

Τα θέλουν όλα

Σημειωτέον ότι στο ΛΑΟΣ θέλουν την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ο υιός Πλεύρης, ο Θάνος, είναι βουλευτής του κόμματος, το οποίο εκμεταλλεύεται το όνομά του για να αλιεύει ψήφους από την εθνικιστική Δεξιά. Όμως, το κόμμα βγάζει ταξιδιωτικές οδηγίες για να μην πηγαίνουν τα στελέχη του στις ομιλίες του πατέρα του, Κώστα Πλεύρη. Λογικό είναι ο Θάνος να αισθάνεται προσβεβλημένος με τη συμπεριφορά του Άδωνι και του αρχηγού. Όπως και ο Μάκης Βορίδης, οι σχέσεις του οποίου με τον Άδωνι έχουν περάσει από μύρια κύματα και μπορεί να διαφώνησε με την επιλογή του συναγωνιστή του Γιάννη Κουριαννίδη (σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεγόμενα του Άδωνι Γεωργιάδη), όμως δεν βλέπει με καλό μάτι τις μεθοδεύσεις και δεν θα συνεργαστεί στην καρατόμηση του πρώην συνεργάτη του. Σημειώνουμε εδώ ότι ο Γιάννης Κουριαννίδης προέρχεται από το Ελληνικό Μέτωπο του Μάκη Βορίδη και το 2002 μάλιστα, ήταν υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Ακολούθησε φημολογία για παραπομπή σε πειθαρχικό του Γιάννη Κουριαννίδη, ο οποίος με δήλωσή του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», τόνισε ότι «αναφορικά με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, σχετικά με επικείμενη... διαγραφή μου από τον ΛΑΟΣ (!), θα ήθελα να διευκρινίσω ότι στερούνται πάσης αληθείας, αφού, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχω στα χέρια μου κανένα έγγραφο του κόμματος που να με εγκαλεί για κάποια παρατυπία μου… Η παρουσία μου και συμμετοχή μου στην παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Κώστα Πλεύρη στη Θεσσαλονίκη, πράγματι έγινε παρά τη σχετική απαγόρευση του Άδωνι Γεωργιάδη, που υποτίθεται ότι μου μετέφερε κομματική εντολή, κάτι για το οποίο όμως δεν είχα την παραμικρή ένδειξη».

Θέλει να κάνει κουμάντο ο Άδωνις

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, έσπευσε όμως να δώσει το στίγμα του τι μέλλει γενέσθαι και τοποθετήθηκε για το θέμα στην ιστοσελίδα του. Και το έκανε με τρόπο που μάλλον δεν άρεσε, καθώς ήταν καυστικός («δεν κατάφερε ποτέ να εκλεγή σε Δημόσια Θέσι» υπογραμμίζει για τον Γιάννη Κουριαννίδη, ενώ γράφει συνεχώς με λάθος τρόπο το όνομα του), απαντώντας στα μηνύματα πολιτών:

«Ο φίλος μου Ιωάννης Κουριανίδης, αγωνιστής πολλά χρόνια ήδη από την εποχή του μετώπου, δεν κατάφερε ποτέ να εκλεγή σε Δημόσια Θέσι, παρά μόνον με τον ΛΑ.Ο.Σ. και μάλιστα ως επιλαχών. Την θέσι στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσ/νίκης την έλαβε διότι ο Πρόεδρος του Κόμματος παραιτήθηκε και ο ίδιος, αλλά ζήτησε και από άλλους να παραιτηθούν ενδιαμέσους, έως ότου φθάσει η σειρά εκλογής και στον κ.Κουριανίδη και μπει και αυτός στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ο κ. Κουριανίδης παρήκουσε κομματική εντολή, δεν έχει καμμία σημασία πια, παρήκουσε σαφή κομματική εντολή. Έσπασε τον ιερώτερο κανόνα λειτουργίας ενός κόμματος. Οι προσωπικές επιλογές ενός εκάστου ατόμου είναι σεβαστές, αλλά όταν λαμβάνεις την απόφασι να ενταχθής σε ένα κόμμα, υποτίθεται ότι αντιλαμβάνεσαι ότι οι προσωπικές σου επιλογές πια, τίθενται υπό τον αυτοπεριορισμό των συλλογικών αποφάσεων. Τα καθήκοντά μου από την θέσι του Γραμματέως μου επιβάλλουν να φροντίζω λοιπόν την πλήρη τήρησι της Κομματικής Πειθαρχίας από οποιονδήποτε θέλει να φέρη κομματική ιδιότητα... Όσοι θέλουν να ασκούν προσωπική πολιτική, πολύ ευχαρίστως μπορούν να το κάνουν, εκτός κόμματος».

Όμως, υπήρξε και συνέχεια εκ μέρους του Άδωνι Γεωργιάδη, καθώς κάποιοι επέμειναν:

«Τον κ. Κουριανίδη, τον παρέπεμψα εγώ προσωπικά στην Επιτροπή Δεοντολογίας του Κόμματος, διότι, αν και τόσο εγώ ως Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής, όσο και ο κ. Μάκης Βορίδης, ως Γραμματεύς της Κ.Ο. του κόμματος, σαφώς του ξεκαθαρίσαμε ότι κομματική εντολή, να μην ταυτίση καθ'οιονδήποτε τρόπο την παρουσίασι του συγκεκριμένου βιβλίου του Κώστα Πλεύρη με τον ΛΑ.Ο.Σ… Φυσικά εγώ ως Γραμματεύς δεν έχω καμμία αρμοδιότητα να διαγράψω κανέναν. Τον παρέπεμψα στην Επιτροπή Δεοντολογίας, εκεί θα απολογηθή, θα εξηγήση γιατί έλαβε αυτή την απόφασι, η Επιτροπή θα εισηγηθή την ποινή που εκείνη θεωρεί ορθή στον Πρόεδρο και ο Πρόεδρος θα αποφασίση. Εγώ δεν έχω άλλη εμπλοκή στο θέμα… Εάν ρωτάτε δε την δική μου γνώμη, εάν δηλαδή ήμουν μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΛΑ.Ο.Σ. ποιά ποινή θα πρότεινα, ευθέως το λέω, την διαγραφή του, άνευ συζητήσεως. Όμως δεν έχω ψήφο σε αυτό το όργανο και φυσικά ο τελευταίος που θα αποφασίση θα είναι ο Πρόεδρος και η όποια του απόφασις από εμένα θα είναι σεβαστή. Εκτός και αν θέλετε να καταντήσουμε ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ασκέρι, δηλαδή σκορποχώρι!...

Ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει προ πολλού ξεκαθαρίσει, ήδη από τις Εκλογές του 2007, όταν οι δημοσιογράφοι μανιωδώς ρωτούσαν για την υποψηφιότητα του Θάνου, ότι οι πολιτικές ιδέες του Κώστα Πλεύρη, τις οποίες ειρρήσθω εν παρρόδω, δημοσίως ο ίδιος πάντα υπερασπίζεται επωμιζόμενος το δικό του κόστος γι' αυτές, δεν έχουν θέσι στον ΛΑ.Ο.Σ. Οι ιδέες αυτές είναι σφόδρα αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές. Όποιος λοιπόν νομίζει ότι ψηφίζοντας ΛΑ.Ο.Σ. ψηφίζει ένα κόμμα που ονειρεύεται τέτοιου είδους λύσεις, ειλικρινά να μην μας ξαναψηφίση.

Εμείς είμαστε ένα Δημοκρατικό Κόμμα και δεν το λέμε για λόγους πολιτικής ορθότητος, αλλά το εννοούμε σας διαβεβαιώ… Εάν εσείς νομίζετε ότι είναι φυσιολογικό και λογικό, ένας αιρετός Δημοτικός Σύμβουλος, ενός Δημοκρατικού Κόμματος, να παρουσιάζη ένα τέτοιο βιβλίο, τότε πράγματι έχω λάθος... εγώ όμως δεν θα επιτρέψω όσο έχω αυτήν την θέσι, σε κανένα να βλάψη το Κόμμα για να κάνη το κέφι του. Και βέβαια κατά την γνώμη μου, δεν θα είχαν άδικο εάν μας κατηγορούσαν σε μία τέτοια περίπτωσι, για να μιλάμε και σοβαρά».

Ο Γιάννης Κουριαννίδης αντεπιτίθεται

Ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, δεν έκανε πίσω. Μαθαίνοντας για τα λεγόμενα του Άδωνι Γεωργιάδη, τοποθετήθηκε, κάνοντας λόγο για «θλιβερά» πράγματα:

«Διάβασα με έκπληξη τα όσα αναφέρει στο ιστολόγιό του ο Γραμματέας του ΛΑΟΣ, κ. Άδωνις Γεωργιάδης, σχετικά με τη φημολογία περί διαγραφής μου από το κόμμα! Η έκπληξή μου προήλθε όχι από τα όσα αναφέρει και τα οποία σε γενικές γραμμές είναι πράγματι όπως τα περιγράφει (ποτέ δεν αρνήθηκα, αντιθέτως το επιβεβαίωσα, ότι παρέβην εντολή του που την παρουσίασε ως κομματική βούληση, να μην παραστώ στην εκδήλωση παρουσιάσεως του βιβλίου του κ. Πλεύρη), αλλά από το ότι, ενώ μου κοστολογεί ότι το κόμμα κινδύνευσε να διασυρθεί από την παρουσία μου στην εν λόγω εκδήλωση (!!!), ο ίδιος επέλεξε την δημόσια «διαβούλευση» επί του θέματος μέσω των blogs!

Ενώ με κατηγορεί ότι έκανα του κεφαλιού μου παρακούοντας τις κομματικές εντολές, ο ίδιος επιλέγει τον δρόμο της δημόσιας καταγγελίας εναντίον μου επειδή θεωρεί ότι θίχτηκε προσωπικά από κάποια δημοσιεύματα. Ενώ εγώ προσπάθησα να διαφυλάξω το κύρος του κόμματός μου, αναμένοντας τις κομματικές διεργασίες κλήση μου από την Επιτροπή Δεοντολογίας και απολογία μου, ο ίδιος όχι μόνο τις παρέκαμψε και τις υπερέβη, αλλά φτάνει στο σημείο να υποδεικνύει στα μέλη της Επιτροπής Δεοντολογίας, το τι πρέπει να πράξουν («Εάν ρωτάτε δε την δική μου γνώμη, εάν δηλαδή ήμουν μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΛΑ.Ο.Σ. ποια ποινή θα πρότεινα, ευθέως το λέω, την διαγραφή του, άνευ συζητήσεως», ως άνω!).

Είναι πραγματικά θλιβερά όλα αυτά και διαταράσσουν την εσωκομματική ειρήνη. Από πλευράς μου δυστυχώς αναγκάστηκα να κάνω αυτήν τη δήλωση και δεν πρόκειται να επανέλθω μέχρι την ολοκλήρωση της πειθαρχικής διαδικασίας (εφ’ όσον βεβαίως μου κοινοποιηθεί κάποιο σχετικό έγγραφο, για το οποίο δεν γνωρίζω ακόμη, αλλά δεν τολμώ να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος επιβεβαιώνει την ύπαρξή του, όπως εξάλλου μου είχε υποσχεθεί)».

Προσωποκεντρική προσέγγιση

Είναι πλέον φανερό ότι στο ΛΑΟΣ αδυνατούν να «μαζέψουν» τα στελέχη τους, ενώ δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι «αποστασιοποιήσεις». Το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη, όντως έχει ενταχθεί πια στο «σύστημα» και λειτουργεί καθαρά προσωποκεντρικά, με κύριο στόχο την προστασία της εικόνας του Προέδρου του. Βασική επιδίωξη σε αυτό το πλαίσιο, είναι να μη χαρακτηριστεί το ΛΑΟΣ «ακροδεξιό κόμμα» και να μη ταυτιστεί με «ακραίους κύκλους», την εποχή μάλιστα που η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι στα φόρτε της. Εν κατακλείδι: η πολιτική ορθότητα χτύπησε την πόρτα στην Καλλιρρόης και κάποιοι, της άνοιξαν.

Πηγή: Ελεύθερη Ώρα