Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν αντελήφθημεν ποιο ήταν το νόημα των χθεσινών δηλώσεων του υπουργού των Οικονομικών, μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών του με την τρόικα, από τις οποίες προέκυψε νέο μνημόνιο, ύψους τουλάχιστον 6 δις ευρώ ως το 2014.
Ο κ. Βενιζέλος τύλιξε το νέο πακέτο με ένα χιλιοτσαλακωμένο από την επαναλαμβανόμενη χρήση περιτύλιγμα, αναφερόμενος στο (φαύλο) παρελθόν και στο (άθλιο) παρόν, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση του προβλήματος.
Όταν ένας πολιτικός (εν προκειμένω ο κ. Βενιζέλος, αλλά δεν είναι ο μόνος ούτε ως προς την πολύχρονη θητεία στον δημόσιο βίο, ούτε ως προς την κομματική παράταξη),
μετά από τόσα χρόνια πολιτικής παρουσίας ανακοινώνει ότι «είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και προβληματικό, μια χώρα να αναγκάζεται να προσφύγει σε διεθνή οργανισμό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους της, ώστε να αποφύγει τη πτώχευση και να διαφυλάξει το επίπεδο ζωής των πολιτών της», σημαίνει απλώς ότι κάνει διαπιστώσεις, επιρρίπτοντας τις ευθύνες γενικά και αόριστα σε «κάποιους».
Δεν είναι, όμως, έτσι. Το γνωρίζουμε πως ο υπουργός περνά τις μέρες και τις νύχτες του με την τρόικα, αλλά μια ματιά στις εφημερίδες οφείλει να ρίχνει.
Εκτός κι’ αν αυτάρεσκα διαβάζει μόνο τις δικές του συνεντεύξεις – και όχι των προκατόχων του.
Η πηγή της κακοδαιμονίας
Ένας από αυτούς, ο Δημήτρης Κουλουριάνος, υπουργός των Οικονομικών από το 1982 ως το 1983, οπότε και παραιτήθηκε ο άνθρωπος, μίλησε την Κυριακή στο «Βήμα» και στον Αργύρη Παπαστάθη με τρόπο τόσο αποκαλυπτικό, που θα τον χαρακτηρίζαμε γλαφυρό, αν δεν επρόκειτο για την ψηλάφηση της κακοδαιμονίας μας.
Ο κ. Κουλουριάνος λέει σαφώς πότε, πώς και γιατί ξεχαρβαλώθηκε το άπαν σύμπαν.
Το λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος: «Όταν ήμουν υπουργός Οικονομικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» (από 30% επί του ΑΕΠ το 1981 σε 72% το 1989)!
Και γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος: «Το προπατορικό αμάρτημα της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα».
«Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει», συνεχίζει, καθώς «παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του».
Υποστηρίζει μάλιστα, ότι ο Ανδρέας αν και γνώριζε οικονομικά, «όταν του μίλαγες στενά για οικονομικά, αρρώσταινε»!. Γιατί ήξερε ότι «εκεί ισχύει η λογική της οικονομικής ανάλυσης».
Και ακόμη: «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος. Ακόµη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγµα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και µου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε “τώρα θα βάλουµε δικούς µας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι».
Οπότε, η κυβέρνηση κατέφευγε σε δανεισμό με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση των πρασινοφρουρών και των ρουσφετιών και των διορισμών, κακόμαθαν και οι «άλλοι». Και ζητούσαν με τη σειρά τους αποκατάσταση, κάθε φορά που η Νέα Δημοκρατία κυβερνούσε τη χώρα δίκην «χαρωπών διαλειμμάτων»!
«Ήλθε η σειρά μας!», έλεγαν κι’ αυτοί. Κι’ όταν τους έλεγες πως «αυτό δεν γίνεται», ερχόταν η μόνιμη επωδός: «Το ΠΑΣΟΚ πώς μπορούσε;».
Μετά, ερχόταν πάλι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και… ξαναμπορούσε!
Με βάση δε όσα αποκαλυπτικά είπε ο κ. Κουλουριάνος, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως όταν ο κ. Πάγκαλος έλεγε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», αναφερόταν στους «πελάτες» του κόμματός του.
Επομένως, δεν πρόκειται για διαχρονικά υπευθύνους γενικά και αόριστα. Πρόκειται για υπευθύνους με ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για τους αρχιτέκτονες αυτής της αφόρητης κατάστασης.
Να κοιταχτούν στον καθρέφτη
Και αν τώρα ο κ. Βενιζέλος θέλει, την ώρα της καταστροφής και του «κουρέματος», να αποδώσει ευθύνες, να πάει ο ίδιος και όλα τα στελέχη, ιστορικά και μη, της παράταξής του και να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Αυτοί οι ίδιοι υπεύθυνοι και οι διάδοχοί τους βρίσκονται σήμερα στην εξουσία και παριστάνουν ότι θα επιλύσουν το δραματικό πρόβλημα της χώρας – με τον κ. Βενιζέλο να λέει χθες πως τις εναπομείνασες «λεπτομέρειες» στις συζητήσεις με την τρόικα θα τις χειριστεί ο ίδιος προσωπικά, δίνοντας «πολιτικές λύσεις».
Συγγνώμη, αλλά τι σημαίνει αυτό; Ποιος του έχει δώσει εντολή. Με αυτήν την ατζέντα εξελέγη ο ίδιος και οι άλλοι «σωτήρες»;
Τώρα ανακάλυψε πως η «κατάσταση είναι επικίνδυνη και αβέβαιη;». Πού ήταν ο ίδιος και οι όμοιοί του, όταν η χώρα δανειζόταν αβέρτα για να ικανοποιούν τους ψηφοφόρους – διότι μόνο ως τέτοιους έβλεπαν τους πολίτες, αφήνοντάς τους αδιαπαιδαγώγητους και οδηγώντας τους στα ίδια μονοπάτια του αμοραλισμού που οι ίδιοι είχαν επιλέξει για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους.
Και τι θα πει, «να σπάσουμε τώρα την φούσκα της ψευδαίσθησης που δημιουργήθηκε εδώ και πολλά χρόνια»;
Πώς δημιουργήθηκε αυτή η «φούσκα»; Ποιες «φούσκες» την δημιούργησαν; Ονοματάκι δεν έχουν; Δεν τους ξέρουμε; Τους ψάχνουμε κι’ αυτούς, όπως τους φοροφυγάδες «χορηγούς», που επί δεκαετίες χρηματοδοτούσαν τις «φούσκες» της πολιτικής, για να τους εκβιάζουν ή να εξασφαλίζουν τις υπογραφές τους;
Το να λέει σήμερα ο κ. Βενιζέλος ότι «φέρουμε όλοι ευθύνη, ανάλογα, με τον ρόλο που διαδραματίζει ο καθένας, μέσα στο πολιτικό σύστημα», αποτελεί αυτοαθώωση.
Διότι ο καθένας μπορεί να υποβαθμίσει τον δικό του ρόλο – στην ώρα της απόδοσης των ευθυνών, ο καθένας δηλώνει «τελευταίος τροχός της αμάξης».
Και επιτέλους, αν φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν στο παρελθόν, γιατί επιμένουν να κυβερνούν και σήμερα;
Έβαλαν μυαλό; Αγάπησαν ξαφνικά την πατρίδα τους, αφού κατασπατάλησαν όλα τα δάνεια, χωρίς να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξή της;
Μετάνιωσαν και ζητούν μια ακόμη ευκαιρία;
Και πώς συμβαδίζει η άποψη ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε εδώ και δεκαετίες με την άποψη ότι για όλα φταίει η πενταετής διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
Μα αν αρχίσουμε να τα βάζουμε όλα στη ζυγαριά, τότε γιατί δεν βάρυναν περισσότερο τα τελευταία δύο πιο καταστροφικά για τη χώρα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων, αφού προηγήθηκε ένα εξάμηνο απόλυτης αδράνειας, open government, live υπουργικών συμβουλίων και άλλων ανοησιών, η χώρα βυθίστηκε σε ένα θανατηφόρο τέλμα;
Μπορεί να μας πει ο κ. Βενιζέλος και ο προκάτοχός του για ποιο λόγο οδήγησαν τη χώρα στη θανατηφόρα αγκαλιά της τρόικας, ενώ ήταν γνωστό πως αυτή την αντιαναπτυξιακή στρατηγική ακολουθεί το ΔΝΤ, όπου παρεμβαίνει;
Μπορούν να μας πουν γιατί επί δύο χρόνια δεν έχει έλθει στη χώρα ούτε ένα ευρώ από το εξωτερικό – πλην των δανεικών;
Μπορούν να μας πουν πού πήγε το περίφημο fast track, τα μνημόνια με τους Καταριανούς και όλες οι πομφόλυγες που δεν σταματήσαμε να ακούμε;
Θλιβερός απολογισμός
Καμιά απάντηση σε όλα αυτά δεν δίνει ο… απολογισμός πεπραγμένων της διετίας με τον οποίο η κυβέρνηση είχε το θράσος να γιορτάσει τα δυο χρόνια της στην εξουσία αυτής της ταλαίπωρης χώρας.
Κάτι μειώσεις λειτουργικών δαπανών – μέχρι και για οικονομία στην… βενζίνη και στα… ανταλλακτικά από τα κρατικά αυτοκίνητα μιλούν – και κάτι άλλα νούμερα που έχουμε κάθε λόγο να τα αμφισβητούμε.
Η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης των ασφαλιστικών ταμείων που αναφέρεται, οφείλεται στο γεγονός ότι αφαιρέθηκαν από τη λίστα των συνταγογραφούμενων φαρμάκων πολλά από αυτά και επομένως τα πληρώνουν οι ασφαλισμένοι από την τσέπη τους.
Μα αν τα αφαιρούσαν όλα, τότε δεν θα είχαν καμιά δαπάνη τα ασφαλιστικά ταμεία – ή κάνω λάθος;
Και είναι να επαίρεται κανείς ότι μειώθηκαν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ κατά 20%; Ενώ δεν έχουν ακόμη καταφέρει να κλείσουν ή να συγχωνεύσουν ούτε έναν οργανισμό;
Είναι κανένα σπουδαίο κυβερνητικό έργο η απόλυση 23 γιατρών για υποθέσεις διαφθοράς; Τι δηλαδή; Θα έμεναν στις θέσεις τους;
Ή μήπως έχει καμιά ανάμιξη η κυβέρνηση στην αύξηση των εξαγωγών, για την οποία παλεύουν μόνοι τους οι εξαγωγείς και απλώς με τους υπουργούς της κυβέρνησης λαμβάνουν μέρος σε συνέδρια και ημερίδες;
Και άλλα πολλά, όπως η εξοικονόμηση πόρων λόγω… Καλλικράτη και η μείωση του μισθολογικού κόστους κατά 15% στον δημόσιο τομέα.
Μήπως δεν ξέρουμε ότι αυτό συνέβη επειδή διεκόπη η λειτουργία πολλών υπηρεσιών, χρήσιμων για το κοινωνικό σύνολο ή επειδή μένουν συμβασιούχοι απλήρωτοι επί μήνες (βλέπε το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι») ή επειδή έμειναν οι δήμοι χωρίς συμβασιούχους;
Θα είχε νόημα αυτή η κομπορρημοσύνη αν, μετά από αυτές τις περικοπές, παρέμενε αναλλοίωτο το επίπεδο των υπηρεσιών.
Διαφορετικά, όλοι το ξέρουμε: Απολύουμε, δεν προσλαμβάνουμε, δεν ενοχλούμε τις ΔΕΚΟ και το κόστος πέφτει…
Τέλος, δεν αντελήφθην επίσης τι σημαίνει αυτό που είπε χθες ο κ. Βενιζέλος στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: «Είναι ιστορικό, ηθικό και επικοινωνιακό λάθος, να αφήνουμε την ΝΔ να μιλά για την οικονομία και τα ελλείμματα».
Συγγνώμη, αλλά ιστορικό και ηθικό είναι το λάθος που έγινε τον καιρό που, επαναστατικώ δικαίω, ο ίδιος και οι σύντροφοί του καταχρέωναν τη χώρα.
Και ηχεί μάλλον φασιστική η άποψη πως κάποιοι δεν πρέπει να «αφήνουν» τους πολιτικούς τους αντιπάλους να ομιλούν…
Πάμε σε άλλες εποχές. Πάμε πάλι πίσω στην πηγή της κακοδαιμονίας…
Δεν αντελήφθημεν ποιο ήταν το νόημα των χθεσινών δηλώσεων του υπουργού των Οικονομικών, μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών του με την τρόικα, από τις οποίες προέκυψε νέο μνημόνιο, ύψους τουλάχιστον 6 δις ευρώ ως το 2014.
Ο κ. Βενιζέλος τύλιξε το νέο πακέτο με ένα χιλιοτσαλακωμένο από την επαναλαμβανόμενη χρήση περιτύλιγμα, αναφερόμενος στο (φαύλο) παρελθόν και στο (άθλιο) παρόν, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση του προβλήματος.
Όταν ένας πολιτικός (εν προκειμένω ο κ. Βενιζέλος, αλλά δεν είναι ο μόνος ούτε ως προς την πολύχρονη θητεία στον δημόσιο βίο, ούτε ως προς την κομματική παράταξη),
μετά από τόσα χρόνια πολιτικής παρουσίας ανακοινώνει ότι «είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και προβληματικό, μια χώρα να αναγκάζεται να προσφύγει σε διεθνή οργανισμό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους της, ώστε να αποφύγει τη πτώχευση και να διαφυλάξει το επίπεδο ζωής των πολιτών της», σημαίνει απλώς ότι κάνει διαπιστώσεις, επιρρίπτοντας τις ευθύνες γενικά και αόριστα σε «κάποιους».
Δεν είναι, όμως, έτσι. Το γνωρίζουμε πως ο υπουργός περνά τις μέρες και τις νύχτες του με την τρόικα, αλλά μια ματιά στις εφημερίδες οφείλει να ρίχνει.
Εκτός κι’ αν αυτάρεσκα διαβάζει μόνο τις δικές του συνεντεύξεις – και όχι των προκατόχων του.
Η πηγή της κακοδαιμονίας
Ένας από αυτούς, ο Δημήτρης Κουλουριάνος, υπουργός των Οικονομικών από το 1982 ως το 1983, οπότε και παραιτήθηκε ο άνθρωπος, μίλησε την Κυριακή στο «Βήμα» και στον Αργύρη Παπαστάθη με τρόπο τόσο αποκαλυπτικό, που θα τον χαρακτηρίζαμε γλαφυρό, αν δεν επρόκειτο για την ψηλάφηση της κακοδαιμονίας μας.
Ο κ. Κουλουριάνος λέει σαφώς πότε, πώς και γιατί ξεχαρβαλώθηκε το άπαν σύμπαν.
Το λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος: «Όταν ήμουν υπουργός Οικονομικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» (από 30% επί του ΑΕΠ το 1981 σε 72% το 1989)!
Και γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος: «Το προπατορικό αμάρτημα της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα».
«Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει», συνεχίζει, καθώς «παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του».
Υποστηρίζει μάλιστα, ότι ο Ανδρέας αν και γνώριζε οικονομικά, «όταν του μίλαγες στενά για οικονομικά, αρρώσταινε»!. Γιατί ήξερε ότι «εκεί ισχύει η λογική της οικονομικής ανάλυσης».
Και ακόμη: «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος. Ακόµη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγµα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και µου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε “τώρα θα βάλουµε δικούς µας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι».
Οπότε, η κυβέρνηση κατέφευγε σε δανεισμό με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση των πρασινοφρουρών και των ρουσφετιών και των διορισμών, κακόμαθαν και οι «άλλοι». Και ζητούσαν με τη σειρά τους αποκατάσταση, κάθε φορά που η Νέα Δημοκρατία κυβερνούσε τη χώρα δίκην «χαρωπών διαλειμμάτων»!
«Ήλθε η σειρά μας!», έλεγαν κι’ αυτοί. Κι’ όταν τους έλεγες πως «αυτό δεν γίνεται», ερχόταν η μόνιμη επωδός: «Το ΠΑΣΟΚ πώς μπορούσε;».
Μετά, ερχόταν πάλι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και… ξαναμπορούσε!
Με βάση δε όσα αποκαλυπτικά είπε ο κ. Κουλουριάνος, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως όταν ο κ. Πάγκαλος έλεγε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», αναφερόταν στους «πελάτες» του κόμματός του.
Επομένως, δεν πρόκειται για διαχρονικά υπευθύνους γενικά και αόριστα. Πρόκειται για υπευθύνους με ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για τους αρχιτέκτονες αυτής της αφόρητης κατάστασης.
Να κοιταχτούν στον καθρέφτη
Και αν τώρα ο κ. Βενιζέλος θέλει, την ώρα της καταστροφής και του «κουρέματος», να αποδώσει ευθύνες, να πάει ο ίδιος και όλα τα στελέχη, ιστορικά και μη, της παράταξής του και να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Αυτοί οι ίδιοι υπεύθυνοι και οι διάδοχοί τους βρίσκονται σήμερα στην εξουσία και παριστάνουν ότι θα επιλύσουν το δραματικό πρόβλημα της χώρας – με τον κ. Βενιζέλο να λέει χθες πως τις εναπομείνασες «λεπτομέρειες» στις συζητήσεις με την τρόικα θα τις χειριστεί ο ίδιος προσωπικά, δίνοντας «πολιτικές λύσεις».
Συγγνώμη, αλλά τι σημαίνει αυτό; Ποιος του έχει δώσει εντολή. Με αυτήν την ατζέντα εξελέγη ο ίδιος και οι άλλοι «σωτήρες»;
Τώρα ανακάλυψε πως η «κατάσταση είναι επικίνδυνη και αβέβαιη;». Πού ήταν ο ίδιος και οι όμοιοί του, όταν η χώρα δανειζόταν αβέρτα για να ικανοποιούν τους ψηφοφόρους – διότι μόνο ως τέτοιους έβλεπαν τους πολίτες, αφήνοντάς τους αδιαπαιδαγώγητους και οδηγώντας τους στα ίδια μονοπάτια του αμοραλισμού που οι ίδιοι είχαν επιλέξει για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους.
Και τι θα πει, «να σπάσουμε τώρα την φούσκα της ψευδαίσθησης που δημιουργήθηκε εδώ και πολλά χρόνια»;
Πώς δημιουργήθηκε αυτή η «φούσκα»; Ποιες «φούσκες» την δημιούργησαν; Ονοματάκι δεν έχουν; Δεν τους ξέρουμε; Τους ψάχνουμε κι’ αυτούς, όπως τους φοροφυγάδες «χορηγούς», που επί δεκαετίες χρηματοδοτούσαν τις «φούσκες» της πολιτικής, για να τους εκβιάζουν ή να εξασφαλίζουν τις υπογραφές τους;
Το να λέει σήμερα ο κ. Βενιζέλος ότι «φέρουμε όλοι ευθύνη, ανάλογα, με τον ρόλο που διαδραματίζει ο καθένας, μέσα στο πολιτικό σύστημα», αποτελεί αυτοαθώωση.
Διότι ο καθένας μπορεί να υποβαθμίσει τον δικό του ρόλο – στην ώρα της απόδοσης των ευθυνών, ο καθένας δηλώνει «τελευταίος τροχός της αμάξης».
Και επιτέλους, αν φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν στο παρελθόν, γιατί επιμένουν να κυβερνούν και σήμερα;
Έβαλαν μυαλό; Αγάπησαν ξαφνικά την πατρίδα τους, αφού κατασπατάλησαν όλα τα δάνεια, χωρίς να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξή της;
Μετάνιωσαν και ζητούν μια ακόμη ευκαιρία;
Και πώς συμβαδίζει η άποψη ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε εδώ και δεκαετίες με την άποψη ότι για όλα φταίει η πενταετής διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
Μα αν αρχίσουμε να τα βάζουμε όλα στη ζυγαριά, τότε γιατί δεν βάρυναν περισσότερο τα τελευταία δύο πιο καταστροφικά για τη χώρα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων, αφού προηγήθηκε ένα εξάμηνο απόλυτης αδράνειας, open government, live υπουργικών συμβουλίων και άλλων ανοησιών, η χώρα βυθίστηκε σε ένα θανατηφόρο τέλμα;
Μπορεί να μας πει ο κ. Βενιζέλος και ο προκάτοχός του για ποιο λόγο οδήγησαν τη χώρα στη θανατηφόρα αγκαλιά της τρόικας, ενώ ήταν γνωστό πως αυτή την αντιαναπτυξιακή στρατηγική ακολουθεί το ΔΝΤ, όπου παρεμβαίνει;
Μπορούν να μας πουν γιατί επί δύο χρόνια δεν έχει έλθει στη χώρα ούτε ένα ευρώ από το εξωτερικό – πλην των δανεικών;
Μπορούν να μας πουν πού πήγε το περίφημο fast track, τα μνημόνια με τους Καταριανούς και όλες οι πομφόλυγες που δεν σταματήσαμε να ακούμε;
Θλιβερός απολογισμός
Καμιά απάντηση σε όλα αυτά δεν δίνει ο… απολογισμός πεπραγμένων της διετίας με τον οποίο η κυβέρνηση είχε το θράσος να γιορτάσει τα δυο χρόνια της στην εξουσία αυτής της ταλαίπωρης χώρας.
Κάτι μειώσεις λειτουργικών δαπανών – μέχρι και για οικονομία στην… βενζίνη και στα… ανταλλακτικά από τα κρατικά αυτοκίνητα μιλούν – και κάτι άλλα νούμερα που έχουμε κάθε λόγο να τα αμφισβητούμε.
Η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης των ασφαλιστικών ταμείων που αναφέρεται, οφείλεται στο γεγονός ότι αφαιρέθηκαν από τη λίστα των συνταγογραφούμενων φαρμάκων πολλά από αυτά και επομένως τα πληρώνουν οι ασφαλισμένοι από την τσέπη τους.
Μα αν τα αφαιρούσαν όλα, τότε δεν θα είχαν καμιά δαπάνη τα ασφαλιστικά ταμεία – ή κάνω λάθος;
Και είναι να επαίρεται κανείς ότι μειώθηκαν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ κατά 20%; Ενώ δεν έχουν ακόμη καταφέρει να κλείσουν ή να συγχωνεύσουν ούτε έναν οργανισμό;
Είναι κανένα σπουδαίο κυβερνητικό έργο η απόλυση 23 γιατρών για υποθέσεις διαφθοράς; Τι δηλαδή; Θα έμεναν στις θέσεις τους;
Ή μήπως έχει καμιά ανάμιξη η κυβέρνηση στην αύξηση των εξαγωγών, για την οποία παλεύουν μόνοι τους οι εξαγωγείς και απλώς με τους υπουργούς της κυβέρνησης λαμβάνουν μέρος σε συνέδρια και ημερίδες;
Και άλλα πολλά, όπως η εξοικονόμηση πόρων λόγω… Καλλικράτη και η μείωση του μισθολογικού κόστους κατά 15% στον δημόσιο τομέα.
Μήπως δεν ξέρουμε ότι αυτό συνέβη επειδή διεκόπη η λειτουργία πολλών υπηρεσιών, χρήσιμων για το κοινωνικό σύνολο ή επειδή μένουν συμβασιούχοι απλήρωτοι επί μήνες (βλέπε το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι») ή επειδή έμειναν οι δήμοι χωρίς συμβασιούχους;
Θα είχε νόημα αυτή η κομπορρημοσύνη αν, μετά από αυτές τις περικοπές, παρέμενε αναλλοίωτο το επίπεδο των υπηρεσιών.
Διαφορετικά, όλοι το ξέρουμε: Απολύουμε, δεν προσλαμβάνουμε, δεν ενοχλούμε τις ΔΕΚΟ και το κόστος πέφτει…
Τέλος, δεν αντελήφθην επίσης τι σημαίνει αυτό που είπε χθες ο κ. Βενιζέλος στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: «Είναι ιστορικό, ηθικό και επικοινωνιακό λάθος, να αφήνουμε την ΝΔ να μιλά για την οικονομία και τα ελλείμματα».
Συγγνώμη, αλλά ιστορικό και ηθικό είναι το λάθος που έγινε τον καιρό που, επαναστατικώ δικαίω, ο ίδιος και οι σύντροφοί του καταχρέωναν τη χώρα.
Και ηχεί μάλλον φασιστική η άποψη πως κάποιοι δεν πρέπει να «αφήνουν» τους πολιτικούς τους αντιπάλους να ομιλούν…
Πάμε σε άλλες εποχές. Πάμε πάλι πίσω στην πηγή της κακοδαιμονίας…
Πηγή: Ελεύθερη Ζώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου