ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Κανένας τόπος δεν προϊδεάζει τόσο πως διασχίζοντάς τον θα υπάρξουν προβλήματα με τα υδραυλικά του, όσο η Μυγδονία. Εννοώ την πεδιάδα με τις δύο λίμνες, Κορώνεια και Βόλβη. Μαζεύει νερά από τα πρόβουνα των Κρουσίων και τα λοφάκια του Κιλκισίου και μέσα από δυο κλιμακωτές πεδιάδες, από τα Ζερβοχώρια. Ειδικά ο ποταμός Αμμίτης κατεβάζει τέτοια κροκάλα, που θα μπορούσε να κροκαλοστρώσει τη Μακεδονία. Τα ρέματα φουσκώνουν απότομα, ενώ το νερό, υπόγειο και υπέργειο, βγαίνει, αναβλύζει συνεχώς, είτε αποξηραίνεις τις γκιόλες είτε όχι.
Ολόγυρα έχει τις λιμνούλες Τάκι και Κάρι, τις πανέμορφες βρομολίμνες στο Μαύροβο και ατέλειωτα ανεβοκατεβάσματα των λιμνών, που εσείς βέβαια πιστεύετε ότι φταίνε οι εχθροί των οικολόγων, αλλά κανένας δε μου ερμηνεύει τι στο διάτανο θέλει ένα κτίσμα θεμελιωμένο τέσσερα μέτρα βαθιά στη Μεγάλη Βόλβη. Οπως συμβαίνει στη Μακεδονία, οι λίμνες ανεβοκατεβαίνουν. Οποιος θυμάται τη Βόλβη την παραμονή του μεγάλου σεισμού του 1978 ας το μαρτυρήσει.
Πολλά νερά, πολλά λουτρά, Απολλωνίας, Νέας Απολλωνίας, Βόλβης, Μεγάλης Βόλβης, Λαγκαδά, έντονες ομίχλες χειμωνιάτικες, βατραχούδια κάθε τόσο στις ασφάλτους, υδρόβια πουλιά καταμεσής των κάμπων. Είναι φυσικό οι μηχανικοί να έχουν το νου τους σε κανένα αντιπλημμυρικό. Για την ακρίβεια, πριν «χτιστεί» η Νέα Εγνατία, όταν η βόρεια πλευρά της πεδιάδας δεν είχε ούτε μία γέφυρα, οι ταξιδιώτες θα θυμούνται τσιμεντοστρώσεις και τεράστιες κοίτες χειμάρρων που δεν τους περνούσες με τίποτε. Οι βόρειοι λόφοι πάνω από τη Βόλβη είναι ψηλοί κι απότομοι.
Στα βαθιά τους ρέματα, το νερό κατακλύζει πολύ εύκολα τα πρανή, ειδικά στο μαγευτικό χώρο, το λεγόμενο «του Ταρζάν», με το βυζαντινό λαδόμυλο και το μεσαιωνικό χωριό του, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος από αγριελιές. Αυτόν τον τόπο τον έζησα χρόνια συμμετέχοντας σε μιαν ανασκαφή και (χαιρετίσματα) πλημμυράει σαν κολασμένος από το 1970 ακαταπαύστως. Οταν αφήνεις τους λόφους χωρίς φραγές και δέσεις κι αφήνεις κάτω από τον αυτοκινητόδρομο μια σταλιά πέρασμα για τα νερά, τι περιμένεις; Να φυτρώσουν κάκτοι επειδή σε έπεισαν πως ερημοποιείται η χώρα;
Θα θυμάστε την ίδια γκρίνια, πριν από χρόνια, που υπέφερε κυρίως η ανατολική Μυγδονία. Τώρα θα βασανίζεται περισσότερο το δυτικό τμήμα της, λόγω Νέας Εγνατίας. Το μέρος έχει και την ατυχία να ψηφίζει συντηρητικά και οι συντηρητικοί νοιάζονται κυρίως για τη γεώτρησή τους και δε θέλουν εντυπωσιακές εκδηλώσεις κοινοκτημοσύνης και ομόνοιας.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται στο δρόμο της Καβάλας εκείνο το υπερθέαμα με πεσμένες και διορθωμένες γέφυρες, στα αμμώδη ρέματα της Απολλωνίας. Υπάρχουν και αρχαίες μαρτυρίες για ψαρέματα και άλλα λαογραφικά στο ρηχό ποτάμι, όπου «εστέλετο η απόπυρις». Ο τόπος μαρτυράει νερά, υγρασίες, μούχλες, χαλίκια, κροκάλες, βίαιες καταιγίδες, μικρές απορροές. Κάτω η Μυγδονία, επάνω η Κρηστωνία. Θα τη βρείτε οι υδραυλικοί του κράτους. Αποκλείεται να λαθέψετε. Διότι ολόγυρα γεμίσατε έργα από πακέτα διάφορα, αλλά βιαστείτε, διότι θα ραγίσει η Εγνατία και θα ψάχνεστε.
Κανένας τόπος δεν προϊδεάζει τόσο πως διασχίζοντάς τον θα υπάρξουν προβλήματα με τα υδραυλικά του, όσο η Μυγδονία. Εννοώ την πεδιάδα με τις δύο λίμνες, Κορώνεια και Βόλβη. Μαζεύει νερά από τα πρόβουνα των Κρουσίων και τα λοφάκια του Κιλκισίου και μέσα από δυο κλιμακωτές πεδιάδες, από τα Ζερβοχώρια. Ειδικά ο ποταμός Αμμίτης κατεβάζει τέτοια κροκάλα, που θα μπορούσε να κροκαλοστρώσει τη Μακεδονία. Τα ρέματα φουσκώνουν απότομα, ενώ το νερό, υπόγειο και υπέργειο, βγαίνει, αναβλύζει συνεχώς, είτε αποξηραίνεις τις γκιόλες είτε όχι.
Ολόγυρα έχει τις λιμνούλες Τάκι και Κάρι, τις πανέμορφες βρομολίμνες στο Μαύροβο και ατέλειωτα ανεβοκατεβάσματα των λιμνών, που εσείς βέβαια πιστεύετε ότι φταίνε οι εχθροί των οικολόγων, αλλά κανένας δε μου ερμηνεύει τι στο διάτανο θέλει ένα κτίσμα θεμελιωμένο τέσσερα μέτρα βαθιά στη Μεγάλη Βόλβη. Οπως συμβαίνει στη Μακεδονία, οι λίμνες ανεβοκατεβαίνουν. Οποιος θυμάται τη Βόλβη την παραμονή του μεγάλου σεισμού του 1978 ας το μαρτυρήσει.
Πολλά νερά, πολλά λουτρά, Απολλωνίας, Νέας Απολλωνίας, Βόλβης, Μεγάλης Βόλβης, Λαγκαδά, έντονες ομίχλες χειμωνιάτικες, βατραχούδια κάθε τόσο στις ασφάλτους, υδρόβια πουλιά καταμεσής των κάμπων. Είναι φυσικό οι μηχανικοί να έχουν το νου τους σε κανένα αντιπλημμυρικό. Για την ακρίβεια, πριν «χτιστεί» η Νέα Εγνατία, όταν η βόρεια πλευρά της πεδιάδας δεν είχε ούτε μία γέφυρα, οι ταξιδιώτες θα θυμούνται τσιμεντοστρώσεις και τεράστιες κοίτες χειμάρρων που δεν τους περνούσες με τίποτε. Οι βόρειοι λόφοι πάνω από τη Βόλβη είναι ψηλοί κι απότομοι.
Στα βαθιά τους ρέματα, το νερό κατακλύζει πολύ εύκολα τα πρανή, ειδικά στο μαγευτικό χώρο, το λεγόμενο «του Ταρζάν», με το βυζαντινό λαδόμυλο και το μεσαιωνικό χωριό του, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος από αγριελιές. Αυτόν τον τόπο τον έζησα χρόνια συμμετέχοντας σε μιαν ανασκαφή και (χαιρετίσματα) πλημμυράει σαν κολασμένος από το 1970 ακαταπαύστως. Οταν αφήνεις τους λόφους χωρίς φραγές και δέσεις κι αφήνεις κάτω από τον αυτοκινητόδρομο μια σταλιά πέρασμα για τα νερά, τι περιμένεις; Να φυτρώσουν κάκτοι επειδή σε έπεισαν πως ερημοποιείται η χώρα;
Θα θυμάστε την ίδια γκρίνια, πριν από χρόνια, που υπέφερε κυρίως η ανατολική Μυγδονία. Τώρα θα βασανίζεται περισσότερο το δυτικό τμήμα της, λόγω Νέας Εγνατίας. Το μέρος έχει και την ατυχία να ψηφίζει συντηρητικά και οι συντηρητικοί νοιάζονται κυρίως για τη γεώτρησή τους και δε θέλουν εντυπωσιακές εκδηλώσεις κοινοκτημοσύνης και ομόνοιας.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται στο δρόμο της Καβάλας εκείνο το υπερθέαμα με πεσμένες και διορθωμένες γέφυρες, στα αμμώδη ρέματα της Απολλωνίας. Υπάρχουν και αρχαίες μαρτυρίες για ψαρέματα και άλλα λαογραφικά στο ρηχό ποτάμι, όπου «εστέλετο η απόπυρις». Ο τόπος μαρτυράει νερά, υγρασίες, μούχλες, χαλίκια, κροκάλες, βίαιες καταιγίδες, μικρές απορροές. Κάτω η Μυγδονία, επάνω η Κρηστωνία. Θα τη βρείτε οι υδραυλικοί του κράτους. Αποκλείεται να λαθέψετε. Διότι ολόγυρα γεμίσατε έργα από πακέτα διάφορα, αλλά βιαστείτε, διότι θα ραγίσει η Εγνατία και θα ψάχνεστε.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου