Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Η ελληνίδα Μάτα Χάρι


Γράμματα από το μέτωπο του πολέμου και πολλές ευχαριστήριες επιστολές (παραθέτουμε το περιεχόμενο δύο εξ αυτών) που σήμερα αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα, είχαν παραλήπτη την ελληνίδα "Μάτα Χάρι", τη γυναίκα που με τον κωδικό "Παυλόσκαγια 13" και με τις ειδικές ικανότητές της, όχι μόνο οργάνωνε συσσίτια στη διάρκεια της ιταλικής κατοχής στην Αθήνα, αλλά με τις γνωριμίες της κατόρθωσε να μεσολαβήσει και να απελευθερώσει έλληνες αντάρτες που κρατούνταν από Γερμανούς.

Της Στελίνας Μαργραιρτίδου 

Η Ελένη Κικίδου, μαθήτρια του διάσημου τότε Άγγελου Τανάγρα και διαισθητικός με ξεχωριστές τηλεπαθητικές ικανότητες, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους ιταλούς κατακτητές, ούτε όμως και από τους ανθρώπους της αντίστασης, οι οποίοι τη στρατολόγησαν.

Η Ελένη Κικίδου υπήρξε η σημαντικότερη ίσως διαισθητικός με σημαντικές τηλεπαθητικές ικανότητες. Ήταν η μικρότερη σε ηλικία μαθήτρια της Σχολής Παραψυχολογικών Ερευνών του γιατρού και συγγραφέα Άγγελου Τανάγρα και έπαιρνε μέρος στα πειράματα της διάσημης ομάδας που τότε, στη δεκαετία του ’30, στην Αθήνα, συγκροτούσαν άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο Άγγελος Σικελιανός και η σύζυγός του, ο λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας, ο πανεπιστημιακός Παναγιώτης Βλαστός κ.ά.

Ο πόλεμος του ’40 βρίσκει τα μέλη της εταιρείας σκορπισμένα στους πέντε ανέμους. Η μικρή τότε Ελένη Κικίδου προσπαθεί κι αυτή να επιβιώσει στην Αθήνα. Οι ειδικές ικανότητές της ήταν γνωστές τόσο στον κύκλο της Αθήνας όσο και στους ιταλούς κατακτητές. Σε ηλικία 16 χρονών η Ελένη Κικίδου είχε ήδη “στρατολογηθεί” από τον αντιστασιακό Γιάννη Ματσούκα πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας:

“Πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας, στην πλατεία Κοτζιά, έγινε η πρώτη συνάντηση. Είχα αγωνία αλλά και πάλι δεν είχα συνειδητοποιήσει πού έμπλεκα. Ο πόλεμος ήταν άγριος κι έπρεπε να επιβιώσω. Εκείνο το απόγευμα όμως έμπαινα για τα καλά στην Αντίσταση, και το ήξερα, ένιωθα ότι θα έπαιζα τη ζωή μου κορώνα γράμματα. Το Γιάννη Ματσούλα, τον σύνδεσμό μου στην Αντίσταση, τον γνώρισα από τον Αχιλλέα Ζούπα, μεγάλη φυσιογνωμία στον Αγώνα κατά των Γερμανών και οικογενειακό μας φίλο. Εκείνος μου έδωσε το κωδικό όνομα: Παυφλόσκαγια Νούμερο 13”, διηγούταν η ίδια.

Η Ελένη Κικίδου οργάνωσε από το 1940 έως και το 1941 συσσίτια στο κέντρο της Αθήνας όπου έμενε. Κι αυτό χάρη στις καλές σχέσεις που είχε με τους ιταλούς κατακτητές, και συγκεκριμένα με τον στρατηγό Τζελόζο. Μέσω των γνωριμιών της η Ελένη εξασφάλιζε τρόφιμα για το συσσίτιο σε καθημερινή βάση. Οι κινήσεις της ήταν ήδη γνωστές στην αντίσταση, και η αποστολή που ανέλαβε δεν άργησε να αποφέρει καρπούς.

Μοιραία αποστολή

Το Πάσχα του 1941, όταν η Ελένη Κικίδου ανέλαβε μία πολύ σοβαρή αποστολή. Έπρεπε να μεσολαβήσει στον ιταλό στρατηγό, ώστε να απελευθερωθούν τέσσερις Έλληνες, μέλη της αντίστασης, που είχαν συλληφθεί.

“Ο Τζελόζο έφευγε για μερικές μέρες στην Ιταλία. Με ρώτησε τι ήθελα να μου φέρει και τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να του πω για τους τέσσερις κρατούμενους που έπρεπε να απελευθερωθούν... Ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Αισθάνθηκα ότι αυτό που του ζητούσα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά έπρεπε να προχωρήσω.

”Το σχέδιο ήταν να απαγάγουν οι αντάρτες τον Ιταλό αξιωματούχο. Εγώ έπρεπε να τον οδηγήσω σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Δεν πρόλαβα. Τον είχαν ήδη μεταφέρει στην Ιταλία κι εγώ βρισκόμουν φυλακισμένη κάπου έξω από τη Ρώμη”. Αυτά έγραφε στα απομνημονεύματά της λίγο πριν πεθάνει η Ελένη Κικίδου.

Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός λόγος της εξορίας της; Οι διαισθητικές της ικανότητες ήταν γνωστές και στους κατακτητές. Ήταν εκείνη που, ως πράκτορας, μετέφερε τις κινήσεις των Ιταλών στους έλληνες αντάρτες. Αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος για τον οποίο είχε πλησιάσει τόσο πολύ τον στρατηγό Τζελόζο, με πρόσχημα τα συσσίτια.

Η Ελένη Κικίδου κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές στην Ιταλία και απελευθερώθηκε λίγο πριν από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.


Ελευθέρα Ορεινή Ελλάς
Υπαρχηγείου Ηπείρου


“Αγαπημένη μου Παυλόφσκα Νίτσα. Εδώ στα βουνά που βρίσκομαι υπάρχουν πολλαί πατριώται σαν και εμένα και πολλαίς Κυρίαις Σαν και εσένα, και αι οποία Κυρίας και Κύριοι έχουν τας μητέραις των και τας Κυρίας των εις ταις διάφοραι φυλακαίς και στρατόπεδα. Σε παρακαλώ Νίτσα μου να φροντίσης δια μέσου του Μεγάλου να μας φανής χρήσιμος καθώς πάντοτε διότι είναι απολύτως ανάγκη να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους που λέγονται Έλληνες και δια τους οποίους εσύ ενδιαφέρεσε, αυτή τη φορά όμως θέλω να δείξεις την μεγαλυτέραν δύναμιν διότι πρόκειται περί αδελφού μιας πραγματικής Παυλόφσκας, η οποία βρίσκεται κοντά μου με τα αντάρτικά της ρούχα και άρματα εις τα όρη της Ορεινής Ελευθέρας Ελλάδας.

Ονομάζεται Δημήτρις Μαζετσίδης του Θωμά, δικηγόρος ετών 23. Κάτοικος Ιωαννίνων οδός Δωδώνης 7 στρατιωτικός. Εύπορος και από την καλλιτέραν οικογένειαν των Ιωαννίνων και επιδή είναι πλούσιος, τον μισούσε ένας Λοχίας Ιταλός και τον κατηγόρισε δια κομουνιστήν μόνον και μόνον δια να τον εκδικηθεί. Τώρα ευρίσκεται εις το Στρατόπεδον συγκεντρώσεων Βονίτσης. Σε παρακαλώ Νίτσα μου, να φέρεις το αποτέλεσμα όσον τον δυνατόν νωρίτερα και εν ανάγκη θα τον ζητήσεις οπωσδήποτε να τον πάρης εις το σπίτι σου και λεπτά θα έλθουν δια την τροφήν του μόλις ελθή αυτού θα συνεννοηθείς με το σπίτι του εις τα Ιωάννινα. Εις την Κατωτέρω διεύθυνσιν....”


"Αθήναι
τη 23η Αυγούστου 1945


Αναμιμνησκόμενος της ανιδιοτελούς πατριωτικής σας χειρονομίας κατά την διάρκειαν της σκλαβιάς της Πατρίδος μας δεν δύναμαι ή να σας συγχαρώ και σας ευχαριστήσω διότι ως Ελληνίς επιτελέσατε μίαν αξιέπαινον πράξιν και σας υπενθυμίζω ταύτην: Ενθυμείσθε ότε οι Ιταλοί είχον συλλάβει τους τέσσαρας κ.κ. Αξ/κούς της Αστυνομίας Πόλεων, κ.κ. Πετούνην, Κατσούλην, Άνθην και Κουτάν, και τους είχον εγκλείσει εις το στρατόπεδον Λαρίσσης. [...]

Είναι αδύνατον να λησμονήσω μετά της Κυρίας μου την χαράν και συγκίνησιν που μας μετεδώσατε ότε παρέσχετε την πληροφορίαν ότι ο προμνησθείς σας υπεσχέθη ότι οι τέσσαρες Κρατούμενοι θα εόρταζον το Πάσχα μετά των οικογενειών των...".


Πηγή: Μακεδονία

Δεν υπάρχουν σχόλια: