ΤΗΣ ΜΙΚΑΕΛΛΑΣ ΛΟΪΖΟΥ
Με ένα άσπρο λουλούδι στο χέρι, με ένα λευκό κερί. Με τα «πώς» και τα «γιατί» να μας περικυκλώνουν. Με το άδικο και τον πόνο να μας πνίγουν. Έτσι βαδίσαμε χθες το βράδυ στην τελευταία πορεία του Άντη Χατζηκωστή. Του Άντη που για άλλους ήταν το αφεντικό, για άλλους ο στενός συνεργάτης και για άλλους ο καλός φίλος. Που ήταν για όλους, όμως, χαμογελαστός.
Μόλις μερικά λεπτά χρειάστηκαν για τις εκατοντάδες δημοσιογράφους και εργαζόμενους στο συγκρότημα ΔΙΑΣ και ΣΙΓΜΑ, τους ηθοποιούς των σειρών, τους παλιούς συνεργάτες και τους φίλους, να πορευθούν από το κτίριό μας στο σπίτι του Άντη Χατζηκωστή και της Έφης Παπαϊωάννου, της Εβελίνας και της Αθηνάς. Στο σπίτι εκείνο που στέγασαν τα όνειρά τους, που μόλις πρόσφατα επισφράγισαν με τα δεσμά του γάμου. Στο σπίτι εκείνο που επέστρεφε ο Άντης, μετά από μια μακρά και κουραστική μέρα στη δουλειά, μα δεν διάβηκε ποτέ το κατώφλι. Εκεί, στο σημείο εκείνο που κάποιοι αδίστακτοι, στυγνοί δολοφόνοι του έκοψαν το νήμα της ζωής.
Η πορεία ήταν σιωπηλή. Τα συναισθήματα αποτυπώνονταν στα πονεμένα μάτια. Ακόμα και τα αυτοκίνητα, που σταματούσαν για να περάσουμε, δεν έκαναν τον παραμικρό ήχο. Οι κραυγές γύριζαν μέσα στο νου μας και φώναζαν αυτά που όλη η Κύπρος με αγωνία ρωτά: «Ποιος να κρύβεται πίσω από το φόνο; Ποιος ήθελε να μας προξενήσει τέτοιο μεγάλο κακό; Γιατί; Ποιο κίνητρο όπλισε το χέρι των δολοφόνων;». Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Ερωτήματα, που όλη τη μέρα επαναλαμβάναμε, πως δεν έπρεπε να γεννηθούν ποτέ.
Πού και πού ένας λυγμός. Οι πιο στενοί συνεργάτες του Άντη δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Κανένας μας δεν έχει εμπεδώσει ακόμη το μέγεθος της τραγωδίας. Από το βράδυ της Δευτέρας, που ήρθαν τα κακά μαντάτα, στο συγκρότημα λειτουργούμε σχεδόν μηχανικά. Απλώς διεκπεραιώνουμε. Γινόμαστε οι αγγελιαφόροι της τραγωδίας και την βιώνουμε παράλληλα. Το μυαλό δεν μπορεί να εστιάσει αλλού. Όλα τα επισκιάζει η θλίψη.
Λίγα μέτρα μακριά από το σημείο όπου οι άγνωστοι σκότωσαν τον κ. Χατζηκωστή σταματήσαμε. Ένας ένας, υπομονετικά, περιμέναμε τη σειρά μας. Με το κερί αναμμένο -έτσι θα κρατήσουμε τη μνήμη του Άντη ζωντανή, άσβεστη- αποθέσαμε το λευκό μας λουλούδι στο χώρο της τραγωδίας. Ένας ένας εναποθέσαμε τη σκέψη μας στην πόρτα της οικογένειας. Ένας ένας είπαμε αντίο, πρόωρα, πολύ πρόωρα, στο αφεντικό, το συνεργάτη, το φίλο. Κι όταν όλοι τελείωσαν, όταν ο σωρός με τα λουλούδια ψήλωσε, υψώσαμε πια το κεφάλι και είπαμε μια προσευχή. Στη μνήμη του.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, Άντη Χατζηκωστή.
Πηγή: Η Σημερινή
Μόλις μερικά λεπτά χρειάστηκαν για τις εκατοντάδες δημοσιογράφους και εργαζόμενους στο συγκρότημα ΔΙΑΣ και ΣΙΓΜΑ, τους ηθοποιούς των σειρών, τους παλιούς συνεργάτες και τους φίλους, να πορευθούν από το κτίριό μας στο σπίτι του Άντη Χατζηκωστή και της Έφης Παπαϊωάννου, της Εβελίνας και της Αθηνάς. Στο σπίτι εκείνο που στέγασαν τα όνειρά τους, που μόλις πρόσφατα επισφράγισαν με τα δεσμά του γάμου. Στο σπίτι εκείνο που επέστρεφε ο Άντης, μετά από μια μακρά και κουραστική μέρα στη δουλειά, μα δεν διάβηκε ποτέ το κατώφλι. Εκεί, στο σημείο εκείνο που κάποιοι αδίστακτοι, στυγνοί δολοφόνοι του έκοψαν το νήμα της ζωής.
Η πορεία ήταν σιωπηλή. Τα συναισθήματα αποτυπώνονταν στα πονεμένα μάτια. Ακόμα και τα αυτοκίνητα, που σταματούσαν για να περάσουμε, δεν έκαναν τον παραμικρό ήχο. Οι κραυγές γύριζαν μέσα στο νου μας και φώναζαν αυτά που όλη η Κύπρος με αγωνία ρωτά: «Ποιος να κρύβεται πίσω από το φόνο; Ποιος ήθελε να μας προξενήσει τέτοιο μεγάλο κακό; Γιατί; Ποιο κίνητρο όπλισε το χέρι των δολοφόνων;». Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Ερωτήματα, που όλη τη μέρα επαναλαμβάναμε, πως δεν έπρεπε να γεννηθούν ποτέ.
Πού και πού ένας λυγμός. Οι πιο στενοί συνεργάτες του Άντη δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Κανένας μας δεν έχει εμπεδώσει ακόμη το μέγεθος της τραγωδίας. Από το βράδυ της Δευτέρας, που ήρθαν τα κακά μαντάτα, στο συγκρότημα λειτουργούμε σχεδόν μηχανικά. Απλώς διεκπεραιώνουμε. Γινόμαστε οι αγγελιαφόροι της τραγωδίας και την βιώνουμε παράλληλα. Το μυαλό δεν μπορεί να εστιάσει αλλού. Όλα τα επισκιάζει η θλίψη.
Λίγα μέτρα μακριά από το σημείο όπου οι άγνωστοι σκότωσαν τον κ. Χατζηκωστή σταματήσαμε. Ένας ένας, υπομονετικά, περιμέναμε τη σειρά μας. Με το κερί αναμμένο -έτσι θα κρατήσουμε τη μνήμη του Άντη ζωντανή, άσβεστη- αποθέσαμε το λευκό μας λουλούδι στο χώρο της τραγωδίας. Ένας ένας εναποθέσαμε τη σκέψη μας στην πόρτα της οικογένειας. Ένας ένας είπαμε αντίο, πρόωρα, πολύ πρόωρα, στο αφεντικό, το συνεργάτη, το φίλο. Κι όταν όλοι τελείωσαν, όταν ο σωρός με τα λουλούδια ψήλωσε, υψώσαμε πια το κεφάλι και είπαμε μια προσευχή. Στη μνήμη του.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, Άντη Χατζηκωστή.
Πηγή: Η Σημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου