Η 29η Μαίου ανέκαθεν ήταν για μένα ημέρα σκέψης . Κάνενα ιστορικό γεγονός δεν έχει μπει στην καρδιά μου τόσο πολύ όσο η Άλωση του 1453. Κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα ανατρέχω σε πηγές, διαβάζω κείμενα και αναλύσεις στο διαδίκτυο, αναζητώ άρθρα και χάνομαι στους πίνακες που απεικονίζουν τις στιγμές. Εκείνη την ημέρα ταξιδεύω...
Θα ήταν υπεραπλούστευση να χαρακτηρίσω την ημέρα της Άλωσης «αποφράδα ημέρα». Όχι για μένα δεν ήταν αποφράδα, αλλά νομοτελιακή. Η Πόλη, όπως κάθε Πόλη δεν μπόρεσε να αποφύγει τη φύση που διατάσσει ότι για κάθε ανοδο υπάρχει πτώση,κάθε αρχή αντιστοιχεί σε ένα τέλος, κάθε ακμή καταλήγει σε παρακμή. Γι’ αυτό και ιστορικά η 29η Μαίου συμβολίζει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν το περιγράφει. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε διαλυθεί πολύ πριν ο Μωάμεθ μπει θριαμβευτικά στην Πόλη.
Η ιστορία ης Άλωσης όμως έχει μια δύναμη αλλιώτικη. Εϊναι η ιστορία δύο πολύ σπουδαίων ανδρών με πρωτόγνωρο για την εποχή τους ήθος αλλά με διαφορετικούς στόχους. Από τη μια ο Μωάμεθ αγωνιζόταν για μια θριαμβευτική επικράτηση και από την άλλη ο Παλαιολόγος μαχόταν για μια αξιοπρεπή ήττα. Ο πρώτος ήξερε ότι ήταν νικητής, ο δεύτερος ήξερε ότι ήταν ηττημένος. Κι όμως ο πρώτος δεν επαναπαύτηκε και ο δεύτερος δεν εγκατέλειψε. Αυτό είναι ο κύριος λόγος που η ιστορία της Άλωσης είναι συγκλονιστική, γιατί δεν έχει καμιά αμερικανία μέσα της. Δεν είναι η ιστορία του κακού μουσουλμάνου και του καλού χριστιανού, αλλά η ιστορία δύο κορυφαίων ηγετών που συναντήθηκαν τη στιγμή που ο ένας ανέβαινε και ο άλλος έπεφτε. Ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν αμφισβήτησε την ευφυία του Μωάμεθ και ο Μωάμεθ αντιμετώπισε τον Παλαιολόγο με σεβασμό και δέος. Αν μελετήσει κανείς τις αντιδράσεις, τις κινήσεις και τα λόγια των δύο ανδρών θα διαπιστώσει ακριβώς αυτή την παράλληλη πορεία μιας Αυτοκρατορίας που γεννιέται και μιας Αυτοκρατορίας που σβήνει την ίδια στιγμη: Ο Κωνσταντίνος είδε τον ήλιο να δύει από τη δική του Κωνσταντινούπολη και ο Μωάμεθ είδε τον ήλιο να ανατέλλει όταν πια η Πόλη είχε παραδοθεί!
Η Άλωση είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα κεφάλαια της Ιστορίας: οι αιτίες και οι αφορμές είναι αδιαμφισβήτιτες, οι συνέπειες –θετικές και αρνητικές- δεδομένες και οι κεντρικοί ήρωες διόλου αμφιλεγόμενοι. Πολύ περισσότερο όμως η ιστορία της Άλωσης διδάσκει ιδανικά και αξίες, εντοπίζει λάθη και αναδεικνύει χαρακτήρες. Μελετώντας την δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τον Μωάμεθ αλλά δεν μπορείς να μην ερωτευτείς τον Παλαιολόγο. Η σκέψη σου συμφωνεί με το θρίαμβο του νικητή αλλά η καρδιά σου ανήκει ολοκληρωτικά στον ηττημένο...
Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ: ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ
http://eptalofos.gr/Article/929/
Θα ήταν υπεραπλούστευση να χαρακτηρίσω την ημέρα της Άλωσης «αποφράδα ημέρα». Όχι για μένα δεν ήταν αποφράδα, αλλά νομοτελιακή. Η Πόλη, όπως κάθε Πόλη δεν μπόρεσε να αποφύγει τη φύση που διατάσσει ότι για κάθε ανοδο υπάρχει πτώση,κάθε αρχή αντιστοιχεί σε ένα τέλος, κάθε ακμή καταλήγει σε παρακμή. Γι’ αυτό και ιστορικά η 29η Μαίου συμβολίζει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν το περιγράφει. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε διαλυθεί πολύ πριν ο Μωάμεθ μπει θριαμβευτικά στην Πόλη.
Η ιστορία ης Άλωσης όμως έχει μια δύναμη αλλιώτικη. Εϊναι η ιστορία δύο πολύ σπουδαίων ανδρών με πρωτόγνωρο για την εποχή τους ήθος αλλά με διαφορετικούς στόχους. Από τη μια ο Μωάμεθ αγωνιζόταν για μια θριαμβευτική επικράτηση και από την άλλη ο Παλαιολόγος μαχόταν για μια αξιοπρεπή ήττα. Ο πρώτος ήξερε ότι ήταν νικητής, ο δεύτερος ήξερε ότι ήταν ηττημένος. Κι όμως ο πρώτος δεν επαναπαύτηκε και ο δεύτερος δεν εγκατέλειψε. Αυτό είναι ο κύριος λόγος που η ιστορία της Άλωσης είναι συγκλονιστική, γιατί δεν έχει καμιά αμερικανία μέσα της. Δεν είναι η ιστορία του κακού μουσουλμάνου και του καλού χριστιανού, αλλά η ιστορία δύο κορυφαίων ηγετών που συναντήθηκαν τη στιγμή που ο ένας ανέβαινε και ο άλλος έπεφτε. Ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν αμφισβήτησε την ευφυία του Μωάμεθ και ο Μωάμεθ αντιμετώπισε τον Παλαιολόγο με σεβασμό και δέος. Αν μελετήσει κανείς τις αντιδράσεις, τις κινήσεις και τα λόγια των δύο ανδρών θα διαπιστώσει ακριβώς αυτή την παράλληλη πορεία μιας Αυτοκρατορίας που γεννιέται και μιας Αυτοκρατορίας που σβήνει την ίδια στιγμη: Ο Κωνσταντίνος είδε τον ήλιο να δύει από τη δική του Κωνσταντινούπολη και ο Μωάμεθ είδε τον ήλιο να ανατέλλει όταν πια η Πόλη είχε παραδοθεί!
Η Άλωση είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα κεφάλαια της Ιστορίας: οι αιτίες και οι αφορμές είναι αδιαμφισβήτιτες, οι συνέπειες –θετικές και αρνητικές- δεδομένες και οι κεντρικοί ήρωες διόλου αμφιλεγόμενοι. Πολύ περισσότερο όμως η ιστορία της Άλωσης διδάσκει ιδανικά και αξίες, εντοπίζει λάθη και αναδεικνύει χαρακτήρες. Μελετώντας την δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τον Μωάμεθ αλλά δεν μπορείς να μην ερωτευτείς τον Παλαιολόγο. Η σκέψη σου συμφωνεί με το θρίαμβο του νικητή αλλά η καρδιά σου ανήκει ολοκληρωτικά στον ηττημένο...
Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ: ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ
http://eptalofos.gr/Article/929/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου