Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα
φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που 'χα
και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα
λέει λόγια πικραμένα
Κανένα πλάσμα του Θεού δεν ζει σε τέτοιο βάθος
όπου σ' αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος
Μαύρη θάλασσα κλειστή και ψυχή μου χαρισμένη
σ' όποιον πολύ σε θέλει
Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια
σάβανα και χώματα στη μούρη της την ψόφια
η φωνή της αντηχεί σαν τουμπανιασμένο πτώμα
μέσα στο δικό μου στόμα
Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης
μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί 'ναι μαραζιάρης
Μαύρη θάλασσα κλειστή, μακρινές μου πεδιάδες
πίσω από τις συμπληγάδες
Στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα
Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Μπραίλα
και σε χρόνο μυστικό σαν ηφαίστειο του Αίμου
λεγεώνες του πολέμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου