Η επιστολή παραίτησης του Θωμά Ρομπόπουλου από Βουλευτής προς τον Πρωθυπουργό

Προς:
Τον Πρωθυπουργό
κ. Γεώργιο Παπανδρέου

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2011

Kύριε Πρόεδρε,

Η προσπάθεια μου να γίνω μέλος του Κοινοβουλίου άρχισε με τις εκλογές το 2000, όπου και εξελέγην πρώτος επιλαχών βουλευτής. Έχασα την έδρα για 41 ψήφους από τις 13.500 που είχα πάρει. Εάν έκανα ένσταση είχα πάρα πολλές πιθανότητες να την κερδίσω. Δεν έκανα ένσταση, δεν ήθελα να βγω βουλευτής από το Εκλογοδικείο.

Προσπάθησα πάλι το 2004 και ξαναπροσπάθησα για τρίτη φορά το 2009 όπου και εξελέγην έβδομος. Δεν θα είχα εκλεγεί βουλευτής εάν εσείς δεν είχατε παραιτηθεί από την έδρα της Θεσσαλονίκης και επιλέξει αυτή του Υπολ. Αττικής. Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ!

Όλα αυτά τα χρόνια έδινα τις υπηρεσίες μου στο ΠΑΣΟΚ με ευχαρίστηση. Πίστευα στην ιδεολογία του. Η ανταμοιβή μου είναι η εκτίμηση, η αγάπη του κόσμου και η προσπάθεια για το καλύτερο.

Εκλέχθηκα βουλευτής σε μια ιστορική στιγμή. Στις 6/5/2010 ψηφίσαμε το Μνημόνιο Ι για να σώσουμε την Ελλάδα. Το ψήφισα με πολύ βαριά καρδιά νιώθοντας απογοήτευση. Ψήφισα χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω. Όποιος δεν το ψήφισε διαγράφηκε.

Θα μπορούσα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου, ώστε να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική, φιλική στην επιχειρηματικότητα, για να γίνουν επενδύσεις, να επιτύχουμε ανάπτυξη και να καταπολεμήσουμε την ανεργία. Αλλά δυστυχώς, παρά τα 32 χρόνια επιχειρηματίας και χρόνια επικεφαλής της παράταξής μας στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, δεν ρωτήθηκα ποτέ για υποθέσεις των κλάδων που υπηρέτησα με επιτυχία.

Στις 21/12/10 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό μίλησα στην Ολομέλεια της Βουλής και είπα «ότι συνειδησιακά και τεχνοκρατικά δε μπορώ να δεχτώ τη μείωση των αποδοχών των χαμηλόμισθων και την περικοπή των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων». Πρέπει να πληρώσουν και όλοι αυτοί που έκαναν τεράστιες περιουσίες χωρίς να έχουν πληρώσει τους φόρους τους και πίεσα την κυβέρνηση να αποδώσει το αίσθημα δικαιοσύνης λέγοντας ότι ψηφίζω τον προϋπολογισμό δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία.

Τον Ιούνιο του 2011 αντέδρασα έντονα για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και είπα δημόσια ότι δε θα το ψήφιζα. Οι πολιτικές εξελίξεις άλλαξαν και στις 21/06/2011 στη ολομέλεια της Βουλής ακούγοντας όλους τους βουλευτές, ακόμη και της αντιπολίτευσης (θυμάμαι τα λόγια του κ. Αβραμόπουλου που μιλούσε για εθνική συναίνεση) και νιώθοντας το βάρος της ιστορικής στιγμής, πίστεψα ότι άλλαξε το κλίμα και δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ο νέος Αντιπρόεδρος κ.Βενιζέλος θα μπορούσε να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους δανειστές αλλά και ότι θα έπειθε και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν μαζί την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Άλλαξα την ομιλία μου εκείνη τη στιγμή -όπως έχει καταγραφεί και στα πρακτικά- μέσα στη Βουλή και έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης.

Στις 29/06/2011 ψήφισα το Μεσοπρόθεσμο λέγοντας στην ολομέλεια:

«Η καταψήφιση αυτού του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, όπως έχει τεθεί εκβιαστικά από τους εταίρους μας, χωρίς περιθώριο συζήτησης, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Δεν μπορώ να πτωχεύσω εγώ τη χώρα μου, ούτε να διαλύσω την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό πάνω από την προσωπική μου αξιοπρέπεια τοποθετώ το εθνικό μας συμφέρον με την προϋπόθεση ότι θα επαναδιαπραγματευθούμε γρήγορα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα».

Δυστυχώς oύτε το Μεσοπρόθεσμο μπορέσαμε να διαπραγματευτούμε προς το καλύτερο, αλλά ούτε και εθνική συναίνεση υπήρξε.

Κύριε Πρόεδρε, αναγνωρίζω τον αγώνα σας και όλης της κυβέρνησης σε περίοδο κρίσης. Την τελευταία διετία έγιναν και γίνονται πάρα πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Τα ελλείμματα μειώνονται, η εξοικονόμηση των δαπανών του κράτους γίνεται πράξη. Αλλά για να σωθεί η χώρα, η προσπάθεια πρέπει να είναι με πανεθνική συναίνεση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.

Το όραμα της χώρας μας τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι αναρτημένο παντού, στη Βουλή στης δημόσιες επιχειρήσεις, στο διαδίκτυο κλπ. Ο κόσμος ζητάει κάθαρση, θέλει δικαιοσύνη, δεν δέχεται πια να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Με μεγάλη μου λύπη πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα, γιατί δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω:

Να ψηφίζω

1)      Να ψηφίζω χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω, όπως έκανα με το Μνημόνιο Ι.

2)      Να ψηφίζω χωρίς να συμφωνώ άδικα και αντιλαϊκά μέτρα υπό την πίεση ότι θα ανατραπεί η κυβέρνηση, η δόση δεν θα καταβληθεί, η χώρα θα χρεοκοπήσει και δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις όπως έκανα στο Μεσοπρόθεσμο.

3)      Όποιος δεν συμφωνεί να διαγράφεται.

Θα είχα παραμείνει ανεξάρτητος βουλευτής εάν δεν μου είχατε δώσει εσείς την έδρα.

Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός που κατέληξα επιχειρηματίας αλλά είμαι επιχειρηματίας που έγινα και πολιτικός.

Εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου βουλευτές, τους συνεργάτες του γραφείου μου, τους εργαζόμενους στη Βουλή και τους ευχαριστώ για την άριστη συνεργασία που είχαμε μέχρι σήμερα.

Ευχαριστώ όλους τους συμπολίτες μου στη Θεσσαλονίκη που με τίμησαν με την ψήφο τους.

Θωμάς Ρομπόπουλος