ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Επειδή θέλω να δείξω πως η Θεσσαλονίκη ήταν πρόσφατα μια έρημος, έψαξα για καμιά καλή φωτογραφία ερήμου, έχοντας να επιλέξω μεταξύ Σαχάρας, Βενεζουέλας και άλλων όμορφων ασκητικών τοπίων. Ωστε να εικονογραφήσω τις λέξεις μου πειστικά, κυρίως για τους αναγνώστες που δεν ήταν στη Σαλονίκη το Σαββατοκύριακο. Πάει αυτό. Μετά, σκέφτηκα συνειρμούς. Ξέρετε, η τέχνη του συγγραφέα βρίσκεται αρκετές φορές στην ικανότητα να λες «έρημος» και περνάει από το μυαλό του αναγνώστη η Λιβύη, καμήλες βακτριανές και δρομάδες, το τραγούδι του καμηλιέρη, τέτοια.
Αυτή η αναγωγή σημαίνει πως όλοι οι ορισμοί της πόλης, τα σύμβολά της, οι ηγέτες της και ο πληθυσμός της πρέπει να θυμίζουν το κύριο αντικείμενο της μεταφοράς: αμμώδεις θίνες αντί τον Πύργο το Λευκό, φελάχους και καμήλες αντί πληθυσμού και οχημάτων, και βέβαια καμηλιέρηδες όχι μόνον οι οδηγοί και οι τμηματάρχες, αλλά και μεγάλος καμηλιέρης ο ανώτατος άρχων της, όπως ο δήμαρχος.
Πώς έλεγαν δηλαδή τον Μάο «μεγάλο τιμονιέρη» κι ας μην υπήρχε πλεούμενο στον Κίτρινο ποταμό, παρά ένας ανώτατος κολυμβητής.
Είδαμε λοιπόν που μπήκε στο δημαρχείο από μια δευτερεύουσα είσοδο ο μεγάλος Εμίρης. Τον δέχτηκε αβρά ο δήμαρχος και έγινε και μια συζήτηση για λαχανόκηπους, όπου πάει να εγκατασταθεί η ΔΕΘ. Η πόλη δεν έμοιαζε εκείνην την ώρα ακριβώς με την έρημο Γκόμπι, αλλά με την έρημο με τους κάκτους έξω από το Ακαπούλκο, επειδή υπήρχαν ακόμη μερικές καμήλες στο δρόμο και σπάνιοι φελάχοι.
Μετά από οκτώ ώρες, όταν άρχισε, συνεπές προς την ερημική του κατάσταση, να πέφτει το μάννα εξ ουρανού, συγκείμενο από ερημικά πουλιά της δυστυχίας, δηλαδή από διαδηλωτές, και γέμισε η πόλη ανέμους σιμούν, λευκά καμηλάκια, αλεπούδες της ερήμου που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το Βελή-ντερεκ (Βελλίδειο) και πουλιά που έδειξαν στον Αλέξανδρο την κατεύθυνση προς την Σίουα, ο μεγάλος καμηλιέρης άφησε να εκφύγει των πνευμόνων του ένα λυπητερό τραγούδι, το τραγούδι του καμηλιέρη. Τραγούδησε το δράμα της Σαλονικιάς ερήμου, τα κλειστά παζάρια και την αμμοθύελλα, ενώ άλλες χρονιές, είπε, η έρημος ήτανε μια γιορτή ολόχαρη και μαγείρευαν το μάννα με είκοσι τρόπους. Και θεώρησε αυτό που είδε απαράδεκτο.
Μερικοί βακέρος που δεν προλάβαμε να βγούμε από την έρημο και μείναμε με τα βουβάλια μας έξω από την πάμπα, αναρωτηθήκαμε γιατί το τραγούδι του καμηλιέρη ήταν τόσο άδικο. Πού ήτον ο δήμαρχος της ερήμου όταν εδώ και δέκα μέρες μας έλεγαν τα σχέδιά τους, πόσους φενταγίν θα φέρουν και από πόσα μονοπάτια θα κόψουν τις καμήλες; Δεν τα ήξερε ή μήπως τα θυμήθηκε αφού τα είπανε με την Εξουσία;
Μετά, καθίσαμε να δούμε τις δηλώσεις του Εμίρη, από το λιμάνι κι όταν ήρθε η κουβέντα πόσες ρουπίες χρωστάμε για κάθε πήχη των αντισκήνων μας, είπα να αλλάξω την εικονογράφηση και να αποκαλύψω τη συμβολική Σαλονικιά καμήλα στο τέλος αυτής της ερημιάς, ντυμένη κομψά για να ταιριάζει στο χιπ χοπ χαρακτήρα της περιόδου.
Επειδή θέλω να δείξω πως η Θεσσαλονίκη ήταν πρόσφατα μια έρημος, έψαξα για καμιά καλή φωτογραφία ερήμου, έχοντας να επιλέξω μεταξύ Σαχάρας, Βενεζουέλας και άλλων όμορφων ασκητικών τοπίων. Ωστε να εικονογραφήσω τις λέξεις μου πειστικά, κυρίως για τους αναγνώστες που δεν ήταν στη Σαλονίκη το Σαββατοκύριακο. Πάει αυτό. Μετά, σκέφτηκα συνειρμούς. Ξέρετε, η τέχνη του συγγραφέα βρίσκεται αρκετές φορές στην ικανότητα να λες «έρημος» και περνάει από το μυαλό του αναγνώστη η Λιβύη, καμήλες βακτριανές και δρομάδες, το τραγούδι του καμηλιέρη, τέτοια.
Αυτή η αναγωγή σημαίνει πως όλοι οι ορισμοί της πόλης, τα σύμβολά της, οι ηγέτες της και ο πληθυσμός της πρέπει να θυμίζουν το κύριο αντικείμενο της μεταφοράς: αμμώδεις θίνες αντί τον Πύργο το Λευκό, φελάχους και καμήλες αντί πληθυσμού και οχημάτων, και βέβαια καμηλιέρηδες όχι μόνον οι οδηγοί και οι τμηματάρχες, αλλά και μεγάλος καμηλιέρης ο ανώτατος άρχων της, όπως ο δήμαρχος.
Πώς έλεγαν δηλαδή τον Μάο «μεγάλο τιμονιέρη» κι ας μην υπήρχε πλεούμενο στον Κίτρινο ποταμό, παρά ένας ανώτατος κολυμβητής.
Είδαμε λοιπόν που μπήκε στο δημαρχείο από μια δευτερεύουσα είσοδο ο μεγάλος Εμίρης. Τον δέχτηκε αβρά ο δήμαρχος και έγινε και μια συζήτηση για λαχανόκηπους, όπου πάει να εγκατασταθεί η ΔΕΘ. Η πόλη δεν έμοιαζε εκείνην την ώρα ακριβώς με την έρημο Γκόμπι, αλλά με την έρημο με τους κάκτους έξω από το Ακαπούλκο, επειδή υπήρχαν ακόμη μερικές καμήλες στο δρόμο και σπάνιοι φελάχοι.
Μετά από οκτώ ώρες, όταν άρχισε, συνεπές προς την ερημική του κατάσταση, να πέφτει το μάννα εξ ουρανού, συγκείμενο από ερημικά πουλιά της δυστυχίας, δηλαδή από διαδηλωτές, και γέμισε η πόλη ανέμους σιμούν, λευκά καμηλάκια, αλεπούδες της ερήμου που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το Βελή-ντερεκ (Βελλίδειο) και πουλιά που έδειξαν στον Αλέξανδρο την κατεύθυνση προς την Σίουα, ο μεγάλος καμηλιέρης άφησε να εκφύγει των πνευμόνων του ένα λυπητερό τραγούδι, το τραγούδι του καμηλιέρη. Τραγούδησε το δράμα της Σαλονικιάς ερήμου, τα κλειστά παζάρια και την αμμοθύελλα, ενώ άλλες χρονιές, είπε, η έρημος ήτανε μια γιορτή ολόχαρη και μαγείρευαν το μάννα με είκοσι τρόπους. Και θεώρησε αυτό που είδε απαράδεκτο.
Μερικοί βακέρος που δεν προλάβαμε να βγούμε από την έρημο και μείναμε με τα βουβάλια μας έξω από την πάμπα, αναρωτηθήκαμε γιατί το τραγούδι του καμηλιέρη ήταν τόσο άδικο. Πού ήτον ο δήμαρχος της ερήμου όταν εδώ και δέκα μέρες μας έλεγαν τα σχέδιά τους, πόσους φενταγίν θα φέρουν και από πόσα μονοπάτια θα κόψουν τις καμήλες; Δεν τα ήξερε ή μήπως τα θυμήθηκε αφού τα είπανε με την Εξουσία;
Μετά, καθίσαμε να δούμε τις δηλώσεις του Εμίρη, από το λιμάνι κι όταν ήρθε η κουβέντα πόσες ρουπίες χρωστάμε για κάθε πήχη των αντισκήνων μας, είπα να αλλάξω την εικονογράφηση και να αποκαλύψω τη συμβολική Σαλονικιά καμήλα στο τέλος αυτής της ερημιάς, ντυμένη κομψά για να ταιριάζει στο χιπ χοπ χαρακτήρα της περιόδου.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου