Με δεκάδες επιτυχίες που άφησαν εποχή, πρωτοτραγούδησε στα 12 της χρόνια, ενώ τα τελευταία 18 χρόνια πάλεψε γενναία με την αρρώστια της
Φτωχότερο είναι από χθες το λαϊκό τραγούδι, καθώς μια σημαντική εκπρόσωπός του, μια σπουδαία φωνή αλλά και μια αξιόλογη γυναίκα, η Δούκισσα, έφυγε από τη ζωή. Άφησε την τελευταία της πνοή χθες τα ξημερώματα σε αθηναϊκό νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν δίνοντας σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Οπως η ίδια είχε εξομολογηθεί, πάλευε γενναία με την αρρώστια της επί δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Κι εκεί που πίστευε πως την είχε νικήσει, ο εφιάλτης ξαναγυρνούσε. Ενα ατύχημα που είχε πριν από τέσσερις μήνες επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας της.
«Νιώθω ότι είμαι ανήμπορη», δήλωνε λίγο μετά το ατύχημά της κι όταν τη ρωτούσαν αν σκοπεύει κάποια στιγμή να ξανατραγουδήσει, εκείνη απαντούσε: «Ο Θεός γελάει μαζί σου όταν κάνεις σχέδια». Ισως να προαισθανόταν ότι για εκείνη το τέλος πλησιάζει. Και αυτό που φοβόταν περισσότερο απ’ όλα δυστυχώς ήρθε στα 69 της χρόνια:
«Φοβάμαι πολύ τον θάνατο. Σε σημείο που να λέω, Θεέ μου, πάρε με όταν κοιμάμαι...», είχε πει η ίδια σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. Ευτυχώς, όπως δήλωσε ο γιος της, δεν κατάλαβε ότι το τέλος πλησίαζε. Πάντα πάλευε, πάντα είχε όρεξη για ζωή.
Γεννημένη στις 8 Φεβρουαρίου του 1941 στο Πασαλιμάνι του Πειραιά, ξεκίνησε την καριέρα της μόλις στα 12 της χρόνια ως χορεύτρια, με τη συμπαράσταση του πατριού της, του γνωστού μπουζουξή Γιάννη Λαουτάρη.
Στα 12 της χρόνια πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό ταλέντων στο Πασαλιμάνι, βγήκε πρώτη και δούλεψε εκεί για ένα καλοκαίρι. Εναν χρόνο αργότερα, στα 13 της, πρωτοτραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών το τραγούδι του Στέλιου Χρυσίνη «Με την κοπέλα π’ αγαπώ». Από ‘κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για μια καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από σαράντα χρόνια.
Φτωχότερο είναι από χθες το λαϊκό τραγούδι, καθώς μια σημαντική εκπρόσωπός του, μια σπουδαία φωνή αλλά και μια αξιόλογη γυναίκα, η Δούκισσα, έφυγε από τη ζωή. Άφησε την τελευταία της πνοή χθες τα ξημερώματα σε αθηναϊκό νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν δίνοντας σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Οπως η ίδια είχε εξομολογηθεί, πάλευε γενναία με την αρρώστια της επί δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Κι εκεί που πίστευε πως την είχε νικήσει, ο εφιάλτης ξαναγυρνούσε. Ενα ατύχημα που είχε πριν από τέσσερις μήνες επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας της.
«Νιώθω ότι είμαι ανήμπορη», δήλωνε λίγο μετά το ατύχημά της κι όταν τη ρωτούσαν αν σκοπεύει κάποια στιγμή να ξανατραγουδήσει, εκείνη απαντούσε: «Ο Θεός γελάει μαζί σου όταν κάνεις σχέδια». Ισως να προαισθανόταν ότι για εκείνη το τέλος πλησιάζει. Και αυτό που φοβόταν περισσότερο απ’ όλα δυστυχώς ήρθε στα 69 της χρόνια:
«Φοβάμαι πολύ τον θάνατο. Σε σημείο που να λέω, Θεέ μου, πάρε με όταν κοιμάμαι...», είχε πει η ίδια σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. Ευτυχώς, όπως δήλωσε ο γιος της, δεν κατάλαβε ότι το τέλος πλησίαζε. Πάντα πάλευε, πάντα είχε όρεξη για ζωή.
Γεννημένη στις 8 Φεβρουαρίου του 1941 στο Πασαλιμάνι του Πειραιά, ξεκίνησε την καριέρα της μόλις στα 12 της χρόνια ως χορεύτρια, με τη συμπαράσταση του πατριού της, του γνωστού μπουζουξή Γιάννη Λαουτάρη.
Στα 12 της χρόνια πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό ταλέντων στο Πασαλιμάνι, βγήκε πρώτη και δούλεψε εκεί για ένα καλοκαίρι. Εναν χρόνο αργότερα, στα 13 της, πρωτοτραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών το τραγούδι του Στέλιου Χρυσίνη «Με την κοπέλα π’ αγαπώ». Από ‘κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για μια καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από σαράντα χρόνια.
Διαχρονικά
Ολα αυτά τα χρόνια η Δούκισσα συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς συνθέτες και έκανε δεκάδες επιτυχίες, τραγούδια που άφησαν εποχή και έμειναν διαχρονικά. Μεταξύ αυτών και τα «Ανθρωποι είμαστε», «Αναμνήσεις», «Πού πας χωρίς αγάπη», «Ατάκα κι επί τόπου», «Παλικάρια», «Θέλω τα όπα μου», «Το μωρό», «Δεν ήσουν κύριος» και πολλά άλλα. Η παρουσία της στη δισκογραφία παρέμεινε σταθερά αδιάκοπη από το 1969 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Οι δίσκοι της «Ατάκα και επί τόπου» (1975) και «Λαϊκά για τη Δούκισσα» (1984) έγιναν χρυσοί, ενώ ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της ξεχωρίζουν και οι «Πού πας χωρίς αγάπη» (1969), «Δούκισσα» (1970), «Ταξίμια και τσαλίμια» (1973), «Πορτρέτα» (1976), «Για σένα ξανά τραγουδώ» (1981), «Συστημένα για τη Δούκισσα» (1985), «Το θέμα μας είναι» (1986), «Φιλάκια» (1987), «Στη χώρα του έρωτα» (1988), «Ολοι οι άντρες» (1989), «Προλήψεις» (1991), «Οι μεγάλοι έρωτες» (1993), «Ο έρωτας είναι Ελληνας» (1994), «Η Δούκισσα τραγουδά Γιώργο Ζαμπέτα» (1995), «Ερχομαι» (1998) κ.λπ.
Με αυτά τα τραγούδια διασκέδαζε επί δεκαετίες ολόκληρες τους θαυμαστές της από τις μεγαλύτερες πίστες και τα πιο γνωστά πάλκα την Αθήνας. Ολοι μιλούσαν για μια τραγουδίστρια με εξαιρετική φωνή αλλά και μοναδικό μπρίο.
Η κηδεία της Δούκισσας θα γίνει αύριο, στη 1 το μεσημέρι, από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
* «Εμεινα μόνη»
Η Δούκισσα παντρεύτηκε δύο φορές και είχε δύο παιδιά. Για τους γάμους της είχε δηλώσει: «Τους άνδρες που παντρεύτηκα, τους αγάπησα. Στο τέλος όμως ατύχησα. Εμεινα μόνη».
10 ταινίες στο σινεμά
Παράλληλα με το τραγούδι η Δούκισσα έκανε και μια δεύτερη καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς από το 1966 μέχρι το 1970 πρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες: «Συντρίμμια τα όνειρά μας», «Πού πας χωρίς αγάπη», «Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου», «Θυσιάστηκα για το παιδί μου», «Ελπίδες που ναυάγησαν», «Καταραμένη ώρα», «Παιδί μου, αγάπη μου» κ.ά.
Αναστασία Κουκά
ankouka@pegasus.gr
Πηγή: Έθνος
Ολα αυτά τα χρόνια η Δούκισσα συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς συνθέτες και έκανε δεκάδες επιτυχίες, τραγούδια που άφησαν εποχή και έμειναν διαχρονικά. Μεταξύ αυτών και τα «Ανθρωποι είμαστε», «Αναμνήσεις», «Πού πας χωρίς αγάπη», «Ατάκα κι επί τόπου», «Παλικάρια», «Θέλω τα όπα μου», «Το μωρό», «Δεν ήσουν κύριος» και πολλά άλλα. Η παρουσία της στη δισκογραφία παρέμεινε σταθερά αδιάκοπη από το 1969 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Οι δίσκοι της «Ατάκα και επί τόπου» (1975) και «Λαϊκά για τη Δούκισσα» (1984) έγιναν χρυσοί, ενώ ανάμεσα στις δισκογραφικές δουλειές της ξεχωρίζουν και οι «Πού πας χωρίς αγάπη» (1969), «Δούκισσα» (1970), «Ταξίμια και τσαλίμια» (1973), «Πορτρέτα» (1976), «Για σένα ξανά τραγουδώ» (1981), «Συστημένα για τη Δούκισσα» (1985), «Το θέμα μας είναι» (1986), «Φιλάκια» (1987), «Στη χώρα του έρωτα» (1988), «Ολοι οι άντρες» (1989), «Προλήψεις» (1991), «Οι μεγάλοι έρωτες» (1993), «Ο έρωτας είναι Ελληνας» (1994), «Η Δούκισσα τραγουδά Γιώργο Ζαμπέτα» (1995), «Ερχομαι» (1998) κ.λπ.
Με αυτά τα τραγούδια διασκέδαζε επί δεκαετίες ολόκληρες τους θαυμαστές της από τις μεγαλύτερες πίστες και τα πιο γνωστά πάλκα την Αθήνας. Ολοι μιλούσαν για μια τραγουδίστρια με εξαιρετική φωνή αλλά και μοναδικό μπρίο.
Η κηδεία της Δούκισσας θα γίνει αύριο, στη 1 το μεσημέρι, από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
* «Εμεινα μόνη»
Η Δούκισσα παντρεύτηκε δύο φορές και είχε δύο παιδιά. Για τους γάμους της είχε δηλώσει: «Τους άνδρες που παντρεύτηκα, τους αγάπησα. Στο τέλος όμως ατύχησα. Εμεινα μόνη».
10 ταινίες στο σινεμά
Παράλληλα με το τραγούδι η Δούκισσα έκανε και μια δεύτερη καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς από το 1966 μέχρι το 1970 πρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες: «Συντρίμμια τα όνειρά μας», «Πού πας χωρίς αγάπη», «Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου», «Θυσιάστηκα για το παιδί μου», «Ελπίδες που ναυάγησαν», «Καταραμένη ώρα», «Παιδί μου, αγάπη μου» κ.ά.
Αναστασία Κουκά
ankouka@pegasus.gr
Πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου