Σοκ και δέος

Ο ραγιάς Χριστόφιας είναι αριστερά στη φωτογραφία, δεξιά είναι ο κολλητός του ο Ταλάτ.

Μετά το πρώτο σοκ από τη δήλωση του προέδρου Χριστόφια –ότι «Ελλάδα και Τουρκία εισέβαλαν στην Κύπρο το 1974»- αρχίζεις με τρόμο να επιμετράς και τις πολιτικές συνέπειες. Μετά το συμψηφιστικό «κάναμε κι εμείς, κάνανε κι αυτοί» έχουμε περάσει σε μια νέα συλλογιστική: «Ελλάδα και Τουρκία συνυπεύθυνες για την εισβολή»!

Ο πρόεδρος απευθυνόταν σ’ ένα ακροατήριο με διπλωμάτες και διεθνείς παράγοντες, οπόταν υποθέτουμε πως είχε προετοιμαστεί καλά γι’ αυτό. Έβαζε δηλαδή τα δυνατά του την ώρα που έγραφε την ομιλία του για να πείσει τους ξένους για τα δίκαια του κυπριακού αγώνα. Δεν έκανε κουβέντες του καφενέ…

Και με μια του λέξη ο πρόεδρος Χριστόφιας κατάφερε να σηκώσει με το μικρό του δακτυλάκι την ευθύνη για την εισβολή από τους ώμους της Τουρκίας. Έτσι κι αλλιώς, από τη μέρα που εκλέγηκε έχει επιδοθεί σε μια συστηματική προσπάθεια απενοχοποίησης της Τουρκίας προωθώντας την πατέντα της «ενδοκυπριακής λύσης».

Πιστεύοντας –με αφέλεια που άλλοτε μας εκπλήσσει κι άλλοτε μας προκαλεί δέος- ότι αν πιάσει τον Τουρκοκύπριο συνομιλητή του στο φιλικό και το ανθρώπινο θα το λύσει. Έχει μετατρέψει ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ζήτημα επικοινωνιακής δεξιότητας.

Έτσι θα σκεφτόταν ένας κοινοτάρχης ή ένας πρόεδρος ποδοσφαιρικού συλλόγου. Σε καμία περίπτωση ο ηγέτης ενός κράτους που βρίσκεται στο επίκεντρο στρατηγικών σχεδιασμών εδώ και δεκαετίες και η μοίρα του καθορίζεται από μεγάλες δυνάμεις.

Η εισβολή δεν ήταν αποτέλεσμα του πραξικοπήματος. Ούτε και των δικοινοτικών συγκρούσεων που ξεκίνησαν 1963. Τα διχοτομικά σχέδια υπήρχαν από τη δεκαετία του 1950, το αποδεικνύουν χάρτες, έγγραφα, μαρτυρίες και ντοκουμέντα Οι εξελίξεις σχεδιάστηκαν, μεθοδεύτηκαν και εκτελέστηκαν με ακρίβεια σε βάρος μας. Οτιδήποτε άλλο πιστεύει κανείς είναι ανιστόρητο. Και καλά κάνει να μην το εκφράζει, όχι δημόσια, όχι επίσημα.

Πηγή: Typos.com.cy