Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς εισήγαγε από τις πρώτες εβδομάδες της ηγεσίας του, τον όρο “γαλάζιες γραμμές” στην εξωτερική μας πολιτική. Πρόκειται -σε αντίθεση με τις “κόκκινες” που είναι τα ελάχιστα παραδεκτά- για τη διαπραγμάτευση πάνω στη βάση όχι το τί δεν παραχωρούμε, αλλά του τι μπορουμε και πρέπει να έχουμε. Είναι μια δομική αλλαγή, όχι μόνο στην εξωτερική μας πολιτική, αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πολιτική γενικότερα, αλλά και την ίδια την πατρίδα μας.
Γαλάζιες γραμμές έχουν όλα τα ισχυρά κράτη- στην πλειοψηφία τους είναι ώριμες Δημοκρατίες, πολύ πιο καλά εφαρμοσμένες από τη δική μας. Πάρτε γι απαράδειγμα τη Γαλλία: Πρωταγωνίστησε στην έναρξη της ευρωπαϊκής περιπέτειας που οδήγησε στη Συνθήκη της Ρώμης (1957). Κι από τότε, μαζί με τη Γερμανία εγκαθίδρυσε τον άτυπο, αλλά ισχυρότατο “γαλλογερμανικό άξονα” που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποτέ, όμως, δεν διανοήθηκε να διπαραγματευτεί τη δική της “γαλάζια γραμμή” και να παραχωρήσει την έδρα της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Ενωμένη Ευρώπη. Το ίδιο κι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Δείτε την Αμερική. Στη διεθνή της παρουσία συμπεριφέρεται πολλές φορές -για να θυμηθώ την αριστερή ορολογία- ως “σερίφης”, δηλαδή έχοντας ως δεδομένο ότι αποτελεί σήμερα τη μεγάλη υπερδύναμη: Είναι το πιο φιλελεύθερο κράτος αλλά δεν διστάζει να επιβάλλει φόρους στις εισαγωγές της, νοθεύοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό, προκειμένου να προστατεύσει τις επιχειρήσεις της.
Είναι υπέρ της Ελευθερίας, αλλά και στο Αφγανιστάν (με έγκριση του ΟΗΕ) έστειλε στρατεύματα για πόλεμο με την αλ Κάιντα, και στο Ιράκ (χωρίς έγκριση του ΟΗΕ) το ίδιο έκανε. Την ίδια πολιτική εφαρμόζει αρνούμενη να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο του Κιότο κλπ Εμάς, ίσως κάποια από αυτά μας ενοχλούν. Είναι όμως οι δικές τους “γαλάζιες γραμμές”.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική, βέβαια, έχει ιδιαιτερότητες. Στο παρελθόν, άκριτες επιλογές στις “γαλάζιες γραμμές” μας οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές. Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι μια από αυτές. Η Κυπριακή τραγωδία μια άλλη. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που επί δεκαετίες οι “γαλάζεις γραμμές” είχαν εγκαταλειφθεί, από το φόβο μιας ακόμα εθνικής τραγωδίας.
Τώρα είναι η ώρα να ξανανοίξουμε το σεντούκι της Ιστορίας και να ανασύρουμε τις “γαλάζιες γραμμές” του Ελληνισμού. Δεν αφορά μόνο στην εξωτερική μας πολιτική αυτό. Γαλάζιες γραμμές έχει και κινείται πάνω σε αυτές κάθε χώρα, λαός, κοινωνία, έθνος που είναι περήφανο για τον εαυτό του. Που δεν έχει σύνδρομα. Που δεν φοβάται τη σκιά του, αλλά τολμά να κινηθεί πάνω στις “γαλάζιες γραμμές” χωρίς εθνοκεντρισμούς, χωρίς καταστρεπτικούς εθνικισμούς, χωρίς φοβικά σύνδρομα, με γνώση και συνείδηση του τοπίου και των ρεαλιστικών στόχων που τίθενται πάνω σε αυτό το τοπίο.
Περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την εξειδίκευση, εκ μέρους του κ. Σαμαρά, των γαλάζιων γραμμών για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων, καταπιεσμένος για δεκαετίες, χρειάζεται μια υπεύθυνη πολιτική πρόταση για να εκφραστεί. Η έκλαμψη του καλοκαιριού του 2004, με την κατάκτηση του Euro και την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, πρέπει να γίνει κανόνας του τρόπου που βλέπουμε την πολιτική, την Ελλάδα, τη ζωή μας μέσα στη σημερινή ελληνική κοινωνία.
Πηγή: Τα Πράγματα
Γαλάζιες γραμμές έχουν όλα τα ισχυρά κράτη- στην πλειοψηφία τους είναι ώριμες Δημοκρατίες, πολύ πιο καλά εφαρμοσμένες από τη δική μας. Πάρτε γι απαράδειγμα τη Γαλλία: Πρωταγωνίστησε στην έναρξη της ευρωπαϊκής περιπέτειας που οδήγησε στη Συνθήκη της Ρώμης (1957). Κι από τότε, μαζί με τη Γερμανία εγκαθίδρυσε τον άτυπο, αλλά ισχυρότατο “γαλλογερμανικό άξονα” που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποτέ, όμως, δεν διανοήθηκε να διπαραγματευτεί τη δική της “γαλάζια γραμμή” και να παραχωρήσει την έδρα της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Ενωμένη Ευρώπη. Το ίδιο κι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Δείτε την Αμερική. Στη διεθνή της παρουσία συμπεριφέρεται πολλές φορές -για να θυμηθώ την αριστερή ορολογία- ως “σερίφης”, δηλαδή έχοντας ως δεδομένο ότι αποτελεί σήμερα τη μεγάλη υπερδύναμη: Είναι το πιο φιλελεύθερο κράτος αλλά δεν διστάζει να επιβάλλει φόρους στις εισαγωγές της, νοθεύοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό, προκειμένου να προστατεύσει τις επιχειρήσεις της.
Είναι υπέρ της Ελευθερίας, αλλά και στο Αφγανιστάν (με έγκριση του ΟΗΕ) έστειλε στρατεύματα για πόλεμο με την αλ Κάιντα, και στο Ιράκ (χωρίς έγκριση του ΟΗΕ) το ίδιο έκανε. Την ίδια πολιτική εφαρμόζει αρνούμενη να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο του Κιότο κλπ Εμάς, ίσως κάποια από αυτά μας ενοχλούν. Είναι όμως οι δικές τους “γαλάζιες γραμμές”.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική, βέβαια, έχει ιδιαιτερότητες. Στο παρελθόν, άκριτες επιλογές στις “γαλάζιες γραμμές” μας οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές. Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι μια από αυτές. Η Κυπριακή τραγωδία μια άλλη. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που επί δεκαετίες οι “γαλάζεις γραμμές” είχαν εγκαταλειφθεί, από το φόβο μιας ακόμα εθνικής τραγωδίας.
Τώρα είναι η ώρα να ξανανοίξουμε το σεντούκι της Ιστορίας και να ανασύρουμε τις “γαλάζιες γραμμές” του Ελληνισμού. Δεν αφορά μόνο στην εξωτερική μας πολιτική αυτό. Γαλάζιες γραμμές έχει και κινείται πάνω σε αυτές κάθε χώρα, λαός, κοινωνία, έθνος που είναι περήφανο για τον εαυτό του. Που δεν έχει σύνδρομα. Που δεν φοβάται τη σκιά του, αλλά τολμά να κινηθεί πάνω στις “γαλάζιες γραμμές” χωρίς εθνοκεντρισμούς, χωρίς καταστρεπτικούς εθνικισμούς, χωρίς φοβικά σύνδρομα, με γνώση και συνείδηση του τοπίου και των ρεαλιστικών στόχων που τίθενται πάνω σε αυτό το τοπίο.
Περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την εξειδίκευση, εκ μέρους του κ. Σαμαρά, των γαλάζιων γραμμών για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων, καταπιεσμένος για δεκαετίες, χρειάζεται μια υπεύθυνη πολιτική πρόταση για να εκφραστεί. Η έκλαμψη του καλοκαιριού του 2004, με την κατάκτηση του Euro και την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, πρέπει να γίνει κανόνας του τρόπου που βλέπουμε την πολιτική, την Ελλάδα, τη ζωή μας μέσα στη σημερινή ελληνική κοινωνία.
Πηγή: Τα Πράγματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου