O αντιαποικιακός αγώνας στον Πειραιά

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Για να προχωρήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ της τελευταίας κομμουνιστικής γωνιάς της Ευρώπης, όλες οι κυβερνήσεις λάδωναν τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές τους, με έξοδα των φορολογουμένων. Το είδαμε να γίνεται στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή». Κατά τον ίδιο τρόπο υπήρξαν τα «ανταλλάγματα» στους εργαζόμενους του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, ώστε να επιτραπεί σε μια δεύτερη εταιρεία να κάνει δουλειά το λιμάνι.

Δεν υπερβάλλουμε στο τελευταίο. Παρά τη διάχυτη αριστερή προπαγάνδα δεν ιδιωτικοποιήθηκε κανένα λιμάνι. Το λιμάνι ως υποδομή παραμένει -και ορθώς- στο κράτος κι απλώς παραχωρήθηκε ένας προβλήτας σε μια κινεζική εταιρεία για να κάνει ό,τι έκαναν οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά. Θα ξεφορτώνει κιβώτια. Με άλλα λόγια έχουμε τη γνωστή αριστερή στάση που δεν θέλει να κάνει το Δημόσιο πιο αποδοτικό, απλώς ζητάει «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» πριν καν αυτή υπάρξει.

Οι συνδικαλιστές δεν θέλουν να προστατέψουν την δημόσια περιουσία από τους Κινέζους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται. Θέλουν, απλώς, να προστατέψουν τη βολή τους από τον ανταγωνισμό. Αντί να πουν ότι εμείς έχουμε φιλότιμο και θα κάνουμε τον ΟΛΠ καλύτερο από την Cosco, μας λένε ότι δεν θα αφήσουμε την Cosco να αποδείξει ότι είμαστε χειρότεροι. Το ζήσαμε αυτό και με τη λυσσαλέα αντίδραση της ίδιας κομμουνιστογενούς αριστεράς στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, και στο όνομα της αντίστασης καταστρέφουν με καταλήψεις τα δημόσια πανεπιστήμια. Τόσο ορθολογική είναι η στρατηγική για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας στον τόπο μας.

Υπάρχει όμως μια κουβέντα που διακινούν οι συνδικαλιστές του λιμανιού, την οποία πρέπει να προσέξουμε. Δεν ζητούν από την κυβέρνηση να τροποποιήσει τη σύμβαση με την κινεζική Cosco, αλλά να την καταργήσει διότι «είναι αποικιοκρατική». Η έκφραση αυτή είναι κατ’ αρχήν προσβλητική για την πολιτική τάξη της χώρας. Δηλαδή οι εργατοπατέρες έχουν υψηλότερο εθνικό φρόνημα και μπορούν να διακρίνουν μέχρι και να καταγγείλουν τις αποικιοκρατικές συμβάσεις, ενώ ο πολιτικός κόσμος τις υπογράφει;

Ας συμφωνήσουμε ότι αυτή η έκφραση είναι απότοκος του φραστικού πληθωρισμού στον οποίο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια οι εργατοπατέρες, και πάμε παρακάτω. Ας υποθέσουμε ότι με κάποιο απροσδιόριστο συνδικαλιστικό ζύγι η σύμβαση κρίνεται «αποικιοκρατική». Γιατί όμως να μην μπορεί να τροποποιηθεί για να πάψει να είναι αποικιοκρατική; Ισχύει το παλιό κομμουνιστικό σύνθημα «αυτό το σύστημα δεν βελτιώνεται, αλλά μόνο ανατρέπεται;» Ή μήπως απλώς κάθε σύμβαση που θα έφερνε τον ανταγωνισμό στο λιμάνι θα ήταν «ξεπούλημα» και «αποικιοκρατική»;

Η αλήθεια είναι ότι η σύμβαση παραχώρησης έχει όρους που χρειαζόταν περισσότερη μελέτη και προσοχή. Μπορούσε να είναι καλύτεροι. Από την άλλη πλευρά, όμως, πολλοί έκαναν πάρτι στις ΔΕΚΟ με έξοδα του ελληνικού λαού. Αν κοιτάξει κανείς τις μισθολογικές καταστάσεις των εργαζομένων στον ΟΛΠ θα καταλάβει γιατί δίνεται αυτός ο μεγάλος αγώνας κατά της «κινεζικής αποικιοκρατίας».

Καθημερινή

Πηγή: Foreign Press