Για να πάψει η Χαλκιδική να είναι η Εύβοια του βορρά

Μέσα σε χρόνο ρεκόρ ένα σημαντικό έργο, η εξωτερική περιφερειακή της Θεσσαλονίκης, τείνει να θεωρηθεί ακόμη ένα οικολογικό έγκλημα, σφαγέας της οικιστικής ενότητας της Θέρμης και άλλα χαριτωμένα και παράπλευρα, όπως να πάει η ΔΕΘ στον Λαγκαδά, για να δει ανάπτυξη το σχετικό επαρχείο. Δεν είναι να απορούμε: ζούμε στη χώρα που σήμερα φτιάχνονται σταθμοί μετρό εκ των υστέρων, επειδή οι άρχοντες και ο λαός νόμιζαν ότι αν χτιστεί στην ώρα του, θα χάνανε κανένα ενοίκιο.

Μια ματιά στο χάρτη της πρότασης δείχνει και την αδυναμία του σχεδίου: είναι όντως μια περιφερειακή. Κολλάει στις κατοικημένες περιοχές, από το Τιτάν έως το αεροδρόμιο, αποκλείοντας τη μόνη λογική εξέλιξη για τη Θεσσαλονίκη: η σημερινή της δήθεν περιφερειακή να διασχίζει ένα τεράστιο αστικό παρκο, που θα διαχειρίζεται από κορυφής έως προβούνων το σύνολο του Χορτιάτη. Για να πάρουν τα επάνω τους και η περιοχή των λιμνών και η πεδιάδα των Βασιλικών. Αυτό το μεγάλο έργο, μάλιστα, δεν είναι το πιο φλέγον και σημαντικό.

Το πιο σημαντικό είναι να περάσει ολόκληρη η Θεσσαλονίκη στο περιθώριο των μεγάλων δικτύων, να μπορείς να την παρακάμψεις. Ακόμη ζούμε με την επαρχιώτικη αντίληψη πως όσο χώνουμε αυτοκίνητα μέσα στον ιστό της πόλης, της προσφέρουμε ανάπτυξη. Τζίφος. Της προσφέρουμε ακινησία, ψυχοπάθειες, και ευμάρεια στα προάστια που θα γίνουν τεράστια εμπορικά μπερεκέτια, γύρω από μια πτωχαλαζονική Σαλονίκη.

Το έργο, θέλω να πω, που χρειάζεται από χτες η πόλη, είναι η σύνδεση της Παλιομάνας (ή του Κλειδιού ή απ' όπου βολεύει,) με το Αγγελοχώρι, κι από κει στον κόμβο 10 της Θεσσαλονίκης - Μουδανιών. Με νέα χάραξη, φυσικά, σε μια «γυμνή» σχετικά περιοχή, από Μηχανιώνα - Πλαγιάρι - Τρίλοφο, σε δρόμο που κουτσοϋπάρχει. Για να πάψει η Χαλκιδική να είναι η Εύβοια του βορρά, μια περιοχή - όμηρος στην τσάντα, ρόδα και κοπάνα. Για να περνάει ο Θεσσαλός με ταχύτητα προς τον Θρακιώτη. Για να αξιοποιηθεί για τους Μακεδόνες το κακοτοποθετημένο αεροδρόμιο της Μίκρας.

Κι από κει, χρειάζεται όντως μια μεγάλη περιφερειακή, που θα αφήνει τη Θέρμη στην ησυχία της ή μάλλον στην αναμενόμενη αστική της μοίρα: από τον Τιτάνα μέσω Κουρί στο Αρδαμέρι και τα Ζερβοχώρια, που θα καταλήγει στον Προφήτη. Και μια ωραία συνδετήρια, με σήραγγες και έτσι, από τον κόμβο Σχολαρίου στην Λακκιά και κάτω από την Περιστερά, μέσα από το ρέμα. Εκείνο το ρέμα. Ανάμεσα Λανάρι και Βουζιάρι. Ετσι, αυτός ο πελώριος δακτύλιος θα είναι και το όριο ανάπτυξης μιας «νέας» Θεσσαλονίκης, με προοπτικές και χωρίς λογική πρακτορείου ΚΤΕΛ.

Δεν τα είπα καλά, θα επανέλθω...

Από την στήλη του Πάνου Θεοδωρίδη Καναβάτσο, στον Αγγελιοφόρο