ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΙΑΓΚΙΟΖΗ
Κατηφορίζαμε τις τελευταίες στροφές από τα Στάγειρα. Το πρωινό του Ιουλίου ανάμεσα από τα πεύκα μάς γέμιζε με μια μοναδική γαλήνη. Η θάλασσα της Ακάνθου γυάλιζε σαν τζάμι. Στην πάνω άκρη της το ακρωτήρι «Αράπης» φαινόταν σαν να κρατούσε στην πλάτη του το γέρο Αθω. Ο μεγάλος μας αρχαιολόγος ξανάφερνε στη μνήμη του τη μεγαλειώδη υποδοχή που του επεφύλαξαν οι Βιεννέζοι στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου τους, όπου πριν από λίγες εβδομάδες αφηγούνταν στην ελίτ της Αυστρίας «πώς βρήκε τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας».
Λίγο πριν αφήσουμε την τελευταία στροφή του Ισβορου, μου είπε: «Να εδώ είναι οι αρχαίες σκουριές από τα χρόνια του Φιλίππου και του Αλέξανδρου. Πιο πέρα, κάτω από αυτά τα βουνά, ο χρυσός που έβγαζαν οι πρόγονοί μας ίσως χρησιμοποιήθηκε για τα αντικείμενα των μακεδονικών τάφων. Το χωριό δίπλα είναι το πρώτο βιομηχανικό χωριό που ηγείται μιας συστάδας άλλων οικισμών. Από την εγκατάσταση στρατοπέδου του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, δηλαδή του στρατονισμού των στρατιωτών, πήρε το όνομά της η περιοχή και ονομάσθηκε Στρατώνι».
Ο Μανόλης Ανδρόνικος, ο μεγάλος μας αρχαιολόγος που τον συνόδευα για λίγο στις σύντομες διακοπές του στο «Αετών Μέλαθρον» το 1981, ήταν πεισμένος ότι «πουθενά στον κόσμο δεν ήταν τόσο κοντά μας ο αρχαίος κόσμος όσο στη Χαλκιδική».
Και οι αρχαίες σκουριές γύρω από το Στρατώνι πιστοποιούν μια πραγματικότητα με συνέχεια 3.500 χρόνων. Αν είχε τη δυνατότητα -την οικονομική- η Ελλάδα να σκάψει όλη την επικράτειά της, κάτω από κάθε πέτρα, θ' αναδείκνυε ένα άλλο πρόσωπο. Στην περίπτωση του Στρατωνίου, οι βαθιές ρίζες της ιστορίας το πάνε τόσο πίσω που φτάνουν στον 4ο π.Χ. αιώνα. Στα χρόνια του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, που άκμασε η κώμη, τη συναντάμε ως Στρατονίκη. Πώς πήρε το όνομα; Από την ετεροθαλή αδελφή του Μεγαλέξανδρου. Οι πρώτες πληροφορίες για την αρχαία αυτή πόλη γίνονται από τον Πτολεμαίο Γ', τον ευεργέτη που γεννήθηκε το 283 π.Χ. Αυτός, λοιπόν, μας λέει ότι υπήρχαν τα Στρατονίκεια ως γιορτές προς τιμήν της βασίλισσας Στρατονίκης.
Ο αείμνηστος καλός φίλος Γιώργος Κιτσόπουλος, που μου έκανε την τιμή να διαβάσω τα χειρόγραφά του, για τον «Μέγα Αλέξανδρό» του, αναφέρει για την περιοχή: «Σ' αυτό το μέρος που γίνονταν οι προετοιμασίες του Αλέξανδρου για την εκστρατεία εναντίον των Περσών, στο Στρατώνι της Χαλκιδικής, τα εργαστήρια που έφτιαχναν όπλα εργάζονταν εντατικά να εφοδιάζουν με πολεμικό υλικό το στρατό, που στρατοπέδευε στην παραλιακή ακτή».
Ετσι από τις έρευνες των μελετητών βλέπουμε ότι από τότε υπήρχαν μεταλλευτικές εγκαταστάσεις που αποδεικνύουν το Στρατώνι ως την πρώτη βιομηχανική περιοχή στο χώρο της Μακεδονίας. Από τότε λοιπόν υπήρχαν ο σίδηρος, το ασήμι και το χρυσάφι, που και στις ημέρες μας βγαίνουν με το μόχθο των μεταλλωρύχων στο Στρατώνι και τα γύρω Μαντεμοχώρια.
Με επίκεντρο πάντοτε το Στρατώνι, ας γυρίσουμε στο συναρπαστικό ταξίδι μας πίσω στον μύθο και την Ιστορία. Ενας τόπος όπως η Χαλκιδική, που κατοικήθηκε από τόσο παλιά, είναι φυσικό να αναφέρεται συχνά στις μυθολογικές παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ο ποιητής Ησίοδος αναφέρει ότι θεοί και άνθρωποι προήλθαν από την ίδια πηγή. Ο πρώτος άνδρας, ο πρωτάνθρωπος, ξεπετάχθιηκε από τη γη. Ενας από τους τόπους που διεκδικεί την πρωτιά είναι και η Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, που λεγόταν Παλλήνη ή Φλέγρες, και απ' αυτήν ξεπετάχτηκε ο Φλεγραίος Αλκυονέας, ο αρχαιότερος Γίγαντας. Αυτά στο πρόσφατο παρελθόν.
Τώρα τι γίνεται; Θα πρέπει το πνεύμα των αρχαίων σκουριών να ενώσει τους κατοίκους στην «εμπόλεμη ζώνη» της Ιερισσού. Ο δήμαρχος του δήμου Αριστοτέλη, Χρήστος Πάχτας, και ο πρόεδρος του «Παρατηρητηρίου Χρυσού», Τόλης Παπαγεωργίου, ν' αφήσουν απ' έξω την κυβέρνηση και τη δικαστική εξουσία, να καθίσουν σ' ένα κοινό τραπέζι και «να τα βρουν». Αυτοί οι δύο είναι οι πρωταγωνιστές ηγήτορες στη μικρή κοινωνία της Ακάνθου. Αν ζούσε στις ημέρες μας ο συντοπίτης τους, Αριστοτέλης, θα βούρκωνε μ' αυτά που συμβαίνουν. Μα τόσο αυτοκαταστροφικοί είναι οι άνθρωποι έξω από την πόρτα του Ησυχαστηρίου του Αγίου Ορους;
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Κατηφορίζαμε τις τελευταίες στροφές από τα Στάγειρα. Το πρωινό του Ιουλίου ανάμεσα από τα πεύκα μάς γέμιζε με μια μοναδική γαλήνη. Η θάλασσα της Ακάνθου γυάλιζε σαν τζάμι. Στην πάνω άκρη της το ακρωτήρι «Αράπης» φαινόταν σαν να κρατούσε στην πλάτη του το γέρο Αθω. Ο μεγάλος μας αρχαιολόγος ξανάφερνε στη μνήμη του τη μεγαλειώδη υποδοχή που του επεφύλαξαν οι Βιεννέζοι στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου τους, όπου πριν από λίγες εβδομάδες αφηγούνταν στην ελίτ της Αυστρίας «πώς βρήκε τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας».
Λίγο πριν αφήσουμε την τελευταία στροφή του Ισβορου, μου είπε: «Να εδώ είναι οι αρχαίες σκουριές από τα χρόνια του Φιλίππου και του Αλέξανδρου. Πιο πέρα, κάτω από αυτά τα βουνά, ο χρυσός που έβγαζαν οι πρόγονοί μας ίσως χρησιμοποιήθηκε για τα αντικείμενα των μακεδονικών τάφων. Το χωριό δίπλα είναι το πρώτο βιομηχανικό χωριό που ηγείται μιας συστάδας άλλων οικισμών. Από την εγκατάσταση στρατοπέδου του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, δηλαδή του στρατονισμού των στρατιωτών, πήρε το όνομά της η περιοχή και ονομάσθηκε Στρατώνι».
Ο Μανόλης Ανδρόνικος, ο μεγάλος μας αρχαιολόγος που τον συνόδευα για λίγο στις σύντομες διακοπές του στο «Αετών Μέλαθρον» το 1981, ήταν πεισμένος ότι «πουθενά στον κόσμο δεν ήταν τόσο κοντά μας ο αρχαίος κόσμος όσο στη Χαλκιδική».
Και οι αρχαίες σκουριές γύρω από το Στρατώνι πιστοποιούν μια πραγματικότητα με συνέχεια 3.500 χρόνων. Αν είχε τη δυνατότητα -την οικονομική- η Ελλάδα να σκάψει όλη την επικράτειά της, κάτω από κάθε πέτρα, θ' αναδείκνυε ένα άλλο πρόσωπο. Στην περίπτωση του Στρατωνίου, οι βαθιές ρίζες της ιστορίας το πάνε τόσο πίσω που φτάνουν στον 4ο π.Χ. αιώνα. Στα χρόνια του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, που άκμασε η κώμη, τη συναντάμε ως Στρατονίκη. Πώς πήρε το όνομα; Από την ετεροθαλή αδελφή του Μεγαλέξανδρου. Οι πρώτες πληροφορίες για την αρχαία αυτή πόλη γίνονται από τον Πτολεμαίο Γ', τον ευεργέτη που γεννήθηκε το 283 π.Χ. Αυτός, λοιπόν, μας λέει ότι υπήρχαν τα Στρατονίκεια ως γιορτές προς τιμήν της βασίλισσας Στρατονίκης.
Ο αείμνηστος καλός φίλος Γιώργος Κιτσόπουλος, που μου έκανε την τιμή να διαβάσω τα χειρόγραφά του, για τον «Μέγα Αλέξανδρό» του, αναφέρει για την περιοχή: «Σ' αυτό το μέρος που γίνονταν οι προετοιμασίες του Αλέξανδρου για την εκστρατεία εναντίον των Περσών, στο Στρατώνι της Χαλκιδικής, τα εργαστήρια που έφτιαχναν όπλα εργάζονταν εντατικά να εφοδιάζουν με πολεμικό υλικό το στρατό, που στρατοπέδευε στην παραλιακή ακτή».
Ετσι από τις έρευνες των μελετητών βλέπουμε ότι από τότε υπήρχαν μεταλλευτικές εγκαταστάσεις που αποδεικνύουν το Στρατώνι ως την πρώτη βιομηχανική περιοχή στο χώρο της Μακεδονίας. Από τότε λοιπόν υπήρχαν ο σίδηρος, το ασήμι και το χρυσάφι, που και στις ημέρες μας βγαίνουν με το μόχθο των μεταλλωρύχων στο Στρατώνι και τα γύρω Μαντεμοχώρια.
Με επίκεντρο πάντοτε το Στρατώνι, ας γυρίσουμε στο συναρπαστικό ταξίδι μας πίσω στον μύθο και την Ιστορία. Ενας τόπος όπως η Χαλκιδική, που κατοικήθηκε από τόσο παλιά, είναι φυσικό να αναφέρεται συχνά στις μυθολογικές παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ο ποιητής Ησίοδος αναφέρει ότι θεοί και άνθρωποι προήλθαν από την ίδια πηγή. Ο πρώτος άνδρας, ο πρωτάνθρωπος, ξεπετάχθιηκε από τη γη. Ενας από τους τόπους που διεκδικεί την πρωτιά είναι και η Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, που λεγόταν Παλλήνη ή Φλέγρες, και απ' αυτήν ξεπετάχτηκε ο Φλεγραίος Αλκυονέας, ο αρχαιότερος Γίγαντας. Αυτά στο πρόσφατο παρελθόν.
Τώρα τι γίνεται; Θα πρέπει το πνεύμα των αρχαίων σκουριών να ενώσει τους κατοίκους στην «εμπόλεμη ζώνη» της Ιερισσού. Ο δήμαρχος του δήμου Αριστοτέλη, Χρήστος Πάχτας, και ο πρόεδρος του «Παρατηρητηρίου Χρυσού», Τόλης Παπαγεωργίου, ν' αφήσουν απ' έξω την κυβέρνηση και τη δικαστική εξουσία, να καθίσουν σ' ένα κοινό τραπέζι και «να τα βρουν». Αυτοί οι δύο είναι οι πρωταγωνιστές ηγήτορες στη μικρή κοινωνία της Ακάνθου. Αν ζούσε στις ημέρες μας ο συντοπίτης τους, Αριστοτέλης, θα βούρκωνε μ' αυτά που συμβαίνουν. Μα τόσο αυτοκαταστροφικοί είναι οι άνθρωποι έξω από την πόρτα του Ησυχαστηρίου του Αγίου Ορους;
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου