Τα κτίρια είναι διατηρημένα άριστα στο χρόνο (σχεδόν μισός αιώνας). Συνέβαλε ιδιαίτερα και το αδιάκοπα βροχερό -μουντό σαν τη Θεσσαλονίκη απόγευμα Σαββάτου και οι σκούρες ομπρέλες των 500 και πλέον θεατών στη διασταύρωση των οδών Ερμού Βενιζέλου και Σπανδωνή (στο άδειο ακόμα και από παρκαρισμένα αυτοκίνητα) εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Το φυσικό «σκηνικό» ήταν ιδανικό – καλύτερο κι απ αυτό που αναγκάστηκε να επιλέξει ο Κώστας Γαβράς για το κινηματογραφικό «Ζ» του στην Αλγερία.
Ήταν το ίδιο ακριβώς σημείο όπου το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 το παρακράτος που δρούσε στην Ελλάδα σκότωσε τον ειρηνιστή - βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη .
Το φυσικό «σκηνικό» ήταν ιδανικό – καλύτερο κι απ αυτό που αναγκάστηκε να επιλέξει ο Κώστας Γαβράς για το κινηματογραφικό «Ζ» του στην Αλγερία.
Ήταν το ίδιο ακριβώς σημείο όπου το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 το παρακράτος που δρούσε στην Ελλάδα σκότωσε τον ειρηνιστή - βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη .
Οι άνδρες με τα μαύρα κοστούμια και τα λευκά περιβραχιόνια με το «Ζ» γραμμένο κατακόκκινα , ένα παλιό «δολοφονικό» τρίκυκλο που έπαιξε κι αυτό «ρόλο» του, μια μικρή εξέδρα, μια γιγαντοοθόνη όπου προβλήθηκαν οι σκηνές της ταινίας, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός («Ζ») , ο δημοσιογράφος Γιώργος Ρωμαίος (πρωτοστάτησε στις δημοσιογραφικές έρευνες και δημοσιεύματα μετά τη δολοφονία και στη διάρκεια της δίκης για την υπόθεση «Λαμπράκη») , ο γιός του δολοφονηθέντα βουλευτή Γρηγόρης Λαμπράκης με ολιγόλεπτες εισηγήσεις τους και ηθοποιοί στους ρόλους των πρωταγωνιστών του γεγονότος μιας νύχτας που άλλαξε τον ρου της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας.
«Τι συμβαίνει, γιατί έκλεισε ο δρόμος;» ρώτησε ο οδηγός ταξί στον νεαρό αστυνομικό που διέκοπτε την κυκλοφορία με κόκκινες κορδέλες τη διασταύρωση των οδών Τσιμισκή και Βενιζέλου.
«Σκότωσαν το Λαμπράκη» απάντησε ο νεαρός αστυνομικός …
Ο Κάρλ Μάρξ έγραφε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σα φάρσα .
Η θεατροποιημένη αναβίωση της ιστορίας που επιχείρησε μάλλον επιτυχημένα το Κρατικό Θέατρο βόρειας Ελλάδας χθες το βράδυ δεν ήταν ούτε φάρσα , ούτε τραγωδία.
Ήταν αναβίωση της ιστορίας για να θυμηθούν οι παλιότεροι (κι ήταν πολλοί αυτοί που συγκεντρώθηκαν στο ίδιο σημείο όπου βρέθηκαν και το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 – νεαρά παιδιά τότε – ηλικιωμένοι με το βάρος της γνώσης, της συγκίνησης, ίσως και των τύψεων σήμερα) και να μάθουν οι νεώτεροι (ήταν κι αυτοί πολλοί , κι αυτοί «χαμένοι» στη «μυθολογία» που γέννησαν οι εποχές , στην άγνοια που τους καταδίκασε ο χρόνος ).
Η «Δράση Ζ» όπως ονομάστηκε αποτελεί σύμφωνα με τη διοίκηση αποτελεί μια ακόμη έξοδο του ΚΘΒΕ στην πόλη ενώ όπως υποστηρίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «μέσω της θεατροποίησης της ζωής, επιχειρείται η δυνατότητα διαφυγής από την κανονικότητα και η έξοδος προς μια προβολή του εαυτού μας όπου η φαντασία, το όνειρο και η ποίηση έχουν τον πρώτο λόγο»Με την θεατροποίηση ενός κομβικού γεγονότος της ιστορίας της πόλης, που είναι η υπόθεση Λαμπράκη, το ΚΘΒΕ κρατώντας αυστηρές αποστάσεις από την πολιτική διάσταση, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο νόημα του οράματος Λαμπράκη: δηλαδή στην ενοποιό δύναμη της ειρήνης μέσα στον κοινωνικό ιστό και στην μεταστροφή της βίας σε δημιουργική έκφραση μέσω της τέχνης.
Ιδωμένη απ’ αυτή την σκοπιά, η «Δράση Ζ» αποτελεί μια από τις συμμετοχές του ΚΘΒΕ για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης».
Το δρώμενο που στήθηκε σε σύλληψη Γρηγόρη Καραντινάκη και σκηνοθετική επιμέλεια Γιάννη Ρήγα , στους αυθεντικούς χώρους της υπόθεσης Λαμπράκη, ακολούθησε τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων και είχε αρχικά προγραμματιστεί για τον Μάιο του 2011. Αποφασίστηκε, όμως, τελικά να πραγματοποιηθεί το 2012, για να συμπέσει με τα 100 χρόνια από την γέννησή του αγωνιστή της ειρήνης (γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας τον Απρίλιο του 1912) αλλά και με τον εορτασμό της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Η Δράση «Ζ» ξεκίνησε στις 8 μ.μ. από τη συμβολή των οδών Ερμού & Βενιζέλου, το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το σχετικό μνημείο.
Της θεατρικής αναπαράστασης ακολούθησε συμβολική πορεία μέσω της οδού Εγνατία η οποία κατέληξε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου ο Γρηγόρης Λαμπράκης εξέπνευσε τέσσερις μέρες μετά τα δολοφονικά χτυπήματα εναντίον του , τα ξημερώματα της 27ης (σαν σήμερα) Μαΐου του 1963.
Στην πορεία οι συντελεστές του δρώμενου με επικεφαλής τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ κ.Σωτήρη Χατζάκη κρατούσαν στα χέρια μικρά αναμμένα φαναράκια.
Ηθοποιοί – σπουδαστές της δραματικής σχολής που μετείχαν στο δρώμενο και πολίτες πορεύτηκαν στο πεζοδρόμιο της οδού Εγνατία (χωρίς να διακόψουν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων) .
Λίγο νωρίτερα – στη διάρκεια της εκδήλωσης μεταξύ των εισηγήσεων και των χαιρετισμών ένας νεαρός ηθοποιός απήγγειλε το ποίημα του Θεσσαλονικιού ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη «Μέρες του 1969 μ.Χ» …
…"Στην οδό Αιγύπτου ―πρώτη πάροδος δεξιά―/ Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών/ Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως/
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε./ Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε/ Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται/ Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε/ Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες/ …
… Προς το παρόν , στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται Η Τράπεζα Συναλλαγών/ εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται/ Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως/ ―εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν/
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής…»
Κάποιοι που δεν γνώριζαν ούτε τον ποιητή ούτε την ιστορία που αναβίωσε το ΚΘΒΕ πίστεψαν πως πρόκειται για ένα …σύγχρονο θεατρικό , ένα ποίημα γραμμένο χθες…
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου