Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε σώας τα φρένας στο σκηνικό της σχιζοφρένειας που έχει στηθεί.
Και κατ’ αρχήν, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά:
Πρώτον, ο Γ. Παπανδρέου ουδέποτε διανοήθηκε να παραιτηθεί. Δεν το ήθελε μέχρι την τελευταία στιγμή και δεν θα το αποδεχθεί ποτέ. Ακόμη και τώρα, που οδηγήθηκε σε μια ιδιότυπη παραίτηση, φρόντισε να κρατήσει στα χέρια του το κόμμα του και να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Όπως ο Μεγάλος Ναπολέων στην Αγία Ελένη, όπως ο Καντάφι – για να μην χρησιμοποιήσω παραδείγματα από την Ιστορία του 20ού αιώνα.
Το μαρτυρά η συνεχής εκ μέρους του επανάληψη της φράσης που τις τελευταίες μέρες έγινε κλισέ, «δεν είμαι γαντζωμένος στην καρέκλα», «το τελευταίο που με νοιάζει είναι η καρέκλα», «δεν με ενδιαφέρει αν δεν ξαναεκλεγώ», «ποτέ μου δεν είδα την πολιτική ως επάγγελμα» - αν και δεν έχει ασκήσει κανένα άλλο επάγγελμα…
Όταν επαναλαμβάνεις κάτι συνεχώς και δεν το κάνεις - ή το κάνεις με τον τρόπο που το κάνεις - σημαίνει πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες.
Διαφορετικά, το κάνεις και τελειώνει. Λες «παραιτούμαι, εκλέγεται άλλος πρωθυπουργός από την κοινοβουλευτική ομάδα και προχωρούμε ή δεν προχωρούμε σε εκλογές».
Το μαρτυρά και ο τρόπος που κινήθηκε και μίλησε την Παρασκευή πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης και το Σάββατο κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Θα προχωρήσω σε διαβουλεύσεις», «θα συμβάλω αποφασιστικά»…
Είναι ολοφάνερο πως σε καμία στιγμή δεν διανοήθηκε τον εαυτό του εκτός κάδρου εξουσίας.
Επιπλέον, επειδή ο τρόπος που σκέπτεται είναι χαοτικός - στα επτά χρόνια της αρχηγίας του έχει άπειρες φορές ανακατέψει την εσωκομματική τράπουλα, κινώντας τους βουλευτές και τα στελέχη του πάνω σε μια άναρχη σκακιέρα, φτιάχνοντας επιτροπές και επιτροπούλες και βάζοντας τον έναν πάνω από τον άλλον και (σε άλλη επιτροπή) τον πρώτο κάτω από τον δεύτερο – πιθανόν να πίστεψε πως μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο και σε επίπεδο κυβέρνησης.
Δηλαδή να είναι και να μην είναι πρωθυπουργός, να έχει και να μην έχει υπουργούς, να υπάρχει και να μην υπάρχει κυβέρνηση. Παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα ήταν ο ίδιος και πως, αν παραμέριζε από την αρχή, θα επήρχετο η συνεννόηση. Κράτησε επί ημέρες τη χώρα όμηρο αυτής της ψυχαναγκαστικής κατάστασης, γεγονός που οδηγεί στο:
Δεύτερο: Μπροστά σ’ αυτή την υποτροπή, το ιατρικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης και ζητήθηκε από τους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ αυτού του παραλογισμού – να δοθεί δηλαδή… αναδρομική ψήφος εμπιστοσύνης και συγχρόνως εντολή για άλλη κυβέρνηση που θα αντικαταστήσει την… πετυχημένη στην οποία μόλις είχαν παρασχεθεί κοινοβουλευτικά εύσημα!
Είχε προηγηθεί συμφωνία – χρύσωμα του χαπιού, η οποία είχε γνωστοποιηθεί στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν έχοντας αυτήν στο νου τους.
Είναι προφανές πως τους είχε ειπωθεί να μην λάβουν καθόλου υπόψη όσα θα έλεγε ο κ. Παπανδρέου στην ομιλία του, αφήνοντάς τον να πέσει στα μαλακά.
Γι’ αυτό και δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός πως δεν ανέφερε πουθενά ότι πρόκειται να παραιτηθεί, αντίθετα είπε πως ο ίδιος θα βρίσκεται στο επίκεντρο των συνεννοήσεων για σχηματισμό «κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας».
Ήσαν αποφασισμένοι να ψηφίσουν με βάση την εσωκομματική «συμφωνία» που τους είχε γνωστοποιηθεί. Ποια συμφωνία; Ας πούμε ότι πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών θα αναλάμβανε ο Βενιζέλος, με τον Παπανδρέου να παραμένει πρόεδρος του κόμματος και ενδεχομένως να αναλάμβανε στη νέα κυβέρνηση το υπουργείο των Εξωτερικών.
Έτσι, θα διατηρούσε και την επίζηλη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που επιμένω ότι είναι αυτό που περισσότερο τον ενδιαφέρει - και το οποίο επιτυγχάνει τώρα, παραμένοντας πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Είναι ο γιος του ιδρυτή της παράταξης, δεν τον πετάς από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είχε συμφωνηθεί με τον κ. Παπανδρέου, προκειμένου αυτός να αποδεχθεί να αποχωριστεί την πρωθυπουργική καρέκλα.
Δεν είναι άλλωστε λίγες οι καρέκλες του προέδρου του κόμματος, του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και (αν δεν «καθόταν» η κυβέρνηση συνεργασίας και έμενε ο Βενιζέλος πρωθυπουργός) του υπουργού των Εξωτερικών – είπε πως δεν είναι γαντζωμένος σε καρέκλα, αλλά προφανώς εννοούσε στη συγκεκριμένη καρέκλα, όχι να μην έχει και καμία!
Σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας, θα του έμεναν οι δύο πρώτες καρέκλες - όπως και συνέβη. Κανένα στραπάτσο, ευρωπαϊκά πράγματα, πουθενά αλλού δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται σε ένα πρόσωπο οι ιδιότητες του προέδρου του κόμματος και του πρωθυπουργού.
Σ’ αυτό το σχέδιο είχε συμφωνήσει, κατά τη γνώμη μου, ο κ. Παπανδρέου. Διαφορετικά θα τους τίναζε όλους στον αέρα.
Αυτό το σχέδιο είχαν υπόψη τους και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο – αν δεν ευοδωνόταν η προσπάθεια για κυβέρνηση συνεργασίας - θα περιοριζόταν σε μια εσωκομματική αλλαγή φρουράς με τον κ. Παπανδρέου να εξασφαλίζει και την καρέκλα του υπουργού των Εξωτερικών. Αυτό μας φέρνει στο:
Τρίτο: Ο κ. Παπανδρέου, στην ομιλία του για την ψήφο εμπιστοσύνης – η οποία του λοιπού θα λέγεται «μείνε μέχρι να φύγεις» - είπε πως «αυτή η κυβέρνηση», δηλαδή η ευρύτατης συνεργασίας – και επομένως όχι μεταβατική για την κύρωση της δανειακής σύμβασης και την διενέργεια εκλογών, όπως ζητούσε η Νέα Δημοκρατία και ήταν το λογικό και χρήσιμο για τη χώρα – θα έχει να αντιμετωπίσει μερικές «άμεσες προτεραιότητες».
Πρώτη-πρώτη έθεσε μια «προτεραιότητα» που ανήκει στο υπουργείο των Εξωτερικών – σχεδόν έπιασε δουλειά.
Αναφέρθηκε στην επικείμενη έκδοση απόφασης από το Δικαστήριο της Χάγης για το όνομα της FYROM – ουδέποτε στη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας μας είχε απασχολήσει με το θέμα – και είπε πως η νέα κυβέρνηση (ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε) «πρέπει και μπορεί να κινηθεί άμεσα, με προτάσεις, για τη διευθέτηση αυτού του μεγάλου ζητήματος».
Μπήκε δηλαδή αμέσως στο πετσί του νέου ρόλου του – προσφιλούς από το παρελθόν.
Το γεγονός ότι το προηγούμενο Σάββατο, εντελώς ξαφνικά, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι δήλωσε πως λόγω της κρίσης έχουν παγώσει οι συνομιλίες με την Ελλάδα, δεν μοιάζει να είναι τυχαίο.
Παράλληλα, μεταξύ των «προτεραιοτήτων» έθεσε και μια σειρά ευσεβείς πόθους που ανήκουν ή άνετα μεταφέρονται στη σφαίρα της οικονομικής διπλωματίας, δηλαδή στην αρμοδιότητα του υπουργού των Εξωτερικών: Γεωτρήσεις για πετρέλαιο και προώθηση του «project ΗΛΙΟΣ» - οπότε και θα συνεργαστεί με τον έτερο Καππαδόκη της καταστροφής, τον κ. Παπακωνσταντίνου, που το βράδυ του Σαββάτου, στο δελτίο του Μέγκα, περίπου μας είπε πως αυτή η κυβέρνηση έχει άλλα δύο χρόνια μπροστά της. Προφανώς γνώριζε και αυτός το (εναλλακτικό) σχέδιο.
Στην ομιλία του, ο κ. Παπανδρέου μας είπε επίσης ότι η «αυριανή κυβέρνηση», (αυτή που ο ίδιος είχε στο νου του και την σύνθεση της οποίας σας περιέγραψα), θα διαχειριστεί το δάνειο, τις αποκρατικοποιήσεις, τα κονδύλια της ΕΕ, ιδιωτικές επενδύσεις «που θα έλθουν» (όλο έρχονται και ποτέ δεν φθάνουν), «όπως το Ελληνικό», τις αλλαγές στις τράπεζες και κυρίως, την προώθηση των αποφάσεων της 26ης-27ης Οκτωβρίου. Αυτό μας φέρνει στο:
Τέταρτο: Την σκυτάλη παίρνει ο κ. Βενιζέλος και δηλώνει «υπεύθυνος για τη διαχείριση και προστασία της εθνικής οικονομίας», λέει ότι πρέπει «η χώρα να μπορεί να εκπροσωπηθεί με έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο στο Eurogroup», συμφωνεί με τον κ. Καρατζαφέρη ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει πολιτικό χαρακτήρα και διαφωνεί με το σκεπτικό Τσίπρα, λέγοντας ότι «ζητάει (σ.σ. ο Τσίπρας) εκλογές προκειμένου να προκύψει επίσης μια άλλη Κυβέρνηση, που δεν ξέρουμε ποια είναι και αλήθεια ποια πολιτική θα εφαρμόσει η Κυβέρνηση αυτή. Πώς θα διαφυλάξει την θέση της χώρας μέσα στο ευρώ και το κεκτημένο του ελληνικού λαού;», διερωτήθηκε.
Ακολουθεί η εξειδίκευση των «προτεραιοτήτων» της «κυβέρνησης ευρύτερης ευθύνης», με τα δέκα αναγκαία βήματα, ένας κατάλογος που ο κ. Βενιζέλος παραθέτει ωσάν να διαφημίζει τα… προσόντα του.
Ε, αφού έχει εντοπίσει τι πρέπει να γίνει, θα βρει και το πώς, ας του το αναθέσουμε, πού να ψάχνουμε να βρούμε άλλον, μέχρι να αναλάβει και να ενημερωθεί, πέταξε το πουλάκι.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως η πτωχευμένη χώρα που λέγεται Ελλάς πέρασε μια εβδομάδα μέχρι να μοιράσουν αξιώματα μελλοντικής εξουσίας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Και επομένως, όλα όσα ζητούσε η Νέα Δημοκρατία - με αιχμή του δόρατος την παραίτηση Παπανδρέου – κατέληξαν σε συζήτηση με κωφό που δεν γνωρίζει τη νοηματική γλώσσα.
Είχαν δε τόσο πολύ πειστεί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για το σχέδιο ομαλής εσωκομματικής μετάβασης, που δεν συνειδητοποίησαν – ούτε τους ενδιέφερε άλλωστε – πως μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας ψήφιζαν μόνοι τους υπέρ αυτής της περίφημης «κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας».
Η Νέα Δημοκρατία ήταν απούσα και επέστρεψε μόνο για να ψηφίσει – για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά εκτός λογικής, ο κ. Βενιζέλος τους… καλωσόρισε καθώς προσέρχονταν διαρκούσης της ομιλίας του, ενώ αυτοί έρχονταν για να καταψηφίσουν – και όλοι οι άλλοι είπαν ένα βροντερό «όχι».
Δεν ήταν αυτή η καλύτερη αρχή για συνεργασία – ή κάνω λάθος; Ο κ. Παπανδρέου μιλούσε για συνεργασία, ενώ ούτε υποψία αυτής υπήρχε μέσα στην ίδια την αίθουσα όπου εκφωνούσε την ομιλία του.
Και αυτό σημαίνει πως κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι πως «επανήλθε η λογική», όπως είπε ο Σαρκοζί στην κοινή συνέντευξή του με τον Ομπάμα, αναφερόμενος στην Ελλάδα και στην απόσυρση της ιδέας περί δημοψηφίσματος.
Υ.Γ.1. Ο κ. Παπανδρέου, στην ομιλία του, προκειμένου να μας πείσει πως οι εκλογές θα ήσαν καταστροφικές, είπε πως για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου χρειάζεται νηφαλιότητα και όχι η φρενίτιδα της προεκλογικής προσδοκίας.
Παραδέχθηκε, δηλαδή, πως όλα αυτά τα τραβάμε λόγω της φρενίτιδας της προεκλογικής προσδοκίας που δημιουργήθηκε από τον ίδιο το 2009.
Υ.Γ.2. Πολλοί ιατρικοί όροι κυκλοφορούν τελευταία…
Και κατ’ αρχήν, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά:
Πρώτον, ο Γ. Παπανδρέου ουδέποτε διανοήθηκε να παραιτηθεί. Δεν το ήθελε μέχρι την τελευταία στιγμή και δεν θα το αποδεχθεί ποτέ. Ακόμη και τώρα, που οδηγήθηκε σε μια ιδιότυπη παραίτηση, φρόντισε να κρατήσει στα χέρια του το κόμμα του και να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Όπως ο Μεγάλος Ναπολέων στην Αγία Ελένη, όπως ο Καντάφι – για να μην χρησιμοποιήσω παραδείγματα από την Ιστορία του 20ού αιώνα.
Το μαρτυρά η συνεχής εκ μέρους του επανάληψη της φράσης που τις τελευταίες μέρες έγινε κλισέ, «δεν είμαι γαντζωμένος στην καρέκλα», «το τελευταίο που με νοιάζει είναι η καρέκλα», «δεν με ενδιαφέρει αν δεν ξαναεκλεγώ», «ποτέ μου δεν είδα την πολιτική ως επάγγελμα» - αν και δεν έχει ασκήσει κανένα άλλο επάγγελμα…
Όταν επαναλαμβάνεις κάτι συνεχώς και δεν το κάνεις - ή το κάνεις με τον τρόπο που το κάνεις - σημαίνει πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες.
Διαφορετικά, το κάνεις και τελειώνει. Λες «παραιτούμαι, εκλέγεται άλλος πρωθυπουργός από την κοινοβουλευτική ομάδα και προχωρούμε ή δεν προχωρούμε σε εκλογές».
Το μαρτυρά και ο τρόπος που κινήθηκε και μίλησε την Παρασκευή πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης και το Σάββατο κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Θα προχωρήσω σε διαβουλεύσεις», «θα συμβάλω αποφασιστικά»…
Είναι ολοφάνερο πως σε καμία στιγμή δεν διανοήθηκε τον εαυτό του εκτός κάδρου εξουσίας.
Επιπλέον, επειδή ο τρόπος που σκέπτεται είναι χαοτικός - στα επτά χρόνια της αρχηγίας του έχει άπειρες φορές ανακατέψει την εσωκομματική τράπουλα, κινώντας τους βουλευτές και τα στελέχη του πάνω σε μια άναρχη σκακιέρα, φτιάχνοντας επιτροπές και επιτροπούλες και βάζοντας τον έναν πάνω από τον άλλον και (σε άλλη επιτροπή) τον πρώτο κάτω από τον δεύτερο – πιθανόν να πίστεψε πως μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο και σε επίπεδο κυβέρνησης.
Δηλαδή να είναι και να μην είναι πρωθυπουργός, να έχει και να μην έχει υπουργούς, να υπάρχει και να μην υπάρχει κυβέρνηση. Παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα ήταν ο ίδιος και πως, αν παραμέριζε από την αρχή, θα επήρχετο η συνεννόηση. Κράτησε επί ημέρες τη χώρα όμηρο αυτής της ψυχαναγκαστικής κατάστασης, γεγονός που οδηγεί στο:
Δεύτερο: Μπροστά σ’ αυτή την υποτροπή, το ιατρικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης και ζητήθηκε από τους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ αυτού του παραλογισμού – να δοθεί δηλαδή… αναδρομική ψήφος εμπιστοσύνης και συγχρόνως εντολή για άλλη κυβέρνηση που θα αντικαταστήσει την… πετυχημένη στην οποία μόλις είχαν παρασχεθεί κοινοβουλευτικά εύσημα!
Είχε προηγηθεί συμφωνία – χρύσωμα του χαπιού, η οποία είχε γνωστοποιηθεί στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν έχοντας αυτήν στο νου τους.
Είναι προφανές πως τους είχε ειπωθεί να μην λάβουν καθόλου υπόψη όσα θα έλεγε ο κ. Παπανδρέου στην ομιλία του, αφήνοντάς τον να πέσει στα μαλακά.
Γι’ αυτό και δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός πως δεν ανέφερε πουθενά ότι πρόκειται να παραιτηθεί, αντίθετα είπε πως ο ίδιος θα βρίσκεται στο επίκεντρο των συνεννοήσεων για σχηματισμό «κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας».
Ήσαν αποφασισμένοι να ψηφίσουν με βάση την εσωκομματική «συμφωνία» που τους είχε γνωστοποιηθεί. Ποια συμφωνία; Ας πούμε ότι πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών θα αναλάμβανε ο Βενιζέλος, με τον Παπανδρέου να παραμένει πρόεδρος του κόμματος και ενδεχομένως να αναλάμβανε στη νέα κυβέρνηση το υπουργείο των Εξωτερικών.
Έτσι, θα διατηρούσε και την επίζηλη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που επιμένω ότι είναι αυτό που περισσότερο τον ενδιαφέρει - και το οποίο επιτυγχάνει τώρα, παραμένοντας πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Είναι ο γιος του ιδρυτή της παράταξης, δεν τον πετάς από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είχε συμφωνηθεί με τον κ. Παπανδρέου, προκειμένου αυτός να αποδεχθεί να αποχωριστεί την πρωθυπουργική καρέκλα.
Δεν είναι άλλωστε λίγες οι καρέκλες του προέδρου του κόμματος, του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και (αν δεν «καθόταν» η κυβέρνηση συνεργασίας και έμενε ο Βενιζέλος πρωθυπουργός) του υπουργού των Εξωτερικών – είπε πως δεν είναι γαντζωμένος σε καρέκλα, αλλά προφανώς εννοούσε στη συγκεκριμένη καρέκλα, όχι να μην έχει και καμία!
Σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας, θα του έμεναν οι δύο πρώτες καρέκλες - όπως και συνέβη. Κανένα στραπάτσο, ευρωπαϊκά πράγματα, πουθενά αλλού δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται σε ένα πρόσωπο οι ιδιότητες του προέδρου του κόμματος και του πρωθυπουργού.
Σ’ αυτό το σχέδιο είχε συμφωνήσει, κατά τη γνώμη μου, ο κ. Παπανδρέου. Διαφορετικά θα τους τίναζε όλους στον αέρα.
Αυτό το σχέδιο είχαν υπόψη τους και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο – αν δεν ευοδωνόταν η προσπάθεια για κυβέρνηση συνεργασίας - θα περιοριζόταν σε μια εσωκομματική αλλαγή φρουράς με τον κ. Παπανδρέου να εξασφαλίζει και την καρέκλα του υπουργού των Εξωτερικών. Αυτό μας φέρνει στο:
Τρίτο: Ο κ. Παπανδρέου, στην ομιλία του για την ψήφο εμπιστοσύνης – η οποία του λοιπού θα λέγεται «μείνε μέχρι να φύγεις» - είπε πως «αυτή η κυβέρνηση», δηλαδή η ευρύτατης συνεργασίας – και επομένως όχι μεταβατική για την κύρωση της δανειακής σύμβασης και την διενέργεια εκλογών, όπως ζητούσε η Νέα Δημοκρατία και ήταν το λογικό και χρήσιμο για τη χώρα – θα έχει να αντιμετωπίσει μερικές «άμεσες προτεραιότητες».
Πρώτη-πρώτη έθεσε μια «προτεραιότητα» που ανήκει στο υπουργείο των Εξωτερικών – σχεδόν έπιασε δουλειά.
Αναφέρθηκε στην επικείμενη έκδοση απόφασης από το Δικαστήριο της Χάγης για το όνομα της FYROM – ουδέποτε στη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας μας είχε απασχολήσει με το θέμα – και είπε πως η νέα κυβέρνηση (ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε) «πρέπει και μπορεί να κινηθεί άμεσα, με προτάσεις, για τη διευθέτηση αυτού του μεγάλου ζητήματος».
Μπήκε δηλαδή αμέσως στο πετσί του νέου ρόλου του – προσφιλούς από το παρελθόν.
Το γεγονός ότι το προηγούμενο Σάββατο, εντελώς ξαφνικά, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι δήλωσε πως λόγω της κρίσης έχουν παγώσει οι συνομιλίες με την Ελλάδα, δεν μοιάζει να είναι τυχαίο.
Παράλληλα, μεταξύ των «προτεραιοτήτων» έθεσε και μια σειρά ευσεβείς πόθους που ανήκουν ή άνετα μεταφέρονται στη σφαίρα της οικονομικής διπλωματίας, δηλαδή στην αρμοδιότητα του υπουργού των Εξωτερικών: Γεωτρήσεις για πετρέλαιο και προώθηση του «project ΗΛΙΟΣ» - οπότε και θα συνεργαστεί με τον έτερο Καππαδόκη της καταστροφής, τον κ. Παπακωνσταντίνου, που το βράδυ του Σαββάτου, στο δελτίο του Μέγκα, περίπου μας είπε πως αυτή η κυβέρνηση έχει άλλα δύο χρόνια μπροστά της. Προφανώς γνώριζε και αυτός το (εναλλακτικό) σχέδιο.
Στην ομιλία του, ο κ. Παπανδρέου μας είπε επίσης ότι η «αυριανή κυβέρνηση», (αυτή που ο ίδιος είχε στο νου του και την σύνθεση της οποίας σας περιέγραψα), θα διαχειριστεί το δάνειο, τις αποκρατικοποιήσεις, τα κονδύλια της ΕΕ, ιδιωτικές επενδύσεις «που θα έλθουν» (όλο έρχονται και ποτέ δεν φθάνουν), «όπως το Ελληνικό», τις αλλαγές στις τράπεζες και κυρίως, την προώθηση των αποφάσεων της 26ης-27ης Οκτωβρίου. Αυτό μας φέρνει στο:
Τέταρτο: Την σκυτάλη παίρνει ο κ. Βενιζέλος και δηλώνει «υπεύθυνος για τη διαχείριση και προστασία της εθνικής οικονομίας», λέει ότι πρέπει «η χώρα να μπορεί να εκπροσωπηθεί με έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο στο Eurogroup», συμφωνεί με τον κ. Καρατζαφέρη ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει πολιτικό χαρακτήρα και διαφωνεί με το σκεπτικό Τσίπρα, λέγοντας ότι «ζητάει (σ.σ. ο Τσίπρας) εκλογές προκειμένου να προκύψει επίσης μια άλλη Κυβέρνηση, που δεν ξέρουμε ποια είναι και αλήθεια ποια πολιτική θα εφαρμόσει η Κυβέρνηση αυτή. Πώς θα διαφυλάξει την θέση της χώρας μέσα στο ευρώ και το κεκτημένο του ελληνικού λαού;», διερωτήθηκε.
Ακολουθεί η εξειδίκευση των «προτεραιοτήτων» της «κυβέρνησης ευρύτερης ευθύνης», με τα δέκα αναγκαία βήματα, ένας κατάλογος που ο κ. Βενιζέλος παραθέτει ωσάν να διαφημίζει τα… προσόντα του.
Ε, αφού έχει εντοπίσει τι πρέπει να γίνει, θα βρει και το πώς, ας του το αναθέσουμε, πού να ψάχνουμε να βρούμε άλλον, μέχρι να αναλάβει και να ενημερωθεί, πέταξε το πουλάκι.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως η πτωχευμένη χώρα που λέγεται Ελλάς πέρασε μια εβδομάδα μέχρι να μοιράσουν αξιώματα μελλοντικής εξουσίας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Και επομένως, όλα όσα ζητούσε η Νέα Δημοκρατία - με αιχμή του δόρατος την παραίτηση Παπανδρέου – κατέληξαν σε συζήτηση με κωφό που δεν γνωρίζει τη νοηματική γλώσσα.
Είχαν δε τόσο πολύ πειστεί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για το σχέδιο ομαλής εσωκομματικής μετάβασης, που δεν συνειδητοποίησαν – ούτε τους ενδιέφερε άλλωστε – πως μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας ψήφιζαν μόνοι τους υπέρ αυτής της περίφημης «κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας».
Η Νέα Δημοκρατία ήταν απούσα και επέστρεψε μόνο για να ψηφίσει – για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά εκτός λογικής, ο κ. Βενιζέλος τους… καλωσόρισε καθώς προσέρχονταν διαρκούσης της ομιλίας του, ενώ αυτοί έρχονταν για να καταψηφίσουν – και όλοι οι άλλοι είπαν ένα βροντερό «όχι».
Δεν ήταν αυτή η καλύτερη αρχή για συνεργασία – ή κάνω λάθος; Ο κ. Παπανδρέου μιλούσε για συνεργασία, ενώ ούτε υποψία αυτής υπήρχε μέσα στην ίδια την αίθουσα όπου εκφωνούσε την ομιλία του.
Και αυτό σημαίνει πως κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι πως «επανήλθε η λογική», όπως είπε ο Σαρκοζί στην κοινή συνέντευξή του με τον Ομπάμα, αναφερόμενος στην Ελλάδα και στην απόσυρση της ιδέας περί δημοψηφίσματος.
Υ.Γ.1. Ο κ. Παπανδρέου, στην ομιλία του, προκειμένου να μας πείσει πως οι εκλογές θα ήσαν καταστροφικές, είπε πως για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου χρειάζεται νηφαλιότητα και όχι η φρενίτιδα της προεκλογικής προσδοκίας.
Παραδέχθηκε, δηλαδή, πως όλα αυτά τα τραβάμε λόγω της φρενίτιδας της προεκλογικής προσδοκίας που δημιουργήθηκε από τον ίδιο το 2009.
Υ.Γ.2. Πολλοί ιατρικοί όροι κυκλοφορούν τελευταία…
Πηγή: Ελεύθερη Ζώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου