Οι δανεικοί δαρεικοί

Ο θάνατος του Μιλτιάδη. Γιά όποιον δε θυμάται,σε φυλακή,από ένα πολεμικό τραύμα.Μετά τον Μαραθώνα, πήρε στρατό και επιχείρησε μιά ατυχή εκστρατεία που θεωρήθηκε προσωπική,επειδή ηττήθηκε.

Δεν επαρκεί το υπόλοιπο του βίου μου γιά να εκμετρήσω όλες τις προτάσεις της αρχαίας και μεσαιωνικής γραμματείας, να ξεχωρίσω αυτές που αναφέρονται σε κλοπές, καταχρήσεις, υπεξαιρέσεις και παρόμοιες ενέργειες (που ενίοτε θεωρούνταν αδικήματα)να αναγράψω το ποσοστό τους μέσα στον λεκτικό πολτό, κι έπειτα να χωθώ στα ωραία νεότερα, σύγχρονα και πρόσφατα χρόνια, όπου θα αποδειχτεί επιτέλους περίτρανα

είτε ότι είμεθα ένας φλύαρος λαός που όποιον ξεχωρίζει του γαμάμε το ταμ τιριλί,
είτε ότι πράγματι μέγας μεταξύ μας θεωρείται ο επαγγελματίας αδικητής, ο έχων ατομικά συμφέροντα να εξυπηρετήσει, ο μάγκας και καραμπουζουκλής.

Επίσης, αν υπάρχει κάποια συνέχεια στον ελλαδισμό, πράγμα που χωράει πολλη συζήτηση (υπάρχει βλέπετε, στην θέση του ελληνισμού, ο πληρης και ακμαίος ελληναραδισμός) θα βρεθεί στην διαχρονική ομοφωνία του Γένους γιά την έννοια του κλέφτη και σε τι διαφέρει από τον κλεφταρά, τον αρχικλέφταρο, και (αργότερα) ινατί κολλάει δίπλα της ο αρματολός,και πώς γίνεται να πιστεύουμε άπαντες πως μιλάμε ουσιαστικά γιά έναν αμαρτωλό.

Ο Δημοσθένης δυναμώνει την φωνή του απαγγέλοντας μπροστά σε τρικυμισμένη θάλασσα.Οταν έγινε μέγας ρήτορας και πολιτικός,δέχτηκε ποσότητα δαρεικών,κατά τις καταγγελίες των αντιπάλων του.

Στο Γένος μας, όλες οι εκπληξεις θεωρούνται βέβαιες. Αν πάρεις όλους τους υπαλληλους, δημοσιους και ιδιωτικούς, που κατασκεύασαν μιά απασχολήσιμη ζωή, πωλητές σε υφασματάδικο, γραφείς σε τμήματα του δημοσίου και κλητήρες διαφόρων αφεντικών, συλλεξεις τον συνολικό μισθό τους, και τις δαπάνες σύνταξης, τις κάμεις ένα κεφάλαιο και πολλαπλασιάσεις το νούμερο αυτό με τον αριθμό των απασχολησίμων, θα έχεις ένα πεντακάθαρο αποτέλεσμα της σημερινής μας παροδικής κρίσης, που επαναλαμβάνεται θλιβερά σε κάθε νέα γενιά.

Οταν κυλάνε, μέσα σε γενικόν έπαινο, οι ζωές και τα ωράρια εκατομμυρίων ανθρώπων που έζησαν και πέθαναν χωρίς να συνεισφέρουν μήτε μιά καλη ιδέα στο κοινωνικό σύνολο (εξαιρείται η περιοδική αιμοδοσία που επιφέρει έκτακτη άδεια) και μιά τέτοια ζωή και ωράριο κοστίζει ένα εξαιρετικά υψηλό ποσό σε όλους, είναι καλύτερα να μη μιλάμε γιά Δημόσιο και κοινό καλό και μαλακίες, αλλα γιά αγέλες από ύαινες που θα τρέφονται από τα ψοφίμια και μετά καυχώνται στα υαινόπουλα γιά μιά ζωή γεμάτη ιδρώτα και αγώνες.

Πηγή: Πετεφρής