Του Πάνου Θεοδωρίδη
Το μούδιασμα του κόσμου μπροστά στο νέο στιλ διακυβέρνησης, αλλά και στα μέτρα που υπόσχονται (ή απειλούν) ότι θα πάρουν για την οικονομία, χρειάζεται μια εξήγηση. Δεν κατοικούμε σε μια χώρα που μας οδηγεί στην απάθεια. Εδώ, και για άκρως εξειδικευμένα ζητήματα, θα το κάνουμε το εξειδικευμένο σχολιάκι μας.
Ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε ότι μια επίθεση ενάντια σε κάποιον είναι κατευθυνόμενη, ποτέ δεν παίρνουμε το μέρος αυτουνού που δέχεται την επίθεση, τουλάχιστον αν δε χαρούμε για μεγάλο διάστημα τον εξευτελισμό του.Το αντίδωρο σε όλα αυτά είναι ότι δε διαθέτει κανένας μας σκληρό δίσκο μέσα στο κεφάλι του. Ξεχνάμε συνεχώς, συστηματικά και επίμονα. Επιπλέον, αν μεταξύ μας κάποιος έχει το χούι να θυμάται, τον θεωρούμε μούργο, κακότροπο και γρουσούζη.
Οχι, δεν είμαστε μαθημένοι σε μια κυβέρνηση που παραδέχεται λάθη. Μεταπολεμικώς, μόνον ένα «mea culpa» ακούστηκε από τον Ανδρέα, κι αυτό λίγοι το κατάλαβαν, επειδή δε σκαμπάζουμε λατινικά. Μάλλον το χάρηκαν, επειδή νόμισαν ότι ο Ανδρέας έλεγε «τα κόλπα μου».
Είθισται η κάθε κυβέρνηση διαχρονικώς να φέρεται ως αλάνθαστη, άντε σε καμιά δύσκολη στιγμή να μιλήσει για προβοκάτσια, προδότες και τέτοια. Είθισται, επίσης, κάθε αντιπολίτευση να έχει το «όχι» κάτω από το χαλινό της γλώσσας. Πρώτα θα το πει και μετά θα το μαζέψει, αν το μαζέψει. Οταν, λοιπόν, κάποιος υπουργεύων παίρνει πίσω ένα μέτρο, θεωρείται ερασιτέχνης που μετράει μέρες στην κυβέρνηση.
Στην οικονομία έχω τη θολή εντύπωση πως νομίζουμε ότι το χρέος, το έλλειμμα και οι περικοπές συμβαίνουν σε μια άλλη χώρα. Που μοιάζει ενδεχομένως με τη δική μας, αλλά σίγουρα δεν είναι. Μάλλον βλέπουμε εφιάλτη. Κι όταν ακόμη λένε ότι θα κόψουν επιδόματα και θα φορολογήσουν πόρτες και παράθυρα, ακόμη και οι παραδοσιακοί συνδικαλιστές υπόσχονται μια ξεγυρισμένη απεργία «τη δεκάτη Φεβρουαρίου». Δηλαδή, στις ελληνικές καλένδες. Οποτε, οι κρατούντες και οι νομίζοντες ότι κρατούν τραβάνε από φόβο τις κοτσίδες τους.
Ακόμη και οι δράσεις των πολιτών αφιερώνονται σε κάτι τελείως ξενερέ πρωτοβουλίες, όπως να καταργηθούν τα διόδια σε μερικές βεβαιότατα άδικες περιπτώσεις. Για την ιερή αγανάκτηση που έπρεπε να μας πιάσει επειδή δεν υπάρχει ξένος σχολιαστής που να μη μας κατηγορεί ότι μαγειρεύουμε νούμερα επί τριάντα χρόνια, επομένως οι διάφοροι κυβερνήτες μας πρέπει να δεχτούν μπόλικη κατακραυγή, δεν ακούω τίποτε.
Και μη μου λέτε ότι είμαστε όλοι συνένοχοι, γι' αυτό σιωπούμε, επειδή και για το καλαμπόκι πήγαν κάποιοι φυλακή και πάλι την ξέραμε όλοι την απατεωνία. Χρόνια πριν.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε ότι μια επίθεση ενάντια σε κάποιον είναι κατευθυνόμενη, ποτέ δεν παίρνουμε το μέρος αυτουνού που δέχεται την επίθεση, τουλάχιστον αν δε χαρούμε για μεγάλο διάστημα τον εξευτελισμό του.Το αντίδωρο σε όλα αυτά είναι ότι δε διαθέτει κανένας μας σκληρό δίσκο μέσα στο κεφάλι του. Ξεχνάμε συνεχώς, συστηματικά και επίμονα. Επιπλέον, αν μεταξύ μας κάποιος έχει το χούι να θυμάται, τον θεωρούμε μούργο, κακότροπο και γρουσούζη.
Οχι, δεν είμαστε μαθημένοι σε μια κυβέρνηση που παραδέχεται λάθη. Μεταπολεμικώς, μόνον ένα «mea culpa» ακούστηκε από τον Ανδρέα, κι αυτό λίγοι το κατάλαβαν, επειδή δε σκαμπάζουμε λατινικά. Μάλλον το χάρηκαν, επειδή νόμισαν ότι ο Ανδρέας έλεγε «τα κόλπα μου».
Είθισται η κάθε κυβέρνηση διαχρονικώς να φέρεται ως αλάνθαστη, άντε σε καμιά δύσκολη στιγμή να μιλήσει για προβοκάτσια, προδότες και τέτοια. Είθισται, επίσης, κάθε αντιπολίτευση να έχει το «όχι» κάτω από το χαλινό της γλώσσας. Πρώτα θα το πει και μετά θα το μαζέψει, αν το μαζέψει. Οταν, λοιπόν, κάποιος υπουργεύων παίρνει πίσω ένα μέτρο, θεωρείται ερασιτέχνης που μετράει μέρες στην κυβέρνηση.
Στην οικονομία έχω τη θολή εντύπωση πως νομίζουμε ότι το χρέος, το έλλειμμα και οι περικοπές συμβαίνουν σε μια άλλη χώρα. Που μοιάζει ενδεχομένως με τη δική μας, αλλά σίγουρα δεν είναι. Μάλλον βλέπουμε εφιάλτη. Κι όταν ακόμη λένε ότι θα κόψουν επιδόματα και θα φορολογήσουν πόρτες και παράθυρα, ακόμη και οι παραδοσιακοί συνδικαλιστές υπόσχονται μια ξεγυρισμένη απεργία «τη δεκάτη Φεβρουαρίου». Δηλαδή, στις ελληνικές καλένδες. Οποτε, οι κρατούντες και οι νομίζοντες ότι κρατούν τραβάνε από φόβο τις κοτσίδες τους.
Ακόμη και οι δράσεις των πολιτών αφιερώνονται σε κάτι τελείως ξενερέ πρωτοβουλίες, όπως να καταργηθούν τα διόδια σε μερικές βεβαιότατα άδικες περιπτώσεις. Για την ιερή αγανάκτηση που έπρεπε να μας πιάσει επειδή δεν υπάρχει ξένος σχολιαστής που να μη μας κατηγορεί ότι μαγειρεύουμε νούμερα επί τριάντα χρόνια, επομένως οι διάφοροι κυβερνήτες μας πρέπει να δεχτούν μπόλικη κατακραυγή, δεν ακούω τίποτε.
Και μη μου λέτε ότι είμαστε όλοι συνένοχοι, γι' αυτό σιωπούμε, επειδή και για το καλαμπόκι πήγαν κάποιοι φυλακή και πάλι την ξέραμε όλοι την απατεωνία. Χρόνια πριν.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου