Για τις πυρκαγιές στην Αττική

Παρακολουθώντας με πάθος θεατή Ολυμπιακών Αγώνων το διασυρμό που λέγεται «ούλα τα κανάλια αντάμα να βλέπωμεν την πυράν και να κάνωμεν αχ και βαχ», πρόσεξα ότι παρά την ομολογημένη μου δεινότητα στα τοπωνύμια, όπως πίστευα, ήμουν στην ουσία ένας βλάκας και μισός. Ηξερα όλα τα αρβανίτικα κάτω και γύρα της Πεντέλης, κάτι Ντράφια, κάτι Μυγδαλέζες, ήξερα τα κλασικά δημώδη, Αγιος Στέφανος, Μαραθών, αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει Καλλιτεχνούπολη, Πάντειος οικισμός και καμιά δεκαριά αποκυήματα οικοδομικών συνεταιρισμών, όπως δικαστικών υπαλλήλων και άλλων, που λέγονται Δροσιά, Ανθος της Αυγής, Αξέχαστες Αναμνήσεις, Πευκοοικόπεδα και τέτοια χαριτωμένα.

Οι αρμόδιοι έλεγαν «πρώτα εξασφαλίζομεν την Ζωήν, μετά την Περιουσίαν. Η φύσις μπορεί να περιμένει». Μόνον που η Περιουσία ήτο πασιφανώς κοινή περιουσία, εθνικές γαίες, δημόσια κτήματα που κάποιοι, είτε παλαιά μέλη της διοίκησης, ήτοι του γκουβέρνου, είτε απλώς καταφερτζήδες, απέκτησαν και έκτοτε παίζουν δίπλα στο Βύζαντα Μεγάρων και άλλους αρχαίους αποικιστές το ρόλο του Πανέλληνος.

Σας πληροφορώ, σαΐνια του γκουβέρνου, ότι στον ελλαδικό χώρο έχουν ριζώσει μόνο μετά τον 9ον ή 10ον αιώνα καμιά δεκαπέντε χιλιάδες χωριά. Και ίσαμε πέντε χιλιάδες μαχαλάδες, ήτοι οικισμοί που δεν προβιβάστηκαν ποτέ σε χωριό ή κώμη. Και αυτά τα χωριά είχαν και έχουν βρυσούλες, πλατανάκια, δεντράκια, ραχούλες, είναι μέσα σε δάση, είναι σε ερημιές, είναι παντού. Κι όμως, λιγότερα από το 1% του συνόλου αναφέρεται ότι υπέστη κάποια πυρκαγιά από το διπλανό δάσος! Διότι οι πρόγονοί μας είχανε νιονιό και όχι γατοτροφή στο κεφάλι τους. Κανένας λογικός άνθρωπος δε χαίρεται χτίζοντας οικισμό μέσα σε πεύκα και πευκοβελόνες. Ακόμη και μεσοπολεμικώς, οι σοφοί πρόσφυγες, μέσα στη φτώχεια τους, όταν έφτιαχναν ένα αλσύλλιο με πεύκα το φύτευαν έξω από τα σπίτια, σε κανένα λοφάκι για τη βόλτα.

Αυτός που χτίζει μέσα σε πεύκα και έλατα και δεν είναι ψυχασθενής είναι απλώς ένας δεινός παράνομος. Κατέχει δημόσια γη. Και να αφήσει το δασαρχείο τις ευαισθησίες της ευθύνης των καθαρισμών. Το δασαρχείο το χρειαζόμαστε σε ένα πράγμα: να είναι βράχος έναντι διεκδικήσεων. Να κάνει μηνύσεις ακόμη και εναντίον νομοθετών. Να θυμώνει πραγματικά όταν η ΔΕΗ δίνει ρεύμα με αστείες δικαιολογίες. Οι δημόσιες γαίες δεν είναι μήτε για δωρεές σε εκκλησίες και ιδρύματα μήτε για κωμικές υφαρπαγές.

Ναι, το άρθρο μου είναι οριακά εχθρικό. Οχι για τους δήθεν «υποκριτές», αλλα για το μαύρο μας το χάλι που δε σηκώνει γιατρειά.

Από την στήλη του Αγγελιοφόρου Καναβάτσο του Πάνου Θεοδωρίδη