Εντυπώσεις από ένα ταξίδι

Αλλο ένα εικοσιτετράωρο στην «πόλη του δειλινού» χάρη στην Εγνατία που διαλύει το χρόνο. Βέβαια, η πτωχομάνα μού εχάρισε μια καραμπινάτη ίωση και τώρα που σας γράφω είμαι μάλλον ζαλισμένος από τον πυρετό, αλλά καλύτερα: αν ήμουν στα καλά μου, μπορεί να σκεφτόμουνα «κάτσε μην πληγώσουμε αυτόν, μη φαρμακώσουμε τον άλλον». Ενώ, τώρα, ο χαπακωμένος άνθρωπος αμαρτίαν ουκ έχει.

Βρήκα διαφορές στην πόλη. Μερικές εντυπωσιακές, αφού Κυριακοδεύτερο δεν υπήρχαν και πολλοί μπαγιάτηδες Σαλονικιοί -όλοι παραθέριζαν, άσε που μπορεί να πέθαναν και καμιά δεκαριά γνωστοί μου. Με λίγο κόσμο, η Σαλονίκη είναι άπαιχτη. Βέβαια, η τσιμεντοεκκλησιά αμετακίνητη στη λεωφόρο προς Περαία και εμείς δεν έχουμε δυστυχώς κανέναν πειστικό Γαβρά στις τάξεις μας. Με εξαίρεση την Αριστοτέλους που κινδυνεύει πλέον σοβαρά να γίνει χωριό για στρουμφάκια, η ανατολή και η δύση της πόλης είχαν επιτέλους βιώσιμους δρόμους και οι μετακινήσεις δεν ήταν το χάλι προ τριετίας. Δούλευαν και οι χώροι στάθμευσης. Βέβαια, δέκα ευρώ για μιάμιση ώρα μάλλον θα ήταν φτηνότερο να παρκάρω μέσα στο Λευκό Πύργο.

Με την ευκαιρία, καθώς καμάκωνα τις εφημερίδες, σε μία έγκριτη είχε δυο εκτενή άρθρα για το μέλλον της πόλης. Εναν ύμνο ενός γνωστού αρχιτέκτονα για το έργο του Λευκού Πύργου. Εκεί ήταν δικό μου το λάθος, λάθος γέροντα και άκεφου, αφού ο άνθρωπος χαρακτηρίζει την αρχιτέκτονα «ποιήτρια» και θεωρεί τα φοβερά αντιαρματικά εμπόδια που χωρίζουν τον Πύργο από το Βασιλικό πραγματικά «στωικής δημοκρατίας» αρχιτεκτονήματα.

Επίσης, την υποστήριξη της άποψης (ενώ υπάρχουν πέντε, έξι) για να κατέβει το ΑΠΘ στη ΔΕΘ και η ΔΕΘ να πάει αεροδρόμιο. Μήπως, ορέ παίδες, να φτιάχναμε έξτρα πανεπιστήμια στα στρατόπεδα; Οχι, αυτά θα θέλουμε για άλλα ιδρύματα και να κλαίμε που δεν έγιναν πάρκα. Από όλους τους θεσμούς της πόλης το ΑΠΘ ήταν το πιο αχάριστο ως προς τη Σαλονίκη, τιγκάροντας το οικόπεδό του «υπέρ των αναγκών».

Δραματικό παραμένει το απολειφάδι «μοντερνισμού» μπροστά και πίσω από τα μεγάλα μας μουσεία. Η Σόφια, για παράδειγμα, ήταν γεμάτη κάτι γλυπτικές σταλινάδες. Η Σαλονίκη έχει μοντέρνα τέχνη, αλλά ειδικού ρεαλισμού. Και τα κτίσματα που την πλαισιώνουν αλληλοκαταστρέφονται. Μόλις προχτές πρόσεξα πόσο πανάσχημος είναι ο συνδυασμός της καφετιάς λιθοδομής στη βάση του βυζαντινού μουσείου, με το μελανί - κόκκινο των τοίχων του. Ενώ το μουσείο δικαίως επαινείται.

Δεν έχω να γράψω άλλα. Πρώτες εντυπώσεις είναι και πάλι βλέπω να μας έρχονται καπελωμένες όλες οι ιδέες για το μέλλον των Σαλονικιών...

Από την στήλη του Αγγελιοφόρου Καναβάτσο, του Πάνου Θεοδωρίδη