Η λαϊκή κατοικία στην Αρχαία Ελλάδα

Οι περισσότερες κατοικίες στην αρχαία Ελλάδα είχαν και ένα προαύλιο το οποίο αποτελούσε το κέντρο των δραστηριοτήτων. Επίσης τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν ασφαλή σε αυτό τον χώρο. Οι αρχαίες κατοικίες διαιρούνταν σε χώρους για τις γυναίκες και τους άνδρες. Ο ανδρώνας* ήταν ένα δωμάτιο για τους άνδρες στο οποίο ψυχαγωγούνταν οι άνδρες καλεσμένοι. Αυτό το δωμάτιο είχε ξεχωριστή είσοδο στο δρόμο για να μη χρειάζεται οι άνδρες καλεσμένοι να συναντιούνται με κάποια από τις γυναίκες του σπιτιού.

Τα σπίτια ήταν κατασκευασμένα από πλίνθους οι οποίοι είχαν ξεραθεί προηγουμένως στον ήλιο, οι οποίοι τοποθετούνταν ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτό το υλικό δεν ήταν πολύ αξιόπιστο και συχνά θρυμματιζόταν. Οι διαρρήκτες εκείνη την εποχή έπρεπε να τρυπήσουν τους πλίνθινους τοίχους για να μπούνε μέσα στο σπίτι. Οι στέγες ήταν κατασκευασμένες από αλληλοεπικαλυπτόμενα πήλινα κεραμίδια. Το δάπεδο του ανδρώνα ήταν συνήθως πλακόστρωτα ή ψηφιδωτά με παραστάσεις (μωσαϊκά), αλλά τα δάπεδα των υπόλοιπων δωματίων ήταν χωμάτινα.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν λίγα έπιπλα μέσα στα σπίτια τους. Τα δωμάτια τότε ήταν σχεδόν άδεια συγκρινόμενα με τα σημερινά πρότυπα. Υπήρχαν ξύλινα καθίσματα, πολυθρόνες και σκαμνάκια τα οποία ήταν πολύ διαδεδομένα.

Το φαγητό μαγειρεύονταν σε εξωτερικό χώρο κατά το μεγαλύτερο χρόνο του έτους. Όταν ο καιρός δεν το επέτρεπε χρησιμοποιούσαν μια πυροστιά στο χώρο του μαγειρείου. Τα μαγειρεία κατασκευάζονταν με μια οπή στην οροφή προκειμένου να βγαίνει ο καπνός από τη φωτιά. Οι κατοικίες είχαν επίσης ένα ή δύο προσωπικά δωμάτια.

Κεφαλή του σπιτιού ήταν ο πατέρας ή ο σύζυγος. Ήταν καθήκον της γυναίκας να πραγματοποιήσει τις καθημερινές δουλειές και να μεγαλώσει τα παιδιά. Συνήθως οι μεγάλες οικογένειες συμπεριελάμβαναν τους γονείς και τα παιδιά, τους παππούδες, τις ανύπαντρες γυναίκες τους συγγενείς τους και τους σκλάβους, κάτω από την ίδια στέγη.


*Δωμάτιο συμποσίου των ανδρών στο αρχαίο ελληνικό σπίτι. Χαρακτηριστικό του η υπερυψωμένη βάση για τις κλίνες (ανάκλιντρα) των συμποσιαστών στις τέσσερις πλευρές του και η ύπαρξη μωσαϊκού δαπέδου στο τετράπλευρο που απομένει ελεύθερο στο μέσον.