Κάθε Ιούνιο, προς τα τέλη του μήνα, ένα περίεργο, εξωπραγματικό γεγονός συμβαίνει στον κάμπο του Κιλκίς. Ένα απόγευμα, όταν ο ήλιος κουρασμένος αρχίζει και παίρνει την κατηφοριά του, όποιος βρίσκεται στον κάμπο και κοιτάξει προς τον νότιο ουρανό, θα δεί να σχηματίζονται αργά και σταθερά τέσσερις Μορφές. Δυσδιάκριτες στην αρχή, εμφανέστερες λίγο αργότερα, πάντως πρίν βασιλέψει για τα καλά ο ήλιος.
Είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας, με χαραγμένα τα χαρακτηριστικά του από τα χρόνια, μια ηλικιωμένη γυναίκα, σκαμμένη και αυτή από τον χρόνο, τυλιγμένη σφιχτά μ΄ένα μαύρο μαντήλι, μια νεαρότερη γυναίκα με ξέμπλεκα μαλλιά, και δύο μικρά παιδιά, ένα αγόρι κοντά κουρεμένο, και ένα κοριτσάκι μελαχροινό, με μαλλιά μέχρι τους ώμους.
Τα τέσσερα αυτά πρόσωπα κοιτάνε επίμονα – σαν να ζητάνε κάτι – προς τα σταροχώραφα του Κιλκίς. Δεν μιλάνε, τα στόματα τους είναι σφραγιστά. Μόνο κοιτάνε. Όταν χάνεται ο ήλιος, χάνονται και οι Μορφές.
Την δεύτερη μέρα, οι Μορφές φαίνονται ολοκάθαρα από το πρωί, και δεν ξεθωρίζουν ούτε καν τις ώρες που ό ήλιος βάζει όλη του την δύναμη για να πυρώσει την γή.
Από τ΄απόγευμα όμως, όταν ο ήλιος ξαναπαίρνει την κατηφοριά του, τότε τις αέρινες αυτές Μορφές, ακούγεται να τις συνοδεύει και ένας ήχος. Τι είναι ; Είναι θρήνος, τραγούδι, ξόδι, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει καθαρά. Πάντως είναι και αυτός ο ήχος κάτι αλλόκοτο, όπως αλλόκοτο είναι να το βλέπεις Μορφές στον ουρανό.
Σαν παίρνει το σούρουπο, οι Μορφές παίρνουν κίνηση, χείλη του κουνιούνται τα μάτια τους δακρύζουν και ο αλλόκοτος ήχος γίνεται η φωνή τους, και παραδόξως ακούγονται να μιλάνε – σε ποιους άραγε – και η φωνή τους αγκαλιάζει όλον τον κάμπο και τρυπώνει στο παραμικρό νεροφάγωμα και νερολακιά
- Στείλαμε τα παιδιά μας, τους άνδρες μας, τους πατεράδες μας, για σένα Μακεδονία. Τους κράτησες εδώ, στα χώματα σου. Κλαίμε και πονάμε από μέσα μας. Δεν το δείχνουμε, γιατί είμαστε από την Λακωνία, τον Μωριά, την Κρήτη, την Ρούμελη και την Κύπρο. Και ό,τι είναι αυτά τα μέρη για μας, είσαι και συ Μακεδονία.
Μετά, οι Μορφές ξαναμένουν ακίνητες, ο αλλόκοτος ήχος χάνεται, η νύχτα απλώνεται, και οι Νεκροί, σηκώνονται και ανεβαίνουν αργά ν΄ανταμώσουν τις Μορφές.
Την τρίτη ημέρα το πρωί, σαν αύριο 21 Ιουνίου, οι Μορφές με πιο επίμονο και σκληρό βλέμμα είναι από το χάραμα είναι στον ουρανό, και περιμένουν…
Από μακρυά αρχίζει και φαίνεται ένα πλήθος. Κοντεύει, και φαίνεται μια κοπέλλα - είναι η ίδια η Μακεδονία - σαν βασίλισσα, να προηγείται μιας παράξενης στρατιάς ανδρών που κάποιοι απ΄αυτούς βαδίζουν τιμητικά δεξιά και αριστερά της, και οι υπόλοιποι σε φάλαγγα κατ΄ άνδρα την ακολουθούν. Οι άνδρες είναι ντυμένοι με στρατιωτικές στολές, και όλοι, μα όλοι είναι ματωμένοι, ενώ μερικοί είναι αποκρουστικοί. Σ άλλον λείπει ένα πόδι, σ΄αλλον τα δυό χέρια, αλλουνού το στήθος είναι ορθάνοιχτο…….
Η πομπή μαζεύεται στο Μνημείο των Νεκρών, το δικό τους Μνημείο, με τις Μορφές να στέκονται από πάνω, αόρατοι όλοι τους από τα πλήθη των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν και αυτοί γύρω από το μνημείο των Νεκρών. Ηρώο το λένε.
΄Ολοι μαζί, θα δοξάσουν και θα στεφανώσουν τους Νεκρούς.
Η δοξολογία τελείωσε, τα θυμιάματα σκόρπισαν τις ευωδίες τους στον πρωινό αέρα, το Μνημείο γέμισε δάφνες δοξαστικές. Τα πλήθη των ανθρώπων έφυγαν.
Στο Μνημείο μείναν οι Μορφές, οι Νεκροί και η Μακεδονία.
Κοιτάχτηκαν βουβά, σιωπηλά, χωρίς δάκρυα, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και χωρίστηκαν. Η πομπή ξαναγύρισε προς τα πίσω, με την Μακεδονία πρώτη-πρώτη, την τιμητική συνοδεία δεξιά κι΄αριστερά, και τους υπόλοιπους Νεκρούς σε φάλαγγα κατ΄ άνδρα.
Οι Μορφές, με γαληνεμένο μάτι ξεπροβόδισαν τους Νεκρούς τους, και με αναπαυμένες τις ψυχές τους, για το ότι δεν ξεχάστηκαν τα παιδιά τους, οι άνδρες τους και οι πατεράδες τους, αρχισαν σιγά-σιγά να διαλύονται στον ουρανό, για να ξανάρθουν πάλι, μετά από ένα χρόνο.
Να ηχήσουν οι μακεδονικοί ζουρνάδες και να χτυπήσουν τα νταούλια. Να στηθούν χοροί παντού, σε πόλεις και χωριά, για τους Νεκρούς του Κιλκίς-Λαχανά
Πηγή: cummulus4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου