Πυρά Μ. Μαίλη κατά Αντ. Σκυλλάκου και Β. Καλαματιανού για την κριτική που άσκησαν στον προσυνεδριακό διάλογο
Σταυρόπουλος Λάμπρος
Κλιμακώνει ο Περισσός την επίθεσή του κατά των διαφωνούντων, οι οποίοι αμφισβητούν την «σκληρή γραμμή» της ηγετικής ομάδας υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα κατηγορώντας την ότι επιλέγει θέσεις «σεχταριστικές» και αλλάζει, μέσω των προωθούμενων αλλαγών στο πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ, την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του. Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι εκτιμήσεις που λένε ότι προετοιμάζεται το έδαφος για εκκαθαρίσεις.
Ο κ. Μ. Μαίλης με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» υπό τον τίτλο «Άρθρα – καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…», επιτίθεται κατά του πρώην βουλευτή του κόμματος κ. Αντ. Σκυλλάκου και του πρώην στελέχους κ. Β. Καλαματιανού (έχουν καρατομηθεί και οι δυο από μέλη της Κεντρικής Επιτροπής σε προηγούμενα συνέδρια),
για τα άρθρα που έγραψαν στον προσυνεδριακό διάλογο ασκώντας σκληρή κριτική στις επιλογές της ηγεσίας, στην οποία καταλογίζουν και την ευθύνη για την εκλογική ήττα του περασμένου Ιουνίου.
«Η κατηγορία προς το ΚΚΕ ότι ακολουθεί σεχταριστική πολιτική, από τη μία είναι για γέλια, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει ότι ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης», επισημαίνει ο κ. Μαίλης στο κείμενό του απαντώντας συνολικά σε όσους διαφωνούν κατηγορώντας την ηγεσία ότι εγκατέλειψε την πολιτική των συμμαχιών που είχε διακηρύξει το ΚΚΕ από το 15ο Συνέδριο του 1996 και ότι στην θέση της προβάλλει τον στόχο της δημιουργίας «λαϊκής συμμαχίας» για την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας».
«Η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έκανε λόγο το Αντιϊμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και την οποία το 15ο Συνέδριο εκτιμούσε ως το κύριο, είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη που περιέχεται και στη Λαϊκή Συμμαχία», απαντά στους επικριτές ο κ. Μαίλης, τους οποίους δεν διστάζει να κατηγορήσει ότι «το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία».
«Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι' αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η ΄΄μεταβατική κυβέρνηση΄΄ και θα την στηρίζει», επισημαίνει.
Επίσης, αναφέρει ότι «το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο». Μάλιστα «στοχοποιώντας» τους κκ. Σκυλλάκο και Καλαματιανό, σημειώνει:
«Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο ΄΄δεν πρωτοτυπεί΄΄ σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: ΄΄Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο΄΄ («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!». Και συνεχίζει: «Άλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων».
Αλλά και για τον κ. Καλαματιανό γράφει: «Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013)».
Και διαπιστώνει: «Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των ΄΄μεταβατικών κυβερνήσεων΄΄ ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας».
Μάλιστα επικαλούμενος το παράδειγμα Αλιέντε στην Χιλή στρέφεται κατά του κ. Σκυλλάκου υποστηρίζοντας: «Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στον «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;)». (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7362261&publDate=29/3/2013)
Αντ. Σκυλλάκος: «Σοβαρό κενό τακτικής»
Στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε περίπου πριν ένα μήνα ο κ. Σκυλλάκος έκανε λόγο για «σοβαρό κενό τακτικής» στην πολιτική του ΚΚΕ και αναφερθείς στην πολιτική συμμαχιών που ακολουθείται έγραφε: «Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη. Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του. Με τη Λαϊκή Συμμαχία δε θα γίνει δυνατό να συγκεντρωθούν μαζικά άλλες δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα». Και τόνιζε: «Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;». (http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7319879)
Β. Καλαματιανός: «Χρειάζεται επανεκτίμηση της κατάστασης»
Από την πλευρά του το πρώην μέλος του ΠΓ και της ΚΕ κ. Καλαματιανός είχε ασκήσει κριτική στις επεξεργασίες της ηγεσίας εκτιμώντας ότι χρειάζεται «επανεκτίμηση της κατάστασης, να συνειδητοποιηθεί ότι δε βρισκόμαστε στο 1917». «Η Ελλάδα δεν είναι Ρωσία των 150 εκατ. κατοίκων και της τεράστιας έκτασης. Χρειάζεται όχι αντιγραφή αλλά δημιουργική αφομοίωση της πείρας του παγκόσμιου κινήματος. Ο Λένιν άλλαζε κατ' επανάληψη τακτικές χωρίς να χάνει το στόχο, ακολουθούσε πολιτική συσπείρωσης στο κόμμα. Δέχτηκε τον Τρότσκι στο μπολσεβίκικο κόμμα, αξιοποιούσε τους διαφωνούντες, επεδίωκε συνεργασίες με μικροαστικά κόμματα και στο μαζικό κίνημα και σε πολιτικό επίπεδο. Αξιοποιούσε τις εκλογές από το 1905 μέχρι και το Σεπτέμβρη του 1917. Αν μετά την επανάσταση στην κυβέρνηση και την πολιτική ζωή της Ρωσίας ήταν μόνο οι μπολσεβίκοι δεν ήταν επιδίωξη του Λένιν, διαμορφώθηκε από τη στάση των αριστερών εσέρων, των μενσεβίκων και άλλων ομάδων», έγραφε και ζητούσε την «επανατοποθέτησης της πολιτικής του κόμματος».
(http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7311103)
Πηγή: Το Βήμα
Σταυρόπουλος Λάμπρος
Κλιμακώνει ο Περισσός την επίθεσή του κατά των διαφωνούντων, οι οποίοι αμφισβητούν την «σκληρή γραμμή» της ηγετικής ομάδας υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα κατηγορώντας την ότι επιλέγει θέσεις «σεχταριστικές» και αλλάζει, μέσω των προωθούμενων αλλαγών στο πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ, την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του. Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι εκτιμήσεις που λένε ότι προετοιμάζεται το έδαφος για εκκαθαρίσεις.
Ο κ. Μ. Μαίλης με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» υπό τον τίτλο «Άρθρα – καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…», επιτίθεται κατά του πρώην βουλευτή του κόμματος κ. Αντ. Σκυλλάκου και του πρώην στελέχους κ. Β. Καλαματιανού (έχουν καρατομηθεί και οι δυο από μέλη της Κεντρικής Επιτροπής σε προηγούμενα συνέδρια),
για τα άρθρα που έγραψαν στον προσυνεδριακό διάλογο ασκώντας σκληρή κριτική στις επιλογές της ηγεσίας, στην οποία καταλογίζουν και την ευθύνη για την εκλογική ήττα του περασμένου Ιουνίου.
«Η κατηγορία προς το ΚΚΕ ότι ακολουθεί σεχταριστική πολιτική, από τη μία είναι για γέλια, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει ότι ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης», επισημαίνει ο κ. Μαίλης στο κείμενό του απαντώντας συνολικά σε όσους διαφωνούν κατηγορώντας την ηγεσία ότι εγκατέλειψε την πολιτική των συμμαχιών που είχε διακηρύξει το ΚΚΕ από το 15ο Συνέδριο του 1996 και ότι στην θέση της προβάλλει τον στόχο της δημιουργίας «λαϊκής συμμαχίας» για την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας».
«Η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έκανε λόγο το Αντιϊμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και την οποία το 15ο Συνέδριο εκτιμούσε ως το κύριο, είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη που περιέχεται και στη Λαϊκή Συμμαχία», απαντά στους επικριτές ο κ. Μαίλης, τους οποίους δεν διστάζει να κατηγορήσει ότι «το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία».
«Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι' αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η ΄΄μεταβατική κυβέρνηση΄΄ και θα την στηρίζει», επισημαίνει.
Επίσης, αναφέρει ότι «το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο». Μάλιστα «στοχοποιώντας» τους κκ. Σκυλλάκο και Καλαματιανό, σημειώνει:
«Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο ΄΄δεν πρωτοτυπεί΄΄ σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: ΄΄Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο΄΄ («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!». Και συνεχίζει: «Άλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων».
Αλλά και για τον κ. Καλαματιανό γράφει: «Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013)».
Και διαπιστώνει: «Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των ΄΄μεταβατικών κυβερνήσεων΄΄ ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας».
Μάλιστα επικαλούμενος το παράδειγμα Αλιέντε στην Χιλή στρέφεται κατά του κ. Σκυλλάκου υποστηρίζοντας: «Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στον «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;)». (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7362261&publDate=29/3/2013)
Αντ. Σκυλλάκος: «Σοβαρό κενό τακτικής»
Στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε περίπου πριν ένα μήνα ο κ. Σκυλλάκος έκανε λόγο για «σοβαρό κενό τακτικής» στην πολιτική του ΚΚΕ και αναφερθείς στην πολιτική συμμαχιών που ακολουθείται έγραφε: «Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη. Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του. Με τη Λαϊκή Συμμαχία δε θα γίνει δυνατό να συγκεντρωθούν μαζικά άλλες δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα». Και τόνιζε: «Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;». (http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7319879)
Β. Καλαματιανός: «Χρειάζεται επανεκτίμηση της κατάστασης»
Από την πλευρά του το πρώην μέλος του ΠΓ και της ΚΕ κ. Καλαματιανός είχε ασκήσει κριτική στις επεξεργασίες της ηγεσίας εκτιμώντας ότι χρειάζεται «επανεκτίμηση της κατάστασης, να συνειδητοποιηθεί ότι δε βρισκόμαστε στο 1917». «Η Ελλάδα δεν είναι Ρωσία των 150 εκατ. κατοίκων και της τεράστιας έκτασης. Χρειάζεται όχι αντιγραφή αλλά δημιουργική αφομοίωση της πείρας του παγκόσμιου κινήματος. Ο Λένιν άλλαζε κατ' επανάληψη τακτικές χωρίς να χάνει το στόχο, ακολουθούσε πολιτική συσπείρωσης στο κόμμα. Δέχτηκε τον Τρότσκι στο μπολσεβίκικο κόμμα, αξιοποιούσε τους διαφωνούντες, επεδίωκε συνεργασίες με μικροαστικά κόμματα και στο μαζικό κίνημα και σε πολιτικό επίπεδο. Αξιοποιούσε τις εκλογές από το 1905 μέχρι και το Σεπτέμβρη του 1917. Αν μετά την επανάσταση στην κυβέρνηση και την πολιτική ζωή της Ρωσίας ήταν μόνο οι μπολσεβίκοι δεν ήταν επιδίωξη του Λένιν, διαμορφώθηκε από τη στάση των αριστερών εσέρων, των μενσεβίκων και άλλων ομάδων», έγραφε και ζητούσε την «επανατοποθέτησης της πολιτικής του κόμματος».
(http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7311103)
Πηγή: Το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου