Ο Δρόμος δεν είχε τελικά τη δική του ιστορία, έχει πολλές και μάλλον όχι δικές του.
Εδώ και αρκετές ημέρες, με αφορμή την αποκάλυψη του Μαρμαρόστρωτου Δρόμου στο Σταθμό Βενιζέλου, όλοι όσοι εμπλεκόμαστε αμέσως ή εμμέσως με τις εργασίες κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός θέατρου του παραλόγου, όπου Σωματεία, Σύλλογοι, Θεσμικοί και μη φορείς της πόλης διαγκωνίζονται για το ποιος αγαπάει περισσότερο ή όχι την πολιτιστική μας κληρονομιά, ποιος «εμποδίζει» την ανάπτυξη και τελικά ποιος θέλει ή δεν θέλει να γίνει το έργο.
Παράλληλα, διατυπώνονται προτάσεις οι οποίες τελικά, δεν γνωρίζουμε ούτε το επίπεδο, ούτε το κόστος υλοποίησης τους. Πουθενά όμως δεν βρίσκουμε σε όλες αυτές τις σκέψεις και τις προτάσεις, έστω μία αναφορά, όχι μόνο για τις συνέπειες αυτών των προτάσεων σε επίπεδο μετώπου εργασίας, των περίπου 400 ατόμων
Εδώ και αρκετές ημέρες, με αφορμή την αποκάλυψη του Μαρμαρόστρωτου Δρόμου στο Σταθμό Βενιζέλου, όλοι όσοι εμπλεκόμαστε αμέσως ή εμμέσως με τις εργασίες κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός θέατρου του παραλόγου, όπου Σωματεία, Σύλλογοι, Θεσμικοί και μη φορείς της πόλης διαγκωνίζονται για το ποιος αγαπάει περισσότερο ή όχι την πολιτιστική μας κληρονομιά, ποιος «εμποδίζει» την ανάπτυξη και τελικά ποιος θέλει ή δεν θέλει να γίνει το έργο.
Παράλληλα, διατυπώνονται προτάσεις οι οποίες τελικά, δεν γνωρίζουμε ούτε το επίπεδο, ούτε το κόστος υλοποίησης τους. Πουθενά όμως δεν βρίσκουμε σε όλες αυτές τις σκέψεις και τις προτάσεις, έστω μία αναφορά, όχι μόνο για τις συνέπειες αυτών των προτάσεων σε επίπεδο μετώπου εργασίας, των περίπου 400 ατόμων