ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Επειδή θέλω να δείξω πως η Θεσσαλονίκη ήταν πρόσφατα μια έρημος, έψαξα για καμιά καλή φωτογραφία ερήμου, έχοντας να επιλέξω μεταξύ Σαχάρας, Βενεζουέλας και άλλων όμορφων ασκητικών τοπίων. Ωστε να εικονογραφήσω τις λέξεις μου πειστικά, κυρίως για τους αναγνώστες που δεν ήταν στη Σαλονίκη το Σαββατοκύριακο. Πάει αυτό. Μετά, σκέφτηκα συνειρμούς. Ξέρετε, η τέχνη του συγγραφέα βρίσκεται αρκετές φορές στην ικανότητα να λες «έρημος» και περνάει από το μυαλό του αναγνώστη η Λιβύη, καμήλες βακτριανές και δρομάδες, το τραγούδι του καμηλιέρη, τέτοια.
Αυτή η αναγωγή σημαίνει πως όλοι οι ορισμοί της πόλης, τα σύμβολά της, οι ηγέτες της και ο πληθυσμός της πρέπει να θυμίζουν το κύριο αντικείμενο της μεταφοράς: αμμώδεις θίνες αντί τον Πύργο το Λευκό, φελάχους και καμήλες αντί πληθυσμού και οχημάτων, και βέβαια καμηλιέρηδες όχι μόνον οι οδηγοί και οι τμηματάρχες, αλλά και μεγάλος καμηλιέρης ο ανώτατος άρχων της, όπως ο δήμαρχος.