ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Σε μερικούς παροικούντες τη γειτονιά μου είναι γνωστό το κόμμα που συμπαθώ, ενώ σε ακόμη λιγότερους είναι γνωστό πως αυτό το κόμμα δεν εκπροσωπήθηκε ποτέ στην ελληνική Βουλή. Ωστόσο, έχω τη χαρά και την τιμή να θεωρώ φίλους σεβαστούς και τιμημένους λιγότερους από δέκα πολιτικούς από διάφορα κόμματα και σε διαφορετικούς βαθμούς συμπολίτευσης ή αντιπολίτευσης. Τις τελευταίες μέρες, το ΠΑΣΟΚ έπαθε μιας μορφής ειλεό, «έσφιξαν» οι χαλαροί οπαδοί και περιμένουν κυρίως ένα πράγμα: αν θα τα καταφέρει ο Βενιζέλος σε αυτό το πολιτικό παίγνιο όπου οικειοθελώς εφόρμησε.
Σε μερικούς μήνες κλείνει μια τετραετία από εκείνην την αναμέτρηση μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου, που ανέδειξε σε μια εκλογική εσωκομματική αναμέτρηση νικητή για την ηγεσία το σημερινό πρωθυπουργό. Ενδιαμέσως, δοκιμάστηκαν όλοι νομίζω σε διάφορες επιχειρήσεις και επιχειρήματα εξουσίας, ίσως με εξαίρεση τον Μίμη Ανδρουλάκη.
Αλλος δοκίμασε και πέτυχε, εκεί που τον είχαν για πέταμα, άλλος δοκίμασε και ξαναδοκίμασε και ξαναδοκίμασε και αποτυγχάνει με ενθουσιασμό, αλλά έχει το κοκαλάκι της πρωθυπουργικής νυχτερίδας. Οι περισσότεροι ελαφρύνονται ή βαρύνονται από την έντονη εποχικότητα του νεοελληνικού πολιτικού επαγγέλματος.
Το ΠΑΣΟΚ παραλίγο να προσφερθεί σε έναν ιδιοκτήτη ενός μικρού κόμματος που έχει ψηφιστεί ως αρχηγός ενός αισθητά μεγαλύτερου, αλλά η κατάσταση είναι κάπως μπερδεμένη. Σε κάθε περίπτωση, αν ο Βενιζέλος δεν απαντούσε θετικά (ή δεν προκαλούσε, αδιάφορο το «έλα να παίξεις ρόλο») σήμερα, ο αχανής και εθελοτυφλών χώρος της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» (αυτό θεωρήστε το σάτιρα από το «Μεγάλο ανθρωπάκι» μιας ονομαστής χολιγουντιανής ταινίας), θα τσακωνόταν για το ποιος θα αναλάβει να διδάξει στον ελληνικό λαό το αλφαβητάρι της χρεοκοπίας. Δεν έχω ιδέα αν θα πετύχει στο νέο του πόστο και, βέβαια, μου επιτρέπεται να του ευχηθώ κάθε επιτυχία. Ωστόσο, μερικές μεμψιμοιρίες από ολότελα ανάγωγες στελεχάρες μου τη βιδώνουν, επειδή, σε αντίθεση με άλλους και άλλους, δεν ξεχνάω μήτε λέξη μήτε γραμμάριο και μήτε ρούπι από εκείνο το ταραγμένο φθινόπωρο του 2007, όταν η χώρα πήγε και ήρθε σε πλήρη αναστάτωση για να συντελέσει στην εξέλιξη των ειδών μια σειρά από συγκυρίες.
Ο κατάλογος των κυβερνητικών στελεχών που αντιπαθώ χωρίς να μου φταίνε οι άνθρωποι σε τίποτε, από το 1955, που πρωτάρχισα να μαθαίνω τα ονόματά τους, είναι υπερβολικά μακρύς και άδικος. Αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα έλεγα κουβέντα για τα αγγλικά του Βενιζέλου ή για το «κοιτάχτε τον, μα κοιτάχτε τον με τι βουλιμία κοιτάζει προς την Εξουσία!». Για μένα, αυτά δεν είναι απλώς κακιούλες εν αναμονή.
Είναι περισσότερο δοκιμές και ασκήσεις σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ο Βενιζέλος πετύχει στη δουλειά που ασκεί. Οχι αν αποτύχει -κανένας δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις σε κανέναν που απέτυχε. Αλλά είναι σαν να ακούω τις σοβαροφανείς απόπειρες «επανεκτίμησης», τη διαβεβαίωση της «έμπειρης πιάτσας» ότι «είναι ένας αστός πολιτικός με φοβερές εσωτερικές σχέσεις» και ένας τύπος, εντέλει, του οποίου η επιτυχία ήταν «παντιοτρόπως εξασφαλισμένη» διότι αυτά τα ρυθμίζει η Κυρία Διαπλοκή, μία κυρία κάτσε καλά.
Και μη μου λέτε πως φαντασιώνομαι καταστάσεις…
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Σε μερικούς παροικούντες τη γειτονιά μου είναι γνωστό το κόμμα που συμπαθώ, ενώ σε ακόμη λιγότερους είναι γνωστό πως αυτό το κόμμα δεν εκπροσωπήθηκε ποτέ στην ελληνική Βουλή. Ωστόσο, έχω τη χαρά και την τιμή να θεωρώ φίλους σεβαστούς και τιμημένους λιγότερους από δέκα πολιτικούς από διάφορα κόμματα και σε διαφορετικούς βαθμούς συμπολίτευσης ή αντιπολίτευσης. Τις τελευταίες μέρες, το ΠΑΣΟΚ έπαθε μιας μορφής ειλεό, «έσφιξαν» οι χαλαροί οπαδοί και περιμένουν κυρίως ένα πράγμα: αν θα τα καταφέρει ο Βενιζέλος σε αυτό το πολιτικό παίγνιο όπου οικειοθελώς εφόρμησε.
Σε μερικούς μήνες κλείνει μια τετραετία από εκείνην την αναμέτρηση μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου, που ανέδειξε σε μια εκλογική εσωκομματική αναμέτρηση νικητή για την ηγεσία το σημερινό πρωθυπουργό. Ενδιαμέσως, δοκιμάστηκαν όλοι νομίζω σε διάφορες επιχειρήσεις και επιχειρήματα εξουσίας, ίσως με εξαίρεση τον Μίμη Ανδρουλάκη.
Αλλος δοκίμασε και πέτυχε, εκεί που τον είχαν για πέταμα, άλλος δοκίμασε και ξαναδοκίμασε και ξαναδοκίμασε και αποτυγχάνει με ενθουσιασμό, αλλά έχει το κοκαλάκι της πρωθυπουργικής νυχτερίδας. Οι περισσότεροι ελαφρύνονται ή βαρύνονται από την έντονη εποχικότητα του νεοελληνικού πολιτικού επαγγέλματος.
Το ΠΑΣΟΚ παραλίγο να προσφερθεί σε έναν ιδιοκτήτη ενός μικρού κόμματος που έχει ψηφιστεί ως αρχηγός ενός αισθητά μεγαλύτερου, αλλά η κατάσταση είναι κάπως μπερδεμένη. Σε κάθε περίπτωση, αν ο Βενιζέλος δεν απαντούσε θετικά (ή δεν προκαλούσε, αδιάφορο το «έλα να παίξεις ρόλο») σήμερα, ο αχανής και εθελοτυφλών χώρος της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» (αυτό θεωρήστε το σάτιρα από το «Μεγάλο ανθρωπάκι» μιας ονομαστής χολιγουντιανής ταινίας), θα τσακωνόταν για το ποιος θα αναλάβει να διδάξει στον ελληνικό λαό το αλφαβητάρι της χρεοκοπίας. Δεν έχω ιδέα αν θα πετύχει στο νέο του πόστο και, βέβαια, μου επιτρέπεται να του ευχηθώ κάθε επιτυχία. Ωστόσο, μερικές μεμψιμοιρίες από ολότελα ανάγωγες στελεχάρες μου τη βιδώνουν, επειδή, σε αντίθεση με άλλους και άλλους, δεν ξεχνάω μήτε λέξη μήτε γραμμάριο και μήτε ρούπι από εκείνο το ταραγμένο φθινόπωρο του 2007, όταν η χώρα πήγε και ήρθε σε πλήρη αναστάτωση για να συντελέσει στην εξέλιξη των ειδών μια σειρά από συγκυρίες.
Ο κατάλογος των κυβερνητικών στελεχών που αντιπαθώ χωρίς να μου φταίνε οι άνθρωποι σε τίποτε, από το 1955, που πρωτάρχισα να μαθαίνω τα ονόματά τους, είναι υπερβολικά μακρύς και άδικος. Αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα έλεγα κουβέντα για τα αγγλικά του Βενιζέλου ή για το «κοιτάχτε τον, μα κοιτάχτε τον με τι βουλιμία κοιτάζει προς την Εξουσία!». Για μένα, αυτά δεν είναι απλώς κακιούλες εν αναμονή.
Είναι περισσότερο δοκιμές και ασκήσεις σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ο Βενιζέλος πετύχει στη δουλειά που ασκεί. Οχι αν αποτύχει -κανένας δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις σε κανέναν που απέτυχε. Αλλά είναι σαν να ακούω τις σοβαροφανείς απόπειρες «επανεκτίμησης», τη διαβεβαίωση της «έμπειρης πιάτσας» ότι «είναι ένας αστός πολιτικός με φοβερές εσωτερικές σχέσεις» και ένας τύπος, εντέλει, του οποίου η επιτυχία ήταν «παντιοτρόπως εξασφαλισμένη» διότι αυτά τα ρυθμίζει η Κυρία Διαπλοκή, μία κυρία κάτσε καλά.
Και μη μου λέτε πως φαντασιώνομαι καταστάσεις…
Πηγή: Αγγελιοφόρος
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου