μάνα μου….
εσύ που έφτιαχνες
πάντα γλυκό τον κόσμο
από την 2Η Ποιητική Συλλογή ¨ανθρώπινα¨
του Αγγελου Αγγελίδη
ΑΙΓΙΝΙΟ 18-10-2012
Μάνα !!!...
δεν μου τα είπες όλα τότε …. Μάνα !!!...
Μάνα!!!...
σαν άλλα μ΄ έταξαν θαρρώ τα πρώτα σου τα λόγια.
Μάνα !!!...
κι αν κάποιοι σε ξεγέλασαν, αντίσταση δεν έκανες καθόλου.
Μάνα!!!...
στο ένστικτο αφέθηκες, μα εγώ ήμουν ακόμη τόσο νέος.
Δεν βρήκες το κουράγιο να μου πεις
για όλες τις αλήθειες της ζωής.
Ξεχάστηκες…. στα όνειρα νωρίς
όπως στις νύχτες τις μεγάλες του χειμώνα.
Προσπέρασες πολλά και βιάστηκες
μεγάλο να με δεις.
Τα δύσκολα τα άφηνες μακριά κι όλα τα έσπρωχνες
μόνιμα για το τέλος.
Μάνα !!!...
δεν μου τα είπες όλα τότε…. Μάνα !!!...
Δεν ήθελες τον ύπνο μου τον ήσυχο
στην αγκαλιά σου να χαλάσεις.
Ένιωθες τόσο όμορφα αυτό
το θείο θέλημα για να ολοκληρώνεις.
Μάνα μου…. ήσουν Παναγιά,
το πρόσωπό σου όσιο και η θωριά αγία.
Μάνα… δεν είδες ;
τις ατέλειες του κόσμου μας ολόγυρά σου ;
Μάνα… δεν άκουγες ;
που ούρλιαζαν τόσα θηρία ανθρώπινα τριγύρω.
Μάνα… δεν ένοιωθες ;
τις ζήλειες τους που έκαιγαν φωτιά στα μάγουλά τους.
Μάνα… δεν πρόσεξες ;
που κι αν μιλούσαν έριχναν το βλέμμα χαμηλά ;
Μη και τα σκέφτηκες ;
αλλά και αν… η καλοσύνη σου δε σκάλωνε τη σκέψη σου σε τέτοια.
Μη και τα είδες ;
αλλά και πάλι… ο χαρακτήρας σου στα μάτια σου τα έσβηνες με μιας.
Μη και τα ένοιωσες ;
μα κι αν σε πόνεσαν… άντεξες τους καϋμούς τους ;
Μη και τα βόλεψες ;
μ΄ ευχές ή ξόρκια ... εκεί στα πέρατα μακριά μας να χαθούν ;
Ξεπέρασες τα όρια, στις δύσκολες στιγμές μου.
Τα χέρια σου ατσάλινα, δεν δείλιασαν στο μόχθο.
Στέριωναν όλοι οι κόποι σου, που έστρωνες για μένα.
Ανοιγες δρόμους να περνώ κι εμπόδια μη βρω.
Φαντάστηκες τον κίνδυνο κι έτρεξες να με σώσεις.
Στον πόνο μου αλόγιστα ήρθες, πρώτη να με λυτρώσεις.
Αγρίευες σαν το θεριό όταν με αδικούσαν.
Ξύπνησες και ξενύχτησες να σ΄ έχω συντροφιά.
Ατέλειωτή μου !!!
ακόμη δεν τη στέρεψες την όμορφη ψυχή σου,
ούτε οι ελπίδες σώθηκαν γι άλλες επιτυχίες.
Η δύναμή σου ατέλειωτη κι αυτή
απ΄ τη καρδιά σου
και η ματιά σου κι οι ευχές..., φάρος μου στη ζωή.
Μάνα !!!…
που είσαι αρχόντισσα με τόση υπερηφάνεια
σ΄ αυτά τα παρακάλια μου… μην αρνηθείς,
ούτε να δείξεις χαρακτήρα.
Πολλά θα ήθελα να πω για να σ΄ ευχαριστήσω
όμως τα λόγια χάνονται σαν της αυγής την ώρα.
γι αυτό το δάκρυ με φιλί που αφήνω στη μορφή σου
για μένα θείος λυτρωμός θα είναι στη ψυχή.
Φοβάμαι εκείνη τη στιγμή κοντά μου αν δεν είσαι.
Φοβάμαι σαν θα στερηθώ το πιο ζεστό ουρανό.
Κι αν τότε μείνω μόνος μου…, ας έχω την ευχή σου.
τις προσευχές μη σταματάς, εκεί προς το Θεό.
την αγκαλιά σου Μάνα μου
να μη μου τη στερήσεις
και την ευχή σου ήθελα
για πάντα φυλαχτό.
εσύ που έφτιαχνες
πάντα γλυκό τον κόσμο
από την 2Η Ποιητική Συλλογή ¨ανθρώπινα¨
του Αγγελου Αγγελίδη
ΑΙΓΙΝΙΟ 18-10-2012
Μάνα !!!...
δεν μου τα είπες όλα τότε …. Μάνα !!!...
Μάνα!!!...
σαν άλλα μ΄ έταξαν θαρρώ τα πρώτα σου τα λόγια.
Μάνα !!!...
κι αν κάποιοι σε ξεγέλασαν, αντίσταση δεν έκανες καθόλου.
Μάνα!!!...
στο ένστικτο αφέθηκες, μα εγώ ήμουν ακόμη τόσο νέος.
Δεν βρήκες το κουράγιο να μου πεις
για όλες τις αλήθειες της ζωής.
Ξεχάστηκες…. στα όνειρα νωρίς
όπως στις νύχτες τις μεγάλες του χειμώνα.
Προσπέρασες πολλά και βιάστηκες
μεγάλο να με δεις.
Τα δύσκολα τα άφηνες μακριά κι όλα τα έσπρωχνες
μόνιμα για το τέλος.
Μάνα !!!...
δεν μου τα είπες όλα τότε…. Μάνα !!!...
Δεν ήθελες τον ύπνο μου τον ήσυχο
στην αγκαλιά σου να χαλάσεις.
Ένιωθες τόσο όμορφα αυτό
το θείο θέλημα για να ολοκληρώνεις.
Μάνα μου…. ήσουν Παναγιά,
το πρόσωπό σου όσιο και η θωριά αγία.
Μάνα… δεν είδες ;
τις ατέλειες του κόσμου μας ολόγυρά σου ;
Μάνα… δεν άκουγες ;
που ούρλιαζαν τόσα θηρία ανθρώπινα τριγύρω.
Μάνα… δεν ένοιωθες ;
τις ζήλειες τους που έκαιγαν φωτιά στα μάγουλά τους.
Μάνα… δεν πρόσεξες ;
που κι αν μιλούσαν έριχναν το βλέμμα χαμηλά ;
Μη και τα σκέφτηκες ;
αλλά και αν… η καλοσύνη σου δε σκάλωνε τη σκέψη σου σε τέτοια.
Μη και τα είδες ;
αλλά και πάλι… ο χαρακτήρας σου στα μάτια σου τα έσβηνες με μιας.
Μη και τα ένοιωσες ;
μα κι αν σε πόνεσαν… άντεξες τους καϋμούς τους ;
Μη και τα βόλεψες ;
μ΄ ευχές ή ξόρκια ... εκεί στα πέρατα μακριά μας να χαθούν ;
Ξεπέρασες τα όρια, στις δύσκολες στιγμές μου.
Τα χέρια σου ατσάλινα, δεν δείλιασαν στο μόχθο.
Στέριωναν όλοι οι κόποι σου, που έστρωνες για μένα.
Ανοιγες δρόμους να περνώ κι εμπόδια μη βρω.
Φαντάστηκες τον κίνδυνο κι έτρεξες να με σώσεις.
Στον πόνο μου αλόγιστα ήρθες, πρώτη να με λυτρώσεις.
Αγρίευες σαν το θεριό όταν με αδικούσαν.
Ξύπνησες και ξενύχτησες να σ΄ έχω συντροφιά.
Ατέλειωτή μου !!!
ακόμη δεν τη στέρεψες την όμορφη ψυχή σου,
ούτε οι ελπίδες σώθηκαν γι άλλες επιτυχίες.
Η δύναμή σου ατέλειωτη κι αυτή
απ΄ τη καρδιά σου
και η ματιά σου κι οι ευχές..., φάρος μου στη ζωή.
Μάνα !!!…
που είσαι αρχόντισσα με τόση υπερηφάνεια
σ΄ αυτά τα παρακάλια μου… μην αρνηθείς,
ούτε να δείξεις χαρακτήρα.
Πολλά θα ήθελα να πω για να σ΄ ευχαριστήσω
όμως τα λόγια χάνονται σαν της αυγής την ώρα.
γι αυτό το δάκρυ με φιλί που αφήνω στη μορφή σου
για μένα θείος λυτρωμός θα είναι στη ψυχή.
Φοβάμαι εκείνη τη στιγμή κοντά μου αν δεν είσαι.
Φοβάμαι σαν θα στερηθώ το πιο ζεστό ουρανό.
Κι αν τότε μείνω μόνος μου…, ας έχω την ευχή σου.
τις προσευχές μη σταματάς, εκεί προς το Θεό.
την αγκαλιά σου Μάνα μου
να μη μου τη στερήσεις
και την ευχή σου ήθελα
για πάντα φυλαχτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου