Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Μοναξιά!...Φοβερό συναίσθημα, άβυσσος όπου πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα της τρόικα αλλά σε όλη την Υφήλιο...Γεννήθηκε, όμως πάλι, στις 25 Δεκεμβρίου 2013 η ΕΛΠΙΔΑ, την νύχτα γέννησης του Θεανθρώπου, με την υπόσχεσή Του για σωτηρία μας….
Γενάρης 2014 τα παιδιά επέστρεψαν στις σχολικές αίθουσες και όσοι από εμάς ακόμη έχουμε μια θέση απασχόλησης μπήκαμε στο Νέο Χρόνο με περισσότερη (;) όρεξη. Κάποιοι συνάνθρωποί μας ίσως και μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, βουλιάζουν στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους…
Και κάποιοι συνάνθρωποί μας ξύπνησαν σήμερα στις εισόδους των κτιρίων που τους «φιλοξενούν» και με λαχτάρα έψαξαν στους κάδους σκουπιδιών για τα δικά μας αποφάγια…
Μοναξιά!...
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά;
Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί για πολλούς σε σημείο καθημερινής απελπισίας.
Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα τα αγοράζουμε ξανά με πρόστιμα για αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να χρειάζεται να "μυρίσει" το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της...ζωής!
Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους, στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία, θέσεις μόνο για όρθιους στους κινηματογράφους, χωρίς ελεύθερες θέσεις οι κάθε λογής και "επιπέδου" πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ και φυσικά οι ελληνικές ταβέρνες. Περιφέρουμε την πλήξη και την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά μας, στο γραφείο, στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στις πανεπιστημιακές αίθουσες, στους κάθε λογής χώρους εργασίας ή αναψυχής.
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς...
Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού - πολιτιστικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά ορμέμφυτα για "κέρδος" και για "δύναμη" και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς...
Η μοναξιά, έχει δύο όψεις.
Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος. Η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, στηρίζεται στην νευρωσική διαφοροποίηση, στην αποκοπή συναισθημάτων και διανόησης, αποτελεί "αγχωτική αντίδραση" φυγή από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.
Έτσι, ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια βαθειά, υγιή, ανεξάντλητη πηγή ψυχοπνευματικής ενδυνάμωσης, η δεύτερη όψη της είναι σαφώς παθολογική. Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστωμένα διακατέχει πια εμάς τους Έλληνες και τα παιδιά μας, αποτελεί μια ακόμα πικρή ένδειξη της απώλειας της αυθεντικότητάς μας,
" Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά...Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε αμαρτωλό ή ασθενή είναι να έχει κάποιον που να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα, το πεπρωμένο του..." έγραψε ο Balzac.
Και ο αμερικανός ψυχολόγος Rollo May γράφει "...Ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή του από τη φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή του και από τον ίδιο του τον εαυτό..."
Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η σκόπιμη και θελημένη απομόνωση αναμφίβολα διαφέρει από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Έλληνα, της μέσης Ελληνίδας. Στη μοίρα του καθένα μας, όμως, το "δόσιμο" σε ένα συνάνθρωπο ή μια ιδέα αποτελεί σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, το δόσιμο, ξεκινά μια ολάκερη σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς μας.
Ο συνάνθρωπός μας στην πολυκατοικία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό από το αίσθημα της μοναξιάς, από την ανθρώπινη καταδίκη σε απομόνωση.
Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, γιατί όχι ίσως όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στη μοναξιά;
Όχι βέβαια!
Βιώνουμε σε καθημερινή βάση το πρωτόγνωρο εθνικό μας δράμα της «Τροϊκανοκρατίας», αλλά ας ψάξουμε προσεκτικά!..
Κάπου εκεί μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου ελλαδικού μας υποσυνείδητου και στα αρχέτυπα που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Αχαιών και Δωριέων υπάρχουν, πιστεύω, όλα τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική μοναξιά, υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης...
Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ που έφερε δυναμικά στο προσκήνιο η ΓΕΝΝΗΣΗ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…
Ας φέρουμε ξανά την ΕΛΠΙΔΑ στο ατομικό και συλλογικό συνειδητό επίπεδο μακριά από Κόμματα, ας ενταχθούμε ξανά ως συν-Έλληνες και συνάνθρωποι στο ΕΜΕΙΣ και ας γεφυρώσουμε έτσι την άβυσσο της μοναξιάς πριν είναι πολύ αργά για τον Ελληνισμό...
Μοναξιά!...Φοβερό συναίσθημα, άβυσσος όπου πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα της τρόικα αλλά σε όλη την Υφήλιο...Γεννήθηκε, όμως πάλι, στις 25 Δεκεμβρίου 2013 η ΕΛΠΙΔΑ, την νύχτα γέννησης του Θεανθρώπου, με την υπόσχεσή Του για σωτηρία μας….
Γενάρης 2014 τα παιδιά επέστρεψαν στις σχολικές αίθουσες και όσοι από εμάς ακόμη έχουμε μια θέση απασχόλησης μπήκαμε στο Νέο Χρόνο με περισσότερη (;) όρεξη. Κάποιοι συνάνθρωποί μας ίσως και μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, βουλιάζουν στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους…
Και κάποιοι συνάνθρωποί μας ξύπνησαν σήμερα στις εισόδους των κτιρίων που τους «φιλοξενούν» και με λαχτάρα έψαξαν στους κάδους σκουπιδιών για τα δικά μας αποφάγια…
Μοναξιά!...
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά;
Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί για πολλούς σε σημείο καθημερινής απελπισίας.
Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα τα αγοράζουμε ξανά με πρόστιμα για αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να χρειάζεται να "μυρίσει" το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της...ζωής!
Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους, στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία, θέσεις μόνο για όρθιους στους κινηματογράφους, χωρίς ελεύθερες θέσεις οι κάθε λογής και "επιπέδου" πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ και φυσικά οι ελληνικές ταβέρνες. Περιφέρουμε την πλήξη και την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά μας, στο γραφείο, στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στις πανεπιστημιακές αίθουσες, στους κάθε λογής χώρους εργασίας ή αναψυχής.
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς...
Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού - πολιτιστικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά ορμέμφυτα για "κέρδος" και για "δύναμη" και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς...
Η μοναξιά, έχει δύο όψεις.
Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος. Η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, στηρίζεται στην νευρωσική διαφοροποίηση, στην αποκοπή συναισθημάτων και διανόησης, αποτελεί "αγχωτική αντίδραση" φυγή από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.
Έτσι, ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια βαθειά, υγιή, ανεξάντλητη πηγή ψυχοπνευματικής ενδυνάμωσης, η δεύτερη όψη της είναι σαφώς παθολογική. Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστωμένα διακατέχει πια εμάς τους Έλληνες και τα παιδιά μας, αποτελεί μια ακόμα πικρή ένδειξη της απώλειας της αυθεντικότητάς μας,
" Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά...Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε αμαρτωλό ή ασθενή είναι να έχει κάποιον που να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα, το πεπρωμένο του..." έγραψε ο Balzac.
Και ο αμερικανός ψυχολόγος Rollo May γράφει "...Ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή του από τη φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή του και από τον ίδιο του τον εαυτό..."
Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η σκόπιμη και θελημένη απομόνωση αναμφίβολα διαφέρει από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Έλληνα, της μέσης Ελληνίδας. Στη μοίρα του καθένα μας, όμως, το "δόσιμο" σε ένα συνάνθρωπο ή μια ιδέα αποτελεί σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, το δόσιμο, ξεκινά μια ολάκερη σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς μας.
Ο συνάνθρωπός μας στην πολυκατοικία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό από το αίσθημα της μοναξιάς, από την ανθρώπινη καταδίκη σε απομόνωση.
Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, γιατί όχι ίσως όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στη μοναξιά;
Όχι βέβαια!
Βιώνουμε σε καθημερινή βάση το πρωτόγνωρο εθνικό μας δράμα της «Τροϊκανοκρατίας», αλλά ας ψάξουμε προσεκτικά!..
Κάπου εκεί μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου ελλαδικού μας υποσυνείδητου και στα αρχέτυπα που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Αχαιών και Δωριέων υπάρχουν, πιστεύω, όλα τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική μοναξιά, υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης...
Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ που έφερε δυναμικά στο προσκήνιο η ΓΕΝΝΗΣΗ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…
Ας φέρουμε ξανά την ΕΛΠΙΔΑ στο ατομικό και συλλογικό συνειδητό επίπεδο μακριά από Κόμματα, ας ενταχθούμε ξανά ως συν-Έλληνες και συνάνθρωποι στο ΕΜΕΙΣ και ας γεφυρώσουμε έτσι την άβυσσο της μοναξιάς πριν είναι πολύ αργά για τον Ελληνισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου