ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ;
Οι συζητήσεις της Κυβέρνησης με την τρόικα από μέρα σε μέρα τελειώνουν. Αυτά που όλοι γνωρίζουμε σαν φήμες ή από σκόπιμες διαρροές, θα ανακοινωθούν πια και επίσημα. Τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί είναι πολύ σκληρά και σε αρκετές περιπτώσεις άδικα. Η κοινωνία, και όταν λέμε κοινωνία δεν εννοούμε κάποιο αόριστο σύνολο ανθρώπων αλλά κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά, με πολύ μεγάλη δυσκολία καταφέρνει μέχρι σήμερα να επιβιώνει. Πως θα δεχτεί λοιπόν το νέο πακέτο επώδυνων μέτρων που είναι βέβαιο ότι θα φέρει σε εξαιρετικά δεινή θέση ακόμη και εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που έστω και με δυσκολία τα έβγαζαν μέχρι σήμερα πέρα, ενώ αρκετούς από αυτούς που ήδη πληρώνουν ακριβά το τίμημα της κρίσης θα τους θέσει, ίσως οριστικά, στο κοινωνικό περιθώριο ;
Το πρόβλημα δεν είναι, όπως εμφανίζεται καθημερινά από τα ΜΜΕ που προβάλουν κυρίως την πολιτική διάσταση του θέματος, εάν τα μέτρα θα περάσουν τελικά από τη Βουλή, εάν δηλαδή θα υπερψηφιστούν από την κοινοβουλευτική κυβερνητική πλειοψηφία. Παρά τις αντιδράσεις που εκδηλώνονται ήδη μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης το πιο πιθανό είναι ότι τελικά θα περάσουν. Το ζητούμενο είναι εάν η κοινωνία θα τα ανεχτεί, γιατί για να τα αποδεχτεί δεν γίνεται βέβαια λόγος.
Για την αναγκαιότητα λήψης σκληρών οικονομικών μέτρων δεν χρειάζεται η Κυβέρνηση να επιχειρηματολογήσει. Όλοι κατανοούμε ότι εδώ που φτάσαμε δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν σταματήσει τώρα ο κατήφορος, τελειώσαμε. Ακόμη και την αδικία που γίνεται και πάλι εις βάρος των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων ο κόσμος τη βάζει προσωρινά στην άκρη γιατί καταλαβαίνει ότι δεν είναι τώρα η ώρα να γίνουν οι τελικοί λογαριασμοί.
Το κρίσιμο αυτή τη στιγμή για να μπορέσουν να περάσουν έστω και με πολύ μεγάλη δυσκολία τα μέτρα από την κοινωνία, δηλαδή να υπομείνει ο κόσμος την εφιαλτική σε πολλές περιπτώσεις οικονομική και προσωπική εξαθλίωση, είναι να ανακοινωθεί ταυτόχρονα και να τηρηθεί απαρέγκλιτα ένα συγκεκριμένο, αυστηρό και με βραχύ χρονικό ορίζοντα πρόγραμμα αποκατάστασης των αδικιών στα πολύ χαμηλά εισοδήματα και στις ειδικές κοινωνικές ομάδες που κατά τεκμήριο έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.
Αυτή η ηθική δέσμευση της Κυβέρνησης προς την κοινωνία πρέπει να είναι ισχυρότερη από τη νομική δέσμευση της έναντι της τρόικας για τη λήψη των μέτρων. Με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, δεσμευτικά για την Κυβέρνηση, να ορισθεί μια αντίστοιχη, ή αν θέλετε αντίστροφη, «ρήτρα απόκλισης» έναντι αυτών των ελάχιστων αλλά απόλυτα αναγκαίων για την επιβίωση - κυριολεκτικά - αυτών των ανθρώπων μέτρων πρόνοιας. Για να το πω πιο απλά, να εξαγγελθεί ταυτόχρονα με το πακέτο της τρόικας το πότε ακριβώς και με ποιο τρόπο θα αρχίσει η σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών σε αυτές τις ομάδες ανθρώπων.
Η γενική επίκληση του οφέλους της κοινωνίας από την πολυπόθητη αλλά μη ορατή στο άμεσο μέλλον ανάπτυξη ή ακόμη και η αναφορά στην επιδιωκόμενη βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών τα επόμενα χρόνια δεν λένε τίποτα σε αυτόν που βρίσκεται ή θα βρεθεί σύντομα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Αυτό που θα τον κρατήσει όρθιο, αυτό που θα του διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα, είναι να πεισθεί ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν για τον ίδιο. Να υπάρχει, όταν έρχεται η οριακή εκείνη στιγμή της απόγνωσης, στο νου του η ελπίδα ότι κάτι έχει να περιμένει. Ακόμη και αν αυτό είναι μικρό στην αρχή.
Ακόμη και μέσα σε τούτη την απόλυτα ρευστή κατάσταση που ζούμε πρέπει η Κυβέρνηση να θέσει και να τηρήσει αυτούς τους ελάχιστους προς όφελος των πιο αδυνάτων στόχους. Πρέπει τώρα να βάλει στη ρητορική της εκτός από την ανάγκη λήψης των μέτρων και την προοπτική, την ελπίδα. Και αυτό όχι για να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κατάσταση αλλά για να συγκρατήσει έστω οριακά τη διαφαινόμενη κοινωνική κατάρρευση.
Αν καταφέρει να πείσει τον κόσμο ότι σύντομα και μάλιστα έμπρακτα θα αρχίσει να αποκαθιστά τις αδικίες, θα πετύχει την σιωπηρή ανοχή της κοινωνίας η οποία θα είναι όμως έτοιμη ανά πάσα στιγμή και αν κάτι δεν πάει καλά να αντιδράσει. Αν όμως αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν καταφέρει να συγκρατήσει την αγανάκτηση και την απόγνωση του, την οποία εκμεταλλεύονται και υποδαυλίζουν ανεύθυνα ορισμένοι κομματικοί μηχανισμοί προερχόμενοι από όλες τις πλευρές του σημερινού πολιτικού φάσματος, θα βρεθούμε πολύ σύντομα μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απρόβλεπτα για όλους μας αποτελέσματα.
Το τι από τα δύο θα συμβεί θα το γνωρίζουμε σε λίγες μέρες.
ΚΑΠΛΑΝΗΣ ΘΩΜΑΣ
π. Δήμαρχος Πολυγύρου
Οι συζητήσεις της Κυβέρνησης με την τρόικα από μέρα σε μέρα τελειώνουν. Αυτά που όλοι γνωρίζουμε σαν φήμες ή από σκόπιμες διαρροές, θα ανακοινωθούν πια και επίσημα. Τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί είναι πολύ σκληρά και σε αρκετές περιπτώσεις άδικα. Η κοινωνία, και όταν λέμε κοινωνία δεν εννοούμε κάποιο αόριστο σύνολο ανθρώπων αλλά κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά, με πολύ μεγάλη δυσκολία καταφέρνει μέχρι σήμερα να επιβιώνει. Πως θα δεχτεί λοιπόν το νέο πακέτο επώδυνων μέτρων που είναι βέβαιο ότι θα φέρει σε εξαιρετικά δεινή θέση ακόμη και εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που έστω και με δυσκολία τα έβγαζαν μέχρι σήμερα πέρα, ενώ αρκετούς από αυτούς που ήδη πληρώνουν ακριβά το τίμημα της κρίσης θα τους θέσει, ίσως οριστικά, στο κοινωνικό περιθώριο ;
Το πρόβλημα δεν είναι, όπως εμφανίζεται καθημερινά από τα ΜΜΕ που προβάλουν κυρίως την πολιτική διάσταση του θέματος, εάν τα μέτρα θα περάσουν τελικά από τη Βουλή, εάν δηλαδή θα υπερψηφιστούν από την κοινοβουλευτική κυβερνητική πλειοψηφία. Παρά τις αντιδράσεις που εκδηλώνονται ήδη μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης το πιο πιθανό είναι ότι τελικά θα περάσουν. Το ζητούμενο είναι εάν η κοινωνία θα τα ανεχτεί, γιατί για να τα αποδεχτεί δεν γίνεται βέβαια λόγος.
Για την αναγκαιότητα λήψης σκληρών οικονομικών μέτρων δεν χρειάζεται η Κυβέρνηση να επιχειρηματολογήσει. Όλοι κατανοούμε ότι εδώ που φτάσαμε δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν σταματήσει τώρα ο κατήφορος, τελειώσαμε. Ακόμη και την αδικία που γίνεται και πάλι εις βάρος των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων ο κόσμος τη βάζει προσωρινά στην άκρη γιατί καταλαβαίνει ότι δεν είναι τώρα η ώρα να γίνουν οι τελικοί λογαριασμοί.
Το κρίσιμο αυτή τη στιγμή για να μπορέσουν να περάσουν έστω και με πολύ μεγάλη δυσκολία τα μέτρα από την κοινωνία, δηλαδή να υπομείνει ο κόσμος την εφιαλτική σε πολλές περιπτώσεις οικονομική και προσωπική εξαθλίωση, είναι να ανακοινωθεί ταυτόχρονα και να τηρηθεί απαρέγκλιτα ένα συγκεκριμένο, αυστηρό και με βραχύ χρονικό ορίζοντα πρόγραμμα αποκατάστασης των αδικιών στα πολύ χαμηλά εισοδήματα και στις ειδικές κοινωνικές ομάδες που κατά τεκμήριο έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.
Αυτή η ηθική δέσμευση της Κυβέρνησης προς την κοινωνία πρέπει να είναι ισχυρότερη από τη νομική δέσμευση της έναντι της τρόικας για τη λήψη των μέτρων. Με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, δεσμευτικά για την Κυβέρνηση, να ορισθεί μια αντίστοιχη, ή αν θέλετε αντίστροφη, «ρήτρα απόκλισης» έναντι αυτών των ελάχιστων αλλά απόλυτα αναγκαίων για την επιβίωση - κυριολεκτικά - αυτών των ανθρώπων μέτρων πρόνοιας. Για να το πω πιο απλά, να εξαγγελθεί ταυτόχρονα με το πακέτο της τρόικας το πότε ακριβώς και με ποιο τρόπο θα αρχίσει η σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών σε αυτές τις ομάδες ανθρώπων.
Η γενική επίκληση του οφέλους της κοινωνίας από την πολυπόθητη αλλά μη ορατή στο άμεσο μέλλον ανάπτυξη ή ακόμη και η αναφορά στην επιδιωκόμενη βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών τα επόμενα χρόνια δεν λένε τίποτα σε αυτόν που βρίσκεται ή θα βρεθεί σύντομα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Αυτό που θα τον κρατήσει όρθιο, αυτό που θα του διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα, είναι να πεισθεί ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν για τον ίδιο. Να υπάρχει, όταν έρχεται η οριακή εκείνη στιγμή της απόγνωσης, στο νου του η ελπίδα ότι κάτι έχει να περιμένει. Ακόμη και αν αυτό είναι μικρό στην αρχή.
Ακόμη και μέσα σε τούτη την απόλυτα ρευστή κατάσταση που ζούμε πρέπει η Κυβέρνηση να θέσει και να τηρήσει αυτούς τους ελάχιστους προς όφελος των πιο αδυνάτων στόχους. Πρέπει τώρα να βάλει στη ρητορική της εκτός από την ανάγκη λήψης των μέτρων και την προοπτική, την ελπίδα. Και αυτό όχι για να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κατάσταση αλλά για να συγκρατήσει έστω οριακά τη διαφαινόμενη κοινωνική κατάρρευση.
Αν καταφέρει να πείσει τον κόσμο ότι σύντομα και μάλιστα έμπρακτα θα αρχίσει να αποκαθιστά τις αδικίες, θα πετύχει την σιωπηρή ανοχή της κοινωνίας η οποία θα είναι όμως έτοιμη ανά πάσα στιγμή και αν κάτι δεν πάει καλά να αντιδράσει. Αν όμως αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν καταφέρει να συγκρατήσει την αγανάκτηση και την απόγνωση του, την οποία εκμεταλλεύονται και υποδαυλίζουν ανεύθυνα ορισμένοι κομματικοί μηχανισμοί προερχόμενοι από όλες τις πλευρές του σημερινού πολιτικού φάσματος, θα βρεθούμε πολύ σύντομα μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απρόβλεπτα για όλους μας αποτελέσματα.
Το τι από τα δύο θα συμβεί θα το γνωρίζουμε σε λίγες μέρες.
ΚΑΠΛΑΝΗΣ ΘΩΜΑΣ
π. Δήμαρχος Πολυγύρου
.jpg)
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου