Μπλόκο Σιθωνίας

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Κασσάνδρα πήγα προσφάτως, είπα να χαλαλίσω μισό ντεπόζιτο για Σιθωνία. Δώδεκα χρόνια είχα να πάω. Πάλι μαύρισε η ψυχή μου. Η περιοχή που διέτρεξα είναι σε μεγάλη εγκατάλειψη. Αν εξαιρέσεις το δρόμο του Πολυγύρου, δεν ξέρω να έγινε κανένα έργο. Για την ακρίβεια, έπεσαν πολλές ιδιωτικές επενδύσεις, ξενοδοχεία, κάτι μαζικές κατοικίες και μεζονέτες σε πολύ παράξενα κατηφορικά οικόπεδα, θαρρείς και οι ιδιοκτήτες τους γεννήθηκαν με αετίσια νυχοποδαράκια και κρύβουν τα αβγά τους στα γκρεμνά. Υπάρχουν επίσης ξενώνες και πλήθος ενοικιαζομένων. Και στους δρόμους, το Εμπόριον. Δημόσια επένδυση, δε νομίζω.

Εχουν βέβαια χτυπηθεί αρκετά οι άνθρωποι και από την Κρίση -από τις Καλύβες Πολυγύρου, τον πιο χτισμένο προσφάτως συνοικισμό (μου φάνηκε από ένα αεροπανό ότι πάει να φτιάξει κάτι εμποροπανηγυρικόν δικό του, διότι ο Αη Μάμας είναι πολύ μακριά και δε θέλουν να κάψουν μπετζίνες) έως τη διασταύρωση προς νότο. Ασ' τα αυτά να τα παίρνει το αεράκι. Γι' άλλο γράφω.


Ολο το μήνα, καθώς δεν ξεμύτισα διακοπεύων, πρήχτηκα από τη «συμμαχία για την Ελλάδα» και τη θαυμάσια Πρέσπα που έχει παρουσιαστεί ένα χαμσίον ωσάν πιράνχα και μια γυναίκα σε μια πλάβα, σε πανεπιστημιακή ελληνική, εξηγούσε πόσο μειώνονται οι οψαρικές ποικιλίες και διαλύθηκα από εκείνην την οικογένεια των σινεματζήδων και την ξεναγό στην Ακρόπολη και άλλες εκπομπές να διατρέχουν φιλανθρώπως την Ελλάδα, αποδεικνύοντας πως, εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, οι Ελληνες δε γνωρίζουν ντιπ καταντίπ τα μέρη που κατοικούν, προσπαθώντας πάντως να πουλήσουν καμιά λιχουδιά.

Σκέφτηκα ο χάχας πως, για να ετοιμάζουν τόσα υπουργεία τέτοια εκστρατεία υποδοχής Ελλήνων, θα υπάρχουν τουλάχιστον σκέψεις για καλές υποδομές. Δε μιλάμε για Εγνατία και Χαρίλαο Τρικούπη, μιλάμε για σήμανση, για πάστρα, τέτοια δειλά. Κι ενώ τα συζητούσα μετά της συντρόφου, εκεί που χαρήκαμε νοσταλγώντας τα μπεχτσεβάνικα της Ορμύλιας που διατηρούνται, μετά το Βατοπαίδι, κόλλησε η κίνηση. Περάσαμε κόκκινα χώματα, πεύκα μαγεμένα, ώσπου θυμήθηκα το γιατί: «έχει κολλήσει η κυκλοφορία στη Νικήτη» συμπεραίνω. Το ίδιο πρόβλημα ψιλοϋπήρχε και μετά τους σεισμούς. Μετά έβαλαν κάτι φανάρια, άρα υπήρχε κόλλημα.

Ναι, έτσι ήταν. Και μάλιστα, ένας σαββατιάτικος τροχονόμος υπερέβαλλε εαυτόν, προσπαθώντας να ξορκίσει την τρελή κίνηση. Εθνικός δρόμος, που συνδέει το πρώτο με το δεύτερο πόδι, για να τα πούμε νεοελληνικά, και διασχίζει ένα τέως χωριό, μια νυν πρωτεύουσα καλλικράτειου δήμου. Η οποία είναι τόσο στοργική πρωτεύουσα, ώστε στην ιστοσελίδα της αναφέρεται σε κάποιο μετόχι Μπαλαμπάν, όπου εγκαταστάθηκαν κάτι πρόσφυγες, εννοώντας το Νέο Μαρμαρά.

Η Νικήτη, μια λαμπρή κώμη που φτιάχτηκε αποκλειστικά από παλιότερες κώμες, από τα Φουρνία, την Ψαλλίδα και ένα σωρό μετόχια το 14ο αιώνα, είναι πλέον εγκύρως εντόπια. Και έχουν εγκατασταθεί κάτι εμπορικά τέρατα με ασήμαντους χώρους στάθμευσης, ώστε οι περαστικοί, οδεύοντες είτε προς Σιθωνία, είτε προς Πυργαδίκια, να αγοράζουν τα πάντα από τη Νικήτη. Για να χαρείς βέβαια το Μεταγγίτσι, τα Πλανά, το Δεβελίκι, το Γομάτι και άλλα σαράντα μέρη του μεσογείου Παραδείσου, πρέπει να ζεις περιπέτειες, κυρίως αναρτήσεων. Πρωτεύουσα νέου δήμου, να στραγγαλίζει μια χερσόνησο, δεν έχω ματαδεί.

Οχι, παράκαμψη Νικήτης δε νομίζω πως σχεδιάζεται. Διότι θα φάει ψωμάκι Σάρτη και Συκιά…

Πηγή: Αγγελιοφόρος